Jennifer Heylen: ‘Ik ben een happy single en ik zou die vrijheid niet meer gauw opgeven’

We spreken af in De Studio aan het Antwerpse Mechelseplein, maar Jennifer Heylen heeft honger, dus we gaan naar de Zeppos, waar de spaghetti het uiteindelijk nipt haalt van het stoofvlees. Het is niet de laatste bestelling.

In Northern Lights speelt ze Denise, die in haar relatie een vlot op drift is geworden. Haar glimlach, ooit een alles in lichterlaaie zettende brandhaard, is verworden tot een sputterend vonkje. Daarom besluit ze een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela te ondernemen.

Leuk filmen daar in Spanje?

Jennifer Heylen: “Onder ons gezegd en gezwegen: die ‘Spaanse’ scènes hebben we stiekem in België opgenomen, in een Waalse streek die ze ‘het Zuid-Frankrijk van België’ noemen. Dat was zo dicht bij Spanje als het budget ons toeliet. (lacht)

“Ik heb wél drie maanden in Ierland gewoond. Dat was strikt genomen niet noodzakelijk – ik had net zo goed kunnen pendelen – maar ik wilde de echte Dublin-experience.”

Hoe viel dat mee?

Heylen: “Geweldig! Je zou denken dat Ieren brute dronkenlappen zijn die bierglazen op elkaars hoofd stukslaan, maar eigenlijk zijn het lieverds. Heel beleefd ook. Het uitgaansleven was veel aangenamer dan bij ons: ik voelde me overal veilig.”

Ik geloof niet alle BV-roddels, maar ik heb gehoord dat je intussen graag Guinness drinkt.

Heylen: (lacht) “Nóg lekkerder vind ik Baby Guinness, een shotje dat van ver op een klein pintje Guinness lijkt. Het is een mengeling van Kahlúa (koffielikeur, red.) en Baileys. Ik heb me daar ziek aan gedronken. Letterlijk. Katers die ik heb gehad, káters!”

De naam Jennifer is in Ierland geen probleem, maar wat vangen ze ginds in godsnaam aan met Heylen?

Heylen: “In Ierland klinkt mijn naam nogal Duits: heil-en, weet je wel? ‘Lastige naam!’ zeggen ze dan, maar die Ieren moeten dimmen. Wie heet er nu Áine, zoals Elva Trill in Northern Lights? Je spreekt het uit als een lang uitgerekte versie van Anja: Aan-juh. Gekke namen hebben ze daar. Aoife, Saoirse, Caoimhe: ondertussen ken ik ze allemaal.

“Het is een móóie taal, met een diep poëtische inborst, die goed past bij dat trotse volk. In Ierland staat onder elke Engelse plaatsnaam de Ierse vertaling. Ze klampen zich vast aan het Gaelic, om hun cultuur in stand te houden. Daarom geven ze hun kinderen zulke namen, liever dan Jack of John.”

Jouw personage heet Denise Tielemans.

Heylen: “Omdat de Ierse scenarist geen Vlaamse familienaam kon bedenken, koos hij voor die van zijn favoriete voetballer: Youri Tielemans. Ik ben trouwens verjaard tijdens de opnames, en toen heeft mijn lief uit de serie, de geweldige Stephen Jones, me een uniek Iers voetbalshirt cadeau gedaan. Ik heb het gegoogeld en het was zeker 250 euro waard.

(Slurpend) “Deze spaghetti: ook z’n geld waard!”

Denise zingt karaoke in competitieverband. Heb je lang moeten oefenen?

Heylen: “Ik kan totaal niet zingen: als ik mijn keel openzet, zie ik de teleurstelling bijna fysiek over de mensen neerdalen. Velen vinden het raar dat een vrouw van kleur géén Beyoncé is. Helaas: ik heb amper gevoel voor ritme.

“En toch zing ik graag: ik heb onlangs nog een prachtige versie van ‘Too Lost in You’ van Sugababes opgevoerd in mijn appartement. Gek, want normaal gezien doe ik niet graag dingen die ik niet kan. Als ik voel dat ik niet kan uitblinken, dan laat ik het liever zo. Onlangs heb ik voor het eerst padel geprobeerd: ik bakte er niks van, dus vind ik het nu een waardeloze sport.”

Wél goed voor je ego: je kreeg op de set van Northern Lights zowaar een eigen trailer.

Heylen: “Dan voel je je goed, hoor! Het acteerdorp bestond naast trailers ook uit allerlei trucks. Zo ben ik me eens nietsvermoedend beginnen om te kleden in de truck met de kostuums: daarvoor staat dat ding daar toch? Maar toen ik in mijn blote borsten en mijn onderbroek stond, draaide de costumière zich om: ‘Jennifer! Dat is niet de bedoeling! We komen je kleren wel bréngen.’ De rest van de opnameperiode heb ik het mogen horen: ‘Pas op, straks doet ze weer haar kleren uit!’” (lacht)

KINDERWENS

Je personage wordt in de reeks omschreven als ‘knap en fel’. Zit er veel van Denise in jou?

Heylen: “Dat felle zeker wel. Denise heeft net als ik de neiging om elke ruimte in te palmen, het licht van de spotlight moet en zal op háár vallen. Daarom wordt Lloyd ook verliefd op haar. Maar dat is meteen een valkuil in hun relatie. Hij voelt zich onmachtig, want alles gebeurt in haar tempo. En kijk: zo is het bij mij ook altijd. Als je houdt van rust en kalmte, moet je niet met mij samen zijn. Zélfs ik vind mezelf soms vermoeiend.

“Of ik ook knap ben? Dat weet ik niet zo goed. Schoonheid zit in the eye of the beholder, hè? Ik zou niet weten of mensen mij knap vinden.”

Je stond in Humo’s Pop Poll op één in de categorie Favoriete Onenightstand. Je scoorde trouwens ook goed in de categorieën Beste Actrice, Wie Heeft U Het Meest Doen Lachen en Vrouw van het Jaar.

Heylen: “Ha, mijn Pop Poll-medaille! Ik zei tegen een vriendin: ‘Beste Actrice had ik nog mooier gevonden. Maar met Favoriete Onenightstand ben ik óók blij!’ (lacht luid) Oké, jullie lezers hebben me in zekere zin geseksualiseerd, maar de dag dat niemand me nog begeerlijk vindt, is de dag dat ik huilend in bed kruip.”

Northern Lights behandelt complexe thema’s. Het gaat over hoe moeilijk het is om pijn bij een ander te herkennen, over het onvermogen om te communiceren, over het schuldgevoel dat in de schaduw van een sterfgeval blijft hangen. Maar het is daarom nog geen loodzwaar grafschrift.

Heylen: “Exact! Ken je het gevoel dat je, wanneer je net loodzware fictie hebt gezien, nog even iets luchtigs moet opzetten voor je kunt gaan slapen? Dat zul je met Northern Lights niet hebben. Je dagelijkse portie humor zit er óók in. Vergelijk het met: de slappe lach krijgen op een begrafenis.”

In één scène krijg je zelf op overtuigende wijze de slappe lach.

Heylen: “Kwam het geloofwaardig over? We hebben die scène vijftien keer moeten opnemen. Héél grappig is het op dat moment niet meer.”

Zou je zelf ooit naar Santiago de Compostela wandelen?

Heylen: “Jamais. Ik ben niet van de zelfkastijding. Waarom zou ik over mijn grenzen gaan? Ik heb ze daar zelf gelegd! Als ik de kandidaten in Kamp Waes hoor zeggen dat pijn fijn is met een p, dan begrijp ik daar geen snars van. Ik houd het liever comfortabel. Ik ben gevraagd voor Special Forces, maar ik heb geweigerd: ik was geheid de kandidaat die ze al tijdens het oefenkamp naar huis moesten sturen.

“Ik heb wel iets geleerd door te spélen dat ik zo’n pelgrimstocht ondernam. De wijze les: je kunt niet zomaar weglopen van je problemen, omdat je niet kunt weglopen van jezelf. Denise wil haar rugzak leegmaken op haar tocht, maar dat lukt niet, want de zwaarte kleeft aan háár.”

Ben je actief bezig met je mentale gezondheid?

Heylen: “Ik ga sowieso geregeld naar een psycholoog, iedereen zou dat moeten doen. Ik ben ermee begonnen omdat ik me begon te storen aan mijn eigen gedrag.”

Hoezo?

Heylen: “Vroeger struinde ik door het leven: ‘Ik ben Jennifer en fuck de rest!’ Nu stoor ik me aan de gevolgen van mijn gedrag. Ken je van die ragerooms, waar je voor een zacht prijsje alles aan gort mag slaan? Vroeger wandelde ik tevreden buiten, zonder me iets van de troep aan te trekken. Maar nu kijk ik wél achterom en zie ik de ravage die ik achterlaat.

“Mijn vrienden en ik hebben een sterk vermoeden dat ik ADHD heb. Het kost handenvol geld en veel tijd om je officieel te laten diagnosticeren, maar ik voldoe aan alle parameters. Een gevoeligheid voor overmatig drinken, bijvoorbeeld, omdat ik een voortdurende dorst heb naar dopamine. Ik jaag op kicks. Ik zoek zelfs conflict op. Hoe vaak heb ik niet zonder reden ruzie gezocht met vrienden?”

Je hebt me eens verteld dat je op iemand begon te vitten als je je verveelde.

(lachje) Heylen: “Mooi is dat niet, hè?”

Je hebt ook eens gezegd dat je voor je 25ste, en ik parafraseer, een onuitstaanbaar wicht was.

Heylen: “Ik wéét dat ik soms een kutwijf ben – maar dat weten is al de eerste stap. De volgende stap is dat ik het tijdig voel wanneer mijn innerlijke feeks komt opborrelen, en dat ik haar snel de kop kan indrukken.”

Ik kan me je moeilijk voorstellen als onuitstaanbaar.

Heylen: “Wij zijn maar een paar uur bij elkaar: zo lang kan ik me nog net voordoen als een normaal persoon.” (lacht)

Northern Lights gaat in één woord over rouwverwerking. Heb je daar ervaring mee?

(knikt) Heylen: “Ik heb het afgelopen jaar twee mensen verloren die dicht bij me stonden – ik zou je wel willen vertellen wie, maar uit respect voor hen doe ik dat niet. Het was heftig. Iedereen verwerkt een verlies op een andere manier, hè? Ik rouw bijvoorbeeld totaal anders dan mijn personage Denise.”

Hoezo?

Heylen: “Ik ben een binnenvetter. Ik voel me vaak verantwoordelijk voor de sfeer, omdat ik zo’n dominant persoon ben. Ik wil de sfeer niet drukken. Dan zwijg ik liever. ‘Genoeg over mij, hoe gaat het met jou?’ Mijn vrienden moeten de dingen echt uit mij sléúren. Dat is raar, want ik ben verder een open boek. Behalve dus als ik me slecht voel. Dan heb ik geen zin om te praten en dan klap ik dicht.

“À propos, zouden ze hier geen dessertkaart hebben?”

Hoe zit het met rouwverwerking in de liefde? Je zei eens: ‘Liefdesverdriet is een aanval op je psyche. Rouwen om iemand die niet dood is, is vreselijk.’

Heylen: “Ik ben er extreem slecht in. Ik ben iemand die zich krampachtig aan je vastklampt totdat je me écht wegduwt. Dat heeft met ego te maken. Het idee dat iemand absoluut niet bij me wil zijn, vind ik verschrikkelijk.

“Mijn naaste kring is beperkt. Ik heb mijn mama, mijn broer, twee nichtjes en daar houdt het op. Ik droom van een familie die op elk feest naamstickers moet dragen. En dát maakt liefdesverdriet nog moeilijker. Want je geeft niet alleen je partner af, maar ook je tweede familie. Je moet niet één keer afscheid nemen, maar dertig keer.

“Ik heb geen bindingsangst, ik heb verlatingsangst. Daarom dat ik zoveel bezig ben met mijn leeftijd. Misschien komt er ooit wel een moment dat tv-kijkend Vlaanderen collectief beslist dat het me niet meer moet. Gedumpt worden op nationaal niveau! Ik voel liefde van een publiek, dat meen ik echt, dus ben ik bang dat er binnen een paar jaar niemand meer kijkt. Dat de liefde opdroogt.”

Ben je liever in een relatie dan single?

Heylen: “Ik ben een happy single en ik zou die vrijheid niet meer snel opgeven. Ook al omdat je in een relatie, zo wordt gezegd, rekening moet houden met elkaar. Ook daaraan moet ik werken.

(Steekt haar vinger op) “Ober, voor mij een kinderijsje, alsjeblieft!”

Welke relatie-euvels in Northern Lights zijn voor jou nog herkenbaar?

Heylen: “De twijfels van Lloyd en Denise over hun kinderwens. Ik heb altijd gedacht dat ik een kinderwens had, maar intussen weet ik niet meer of die wel gegrond is. Wil ik écht kinderen? Dat geregel! Dat gezeul! Die voortdurende ondergeschiktheid aan je kind... Nee, mijn kinderwens is een beetje zoals sushi. Ik zie mensen er enorm van genieten en dat geeft me zin om het zelf te proberen. Maar eigenlijk lust ik het niet.”

Toen ik je twee jaar geleden sprak, was je nog heel zeker dat je kinderen wilde.

Heylen: “Ik was toen verliefd op mijn toenmalige vriend. Is het niet wetenschappelijk bewezen dat je vooral kinderen wilt als je verliefd bent? Maar wees nu eerlijk, wat moet ik doen met een kind? Ik bestel zélf nog kinderijsjes.”

WENEN IN IERLAND

Je hebt eindelijk je glansrol vast in een kwaliteitsvolle internationale tv-serie. Mag ik zeggen dat ik die Grote Hoofdrol al veel vroeger had verwacht?

Heylen: “Maakte je je zorgen om mij? Eerlijk: ik deed dat ook.”

Ik vond het opvallend dat je voortdurend opdook in films (H4Z4RD, Noise, Het smelt, Dealer) en tv-series (Twee zomers, Onder vuur), maar altijd in kleine rolletjes.

Heylen: “Je bent als acteur overgeleverd aan de genade van regisseurs, hè? Ik heb zovéél castings gedaan: ik kan zo vijf grote reeksen opnoemen waarvoor ik niet gekozen ben. Godzijdank is het nu wél raak. Hopelijk vinden mensen me ook goed. Anders is mijn leven naar de kloten!” (lachje)

Is dat het nadeel als iedereen je kent als de vrolijke flapuit Jennifer Heylen? Dat het moeilijker wordt om op die persoon een ander personage te kleven?

Heylen: “Ik weet het niet. In deze tijd kun je toch niet anders dan veel over jezelf prijsgeven? Op TikTok is er de FaceTime-trend: mensen die in de camera kijken en hun hele dag uit de doeken doen. Dat zien mensen graag. (denkt na) Zou mijn uitgesproken karakter me hinderen als actrice? Het kan, hoor.”

Je favoriete rol tot nu toe is die in de kortfilm Klette.

Heylen: “Het is de eerste rol waarin ik echt heb geacteerd. Daarvoor liet ik alleen maar een versie van mezelf zien voor de camera, maar nu moest ik Morgane spélen. Morgane is een eeuwige student en woont nog thuis. Ze is ontzettend onzeker en voelt zich klein als ze een kamer binnenkomt: mijn tegenpool, dus. En net dáár hebben we een Ensor mee gewonnen. Mijn droom is om er een langspeelfilm van te maken.”

Je maakte ook het toneelstuk Messia met Dimitri Leue, een tekst in ambitieus rijmvers. Hoe was die ervaring?

Heylen: “Het was mijn eerste theaterstuk en eerlijk gezegd was het nog niet goed genoeg. Zonder Dimitri was dat stuk in duigen gevallen. Tijdens één voorstelling skipte ik opeens dertig pagina’s tekst. En Dimitri maar teruggaan in het script, totdat ik het doorhad.” (lacht)

Naar verluidt heb je tijdens de voorbereiding van Messia véél tranen gelaten.

Heylen: “Het was tijdens de opnames van Northern Lights. Ik had mijn tekst meegenomen naar Ierland, maar het lukte me niet om alles vanbuiten te blokken. Blèten! Ik heb toen met Dimitri afgesproken om maandenlang elke dag de hele tekst te overlopen via Zoom. Na elke draaidag speelde ik dus ’s avonds nog eens een toneelstuk. (lachje) Tot het die laatste avond – in anderhalf uur maakte ik niet één fout – perfect was.”

ERIK VAN LOOY

Je grote doorbraak kwam er dankzij De slimste mens ter wereld. Zit je nog graag in die jury?

Heylen: “Tuurlijk, I lóóóve De slimste mens. Dit najaar ben ik er weer bij. Elke keer opnieuw denk ik: hoe kan het dat dit mijn job is? Ik moet gewoon op een stoel zitten en mezelf zijn.”

Je staat bekend als een van de juryleden die geen letter voorbereiden.

Heylen: “Ik ben niet zo van de voorbereiding. Ik vind De slimste mens gewoon een leuke setting om mensen te leren kennen. Iedereen is aldoor gestrest en dat vind ik cute. Zelfs de zelfverzekerdste mensen beginnen te bibberen wanneer Erik Van Looy hun vraagt of ze kunnen winnen: dan zie je hun hoofd bijna van hun nek vliegen van het nee-schudden.

“Erik is ondertussen trouwens een goeie vriend geworden.”

Vraag je hem weleens om carrièreadvies?

Heylen: “Hij is zonder twijfel mijn showbizz daddy. Klinkt dat raar? Mijn showbizzmentor, dan. (lacht luid) Hij zorgt voor mij en geeft me altijd raad. Het is leuk om te weten dat je altijd bij iemand terechtkunt.”

Lees je na elke aflevering van De slimste mens nog steeds alle onlinecommentaren?

Heylen: “Ik probeer ze te ontwijken, maar ik kan er soms niet aan ontsnappen. Mensen sturen me ook persoonlijke berichten. Dit is het recentste voorbeeld dat ik heb ontvangen: ‘Het is de eerste keer dat ik De dag van vandaag vroegtijdig heb afgezet. Ik wist niet dat overenthousiasme irritant kon zijn.’ Mijn verschijning zat die mens blijkbaar zodanig in de maag dat hij me móést laten weten hoe geïrriteerd hij was. Hoe hard moet je me dan haten? (lachje)

“Sommige mensen hebben me gewoon niet graag. Ik wil mezelf niet vergelijken met Meghan Markle, maar ook zij moet nog maar buitenkomen of er komt kritiek. ‘Hoe durft ze een wit hemd aan te doen, iedereen weet dat wit de kleur was van Diana!’ Bij mij voelt het soms ook zo aan. Onlangs postte ik een snowboardfilmpje waarin ik geen helm droeg: het was alsof half Instagram met geslepen messen klaarstond. Ik had zogezegd ‘een voorbeeldfunctie voor kinderen’. Maar cru gezegd: ik heb niet om die functie gevraagd. Een voorbeeld voor jouw kinderen, dat ben je zelf.”

Over rare onlineberichten gesproken: voor het interview zei je dat er fake naaktfoto’s van jou de ronde hebben gedaan.

Heylen: “Kijk maar! (Haalt een weinig aan de verbeelding overlatende foto boven) Zie je het?”

Jaja, ik zie het.

Heylen: “Maar kijk op welke griet ze mijn kop hebben geplakt! Wat een rare pose. Als je dan toch valse naaktfoto’s van mij wilt verspreiden, zoek dan op zijn minst een model dat op mij lijkt!”

Je relativeert makkelijk, terwijl ik me kan voorstellen dat zoiets voor veel vrouwen beschamend moet zijn. Celine Van Ouytsel was gedegouteerd door AI-naaktbeelden van haar die de ronde deden.

Heylen: “Ach, het is nu zo. Met behulp van AI zal elke vrouwelijke BV zomaar in een pornoscène kunnen worden gemonteerd. Het enige wat ik kan doen, is erom lachen met mijn vriendinnen bij een glas wijn.

“Ik ben een slechte wereldverbeteraar, vrees ik. Hoe kunnen jij en ik nu opboksen tegen het leed dat Jeff Bezos veroorzaakt? Taylor Swift reist zodanig veel met haar jet dat ze méér verbruikt dan een klein land. Dan kan ik alleen maar denken: ik ga met mijn vegetarische chipolata’s het verschil niet maken.”

Waar is je jeugdige enthousiasme?

Heylen: “Ik heb een kortfilm gezien over een vrouw die aanrakingstherapie aanbiedt voor eenzame mensen. Een patiënte pakt haar vast en begint te huilen: ‘Er zijn zoveel problemen in de wereld en ik kan ze niet oplossen!’ Buiten ziet ze alleen maar – om Fernand Costermans te citeren – miserie, miserie, miserie. Eerlijk? Ik vond dat vooral egoïstisch van haar. Wie ben jij om te denken dat de wortels van alle oplossingen bij jou liggen? Hoe groot mijn ego ook is: zo wil ik niet zijn.”

Zijn er dingen die je wél aan je hart laat komen?

Heylen: “Jawel, maar die deel ik niet zo vaak, omdat er dan altijd een lawine aan haatreacties over me heen dendert. De beelden uit Gaza raken me enorm hard. Het verdict in de zaak-Acid ook: ik heb meteen 50 euro gestort. Ik kan niet tegen klassenjustitie. Ik hoop dat die Reuzegommers de rest van hun leven rondlopen met een ongemakkelijke knoop in hun maag.

“Wat me ook maandenlang pijn heeft gedaan: de eerste aflevering van De tafel van vier (inmiddels ‘De tafel van Gert’, red.). Je weet het nog wel: er werden melocakes op tafel gezet en vervolgens werd dertig keer het n-woord herhaald. Ik heb daar wekenlang om gehúíld. En al die tijd kreeg ik berichten van willekeurige mannen: ‘Hé, laat uw melocakes eens zien?’ Ik werd er moedeloos van.

“In Ierland liet ik het bewuste fragment zien aan de mensen van de make-up en zij konden hun ogen niet geloven. ‘Als dat hier zou gebeuren, ben je op zijn minst je job kwijt.’ Het contrast is groot: als ik er in België over begin, word ik door bepaalde mensen in de media op de vingers getikt en eraan herinnerd dat het tijd is om het los te laten.”

ZES KILO ZWAARDER

Heylen: “Mijn ijsje is op! Zin in koffie?”

Ik hergebruik nog snel mijn slotvraag van de vorige keer dat ik je geïnterviewd heb: ben je gelukkig?

Heylen: “In Flair heb ik mezelf een 9,5 gegeven. (lacht) Mijn leven ligt in een goede plooi. Mijn job is fantastisch, ik heb leuke vriendinnen, ik ben een happy single...

“Ik ben ook écht blij dat Northern Lights hier eindelijk op tv komt. Het is wel raar: als ik naar mijn projecten kijk op tv, zie ik opeens weer wie ik twee jaar geleden was. Een totaal andere versie van Jennifer.”

Wat was er zo anders?

Heylen: “Om te beginnen: iedereen in mijn familie was er toen nog. Vorige maand heb ik nog een dierbare persoon verloren. Als ik de rol van Denise nú opnieuw moet spelen, zou ik het totaal anders aanpakken. Weet je hoe ik mezelf op de set aan het huilen kreeg?”

Je hebt gekeken naar Astrid en Natalia: Back to Reality?

Heylen: “Nog beter: YouTube-filmpjes van huilende mensen. En scènes van mijn favoriete films. My Girl, bijvoorbeeld, waarin de kleine Macaulay Culkin overlijdt aan een bijensteek. Ik begin nu al te huilen als ik er nog maar aan denk. Maar zulke trucs heb ik niet meer nodig. Om te huilen hoef ik maar te denken aan de mensen die er niet meer zijn.

“Northern Lights is een reeks die je onuitgesproken aanmoedigt om gelukkig te zijn met wat je hebt. Ik denk dat je, na de zesde aflevering, je lief extra lang zult kussen voor je naar het werk vertrekt, en je kind twee knuffels zult geven aan de schoolpoort in plaats van één.”

Doe de groeten aan de Jennifer van twee jaar geleden.

Heylen: “Als ik ze nog herken: ik zag er anders uit, hoor. Ik was toen zes kilo zwaarder. Oh my god, zet je dat er alsjeblieft bij? Ik woog toen 61 kilo, nu nog 55. Het is te zeggen: na deze maaltijd (slikt het laatste stuk van haar speculaasje door) ben ik daar niet meer zo zeker van.”

Digestiefje, dan maar?

Heylen: “Voor mij een Baby Guinness, alsjeblieft!”

Northern Lights, te zien op Streamz