We denken dagelijks aan de toekomst. Wat gaan we morgen eten? Wat zal het weer zijn? Welke kleren zal ik aantrekken? Hoe ga ik naar school? Wat ga ik studeren? Welke job wil ik doen? En het allerbelangrijkste: waar ga ik wonen? Voortdurend denken we aan onze toekomst, maar waar velen van ons niet stil bij staan is of we überhaupt een toekomst kunnen verwachten van de planeet waarop we leven.

Ik ben een dorpsmeisje dat in Afghanistan is opgegroeid tussen de bomen en planten. Ik heb me altijd één gevoeld met de natuur. Spelen met takken en stenen, klimmen in bomen… Nooit heb ik me daarbij vragen gesteld. Het was normaal om een deel te zijn van de natuur en haar geschenken.

Maar toen vluchtten we naar België: het land van regen, chocola en frieten. Mijn kinderlijke brein, zonder besef van het leven en kennis van de wereld, kon het niet logisch verklaren waarom het de hele tijd zo’n slecht weer was. Het koude, akelige weer dat in films en series gebruikt wordt om een enge, negatieve, depressieve, eenzame sfeer te scheppen. Mijn geboortedorp was zonnig, met overal natuur, planten en dieren. Regen viel alleen wanneer het nodig was. De natuur was in balans en alles was evenwichtig.

Altijd meer willen

Zes jaar later weet ik wat er aan de hand is met de natuur: de natuur heeft een vijand gemaakt die niet alleen de aarde kapot maakt met alle soorten die er op leven, maar ook zijn eigen soort. De Msens vindt zichzelf de machtigste, de slimste, de sterkste, scheurt zichzelf van de natuur, verandert het ecosysteem in een egosysteem en zet zichzelf helemaal bovenaan. De mens maakt de aarde ziek, neemt haar longblaasjes weg, pompt er veel te veel extra CO2 in, denkt alleen aan zichzelf, aan eigen welzijn, aan altijd meer willen.

“Wanneer wordt het klimaatprobleem ook ons probleem? Wanneer het zo dicht komt dat er geen land meer is om over te regeren?”

De aarde en de natuur geeft de Mens signalen om te stoppen, voorzichtig te zijn zodat hij niet door zijn daden zichzelf vergiftigd, maar er wordt niet geluisterd. De wereld, de overheid en de grote machthebbers nemen het klimaatprobleem niet serieus. Er wordt veel over gepraat, maar te weinig actie ondernomen, zowel op wereldniveau, als op het Europees niveau, als op het Belgische niveau.

Nieuw begin

Het lijkt alsof alles om geld draait, om handel. Er wordt gevochten, oorlog gemaakt, gediscrimineerd en kapot gemaakt. Er wordt gezegd: we zijn op zoek naar een betere wereld, maar welke wereld? De wereld waarvoor geen oplossing gezocht wordt, de wereld die misschien binnen een paar generaties niet meer bestaat.

Wanneer wordt het klimaatprobleem ook ons probleem? Als het zo dicht komt dat één van onze kinderen doodgaat? Wanneer het zo dicht komt dat er geen land meer is om over te regeren? Wanneer gaan onze ministers, onze overheid, de mensheid in actie schieten?

Ieder jaar op de eerste dag van de lente viert men ‘Nowruz’, het Afghaanse Nieuwjaar. ‘Nowruz’ betekent letterlijk ‘nieuwe dag’. Het wordt gevierd in de lente als teken van geluk, een nieuw begin, nieuwe kansen voor de mens. Laat ‘Nowruz’ overal ter wereld een nieuwe kans voor onze maatschappij zijn om beter om te gaan met de natuur.

© 2024 StampMedia / Fatima Noori

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier