Prinses Peach kan alle rollen helemaal alleen aan in heerlijk theater van ‘Princess Peach: Showtime’

Wie kent prinses Peach niet? Met haar vorige naam ‘Princess Toadstool’ draait ze al mee sinds de allereerste ‘Super Mario Bros.’ uit 1985. Haar rol beperkte zich meestal tot het slachtoffer dat werd gekidnapt door snoodaard Bowser, al was ze vanaf ‘Super Mario Bros. 2’ ook geregeld een speelbaar personage. Op die slachtofferrol kwam terecht kritiek, en in de recente ‘Super Mario Bros. Movie’ schitterde ze dan ook als een stoere chick.

Dat ze nu opduikt als hoofdpersonage in een game, wordt hier en daar dan ook gezien als een statement van Nintendo. Maar als de Japanse gamegigant werkelijk een statement wilde maken, dat draaide hij de rollen toch gewoon om en moest de prinses Mario en Luigi redden? Dat gebeurt in de nieuwe game niét. Nintendo dééd het gewoon al in 2005, want dit was toen net de insteek van ‘Super Princess Peach’ voor de Nintendo DS. Mic drop, en over naar de nieuwste worp ‘Princess Peach: Showtime’!

In de Switch-game brengt Peach een bezoek aan toneelzaal het Sprankeltheater, net op het moment dat daar een kwaadaardige bende de boel saboteert. Het schorremorrie heet ‘de Zure Tros’ en de leidster is Madame Grape, Engels voor druif. Met wat verbeelding trek je dus ten strijde tegen ‘de verzuring’, en dat vinden we - eat that, ‘anoniempje765’ en co - een bijzonder nobel uitgangspunt.

Om die zure smaak weg te spoelen, moet Peach alle toneelstukken afwerken in de rol van de steracteurs, de zogenaamde ‘Sprankteurs’. Daarvoor krijgt ze de hulp van de sprankelfee Stella, die Peach haar magische kracht geeft. Zo kan onze prinses met een scheut positieve energie teneergeslagen theatermedewerkers moed inpompen, verwelkte boompjes opfleuren en slechteriken verjagen. In het tweede deel van elk toneeltje wordt ze dan echt getransformeerd in de hoofdrolspeler met een filmpje dat recht uit Japanse anime zoals ‘Sailor Moon’ lijkt te komen.

Het is cool dat elk van die rollen een heel andere game oplevert, als een miniversie van grotere titels. Zo heeft de meesterdief heeft een flitsende Batman-grijphaak, kan je als ninja met een bamboestok ongezien onder water sluipen en springt de actieheld extra hoog. De banketbakker en de detective zijn een ietwat vreemde eend in de bijt, omdat je daar effectief taarten moet versieren en een misdrijf moet oplossen. Soit, afwisseling troef.

De lineaire games zijn meestal vrij simpel en kort, waardoor ze niet de kans krijgen om te gaan vervelen. Hoewel er echte pareltjes tussen zitten, zijn ze niet allemaal even goed uitgewerkt. Toen we bijvoorbeeld vanop een schommel boven enorme taarten hingen om er slagroom op te spuiten, lukte dat beter voordat we doorhadden dat er een voorbeeld op het scherm stond. Het eerste detectiveverhaal is vanwege de vele dialogen dan weer traag en het haalt net niet het niveau dat we van Nintendo gewoon zijn.

Dat zie je bijvoorbeeld ook bij enkele baasgevechten, waar we een paar keer heel wat levenshartjes verloren omdat we niet snapten wat de bedoeling was. Wanneer een enorme ridder naar je chargeert met een getrokken wapen, moet je hem in de andere games ontwijken en dan met je zwaard op zijn onbepantserd achterwerk mikken. Maar in ‘Showtime’ moet je alleen maar één keer springen, wat verraadt dat Nintendo met deze game lijkt te mikken op een wel héél jong publiek. Voor elke rol heb je ook maar twee knopjes nodig, eentje om te springen en eentje voor de speciale beweging.

Dat wil dan ook weer niet zeggen dat je als volwassene geen plezier kan beleven aan de game, want in ‘Showtime’ zitten prachtig uitgewerkte ideeën in zowel het design als de gameplay. Zo moet je als een zeemeermin met je zang visjes door een doolhof loodsen, of kan je als sierlijke kunstschaatser volgers afsnoepen van de boosaardige schaatser die zichzelf de nieuwe Loena Hendrickx waant. Als actieheld kan je zelfs al vliegend ufo’s uit de lucht plukken en tegen elkaar rammen, en wat dacht je van een autoscroll-achtervolging in ware westernstijl mét opzwepende countrymuziek?

Een pluim nog voor de uitstekende soundtrack, die elk level mee een eigen smoel geeft. Maar dat doen natuurlijk vooral de omgevingen, die letterlijk een decor zijn, compleet met kabels uit de nok van het theater. Zelfs aan het paard waarop je een trein achtervolgt als cowgirl - een lesje in gamedesign - hangen kabels. Het is allemaal een lust voor het oog, en Nintendo slaagt er zo weer in om een simpel uitgangspunt heerlijk gelaagd uit te werken. Nintendo-games zijn namelijk als ajuinen, om Shrek in zijn eerste film te parafraseren: ze hebben laagjes!

In ‘Princess Peach: Showtime’ kan je in elk leven sterren verzamelen door bepaalde opdrachten te volbrengen, maar je vindt hier en daar ook verborgen exemplaren. Aan het einde van elk spel zie je dan of je ze allemaal hebt, wat de herspeelbaarheid bevordert. In de trage levels hebben we daar vanwege de simpele gameplay nu niet meteen veel zin in, maar moeilijkere games waarin je de echte ‘Sprankteurs’ moet vrijspelen, krabben toch op de juiste manier aan onze gamejeuk. Sommige, zoals die waarin je al vliegend sterren moet verzamelen én tegelijkertijd vijanden moest ontwijken, zijn ronduit moeilijk. ‘Princess Peach: Showtime’ trekt je zachtjes in het bad, maar tegen het einde kan je maar beter zwemmen. En hoe langer we speelden, hoe toffer we deze game vonden - dat is vaak omgekeerd.

Aan de negatieve kant moeten we nog vermelden dat de graphics soms wat haperen, maar aangezien we dat vooral zagen in de laadschermen, stoorde het niet echt.

De makers krijgen nog een pluim voor de lekker luchtige toon, inclusief kleine humormomentjes. Zo wordt gehinnik van een paard ook gewoon ondertiteld als ‘HUUUUU!’, en dat is zo onnozel dat we dat bijzonder geinig vinden. De geredde cowboy-sprankteur spreekt ook een soort koeterwaals - of is het Achterhoeks? - waarin hij het bijvoorbeeld heeft over zijn ‘peerd’. Het ‘we moeten aan de bak’-grapje tijdens een patisserie-opdracht kunnen we ook wel smaken.

Het taaltje is verder wel Hollands-Nederlands, maar buiten enkele rare uitdrukkingen stoort dat niet. Hier en daar mist de vertaler wel wat context, wanneer een personage het heeft over ‘gestolen eigendommen’ terughalen in plaats van gewoon ‘gestolen spullen’: beroepsmisvorming, excuseer. Let wel: de klanken die de personages uitkramen zijn geen volzinnen, maar hooguit wat kreetjes. Dus wanneer je een uk die nog niet kan lezen loslaat op deze game, zal je hier en daar best wat moeten voorlezen.

Nintendo werkt in ‘Princess Peach: Showtime’ een simpel uitgangspunt heerlijk uit, goed voor veel afwisseling én een heel andere game dan ‘Super Mario Bros.’ en co. De games zijn bijzonder toegankelijk, met als nadeel dat ze soms wel een uitdaging missen. Vooral enkele baasgevechten zijn echt suf. Maar het idee van een avontuur in een theater is prachtig vormgegeven en ‘Showtime’ bevat geregeld pareltjes van gamedesign, vooral in de tweede helft van het spel. De game is vrij kort, want je hebt na 10 à 15 uur alles wel gezien. We hebben tijdens dit avontuur trouwens geen moment aan Super Mario gedacht. Een scheutje sprankelkracht en deze prinses heeft - tenzij ze met een verstopte leiding zit - geen loodgieter nodig.