Ze stond in de berm, toch werd Anke (22) omvergereden door het peloton: “Ze moesten wellicht uitwijken voor de man met de picknicktafel”

“Ik mag blij zijn dat ik er nog ben. Maar het is ambetant. Ik doe zelf aan topsport. Normaal ging ik vrijdag op stage vertrekken naar Spanje. En in plaats van morgen op de atletiekpiste te staan, moet ik naar het ziekenhuis voor mijn schouder en volgt mogelijk nog een operatie. Dat is dus spijtig, al besef ik dat ik vooral veel geluk heb.”

LEES OOK. Broer van aangereden vrouwelijke supporter reageert: “Dit had veel erger gekund, maar niet de schuld van mijn zus”

Anke Sneyers (22) ligt languit in de zetel tegen het raam bij haar ouders thuis in het Limburgse Meldert (Lummen). Los van de glansprestatie van de winnende Mathieu van der Poel was de jonge atlete op paaszondag tegen wil en dank het andere gespreksonderwerp over de Ronde van Vlaanderen. “Ik was liever met mijn eigen sportprestaties in het nieuws gekomen”, zegt ze.

Anke heeft de beelden van de valpartij na de zware aanrijding ondertussen ook bekeken. “Dat was wel wat eng. Ik zag dat er een dokter zich ontfermde over mij. Maar ik herinner me daar zelf niets meer van. Die smak is één groot gat. Blijkbaar vroegen de ambulanciers mij hoe ik heette en hoe oud ik was. Maar ik kon nergens op antwoorden.”

Paniek

Haar moeder, Pascelli Malomgré (59), zit naast haar in de zetel en knikt. “Ik dacht dat ik mijn dochter kwijt was toen ik haar daar op het asfalt zag liggen”, vertelt ze. “Ze reageerde totaal niet meer. Ze lag op haar zijkant en haar ogen waren opengesperd. Ik begon te roepen tegen haar: “Anke, heb je pijn? Hoor je mij?” Maar niets dus. Dat was heel angstaanjagend. Op dat moment reden de renners en hun volgauto’s door. Ik sloeg in paniek, en dacht dat niemand mij hoorde. Tot die man in zijn hesje en met zijn verzorgingstas, kwam helpen. Ik denk dat hij voor de ziekenwagen heeft gezorgd.”

“Blijkbaar vroegen de ambulanciers mij hoe ik heette en hoe oud ik was. Maar ik kon nergens op antwoorden.”

Anke Sneyers

Het was volle bak koers toen Anke Sneyers werd aangereden. Ze stond samen met haar ouders net zoals ieder jaar te supporteren tijdens de beklimming van de Hotonde. “Ik herinner me nog dat ik een eerste kopgroepje zag passeren”, zegt Anke. “Maar van het peloton dat achtervolgde? Niets meer.”

Haar mama wel. “Anke stond op een tweetal meter links van mij. Bij haar stond ook nog een fotograaf met een grote lens en een man die een opgeplooide picknicktafel droeg waar blijkbaar de naam van een renner op stond. Nadien ging het snel. Ik hoorde tumult en zag renners op de grond. Anke is tijdens de valpartij zeker een paar meter meegesleurd en heeft dan een kwak gemaakt. Achteraf hoorde ik dat de coureurs aan de kant moesten gaan voor die man met zijn picknicktafel. Vermoedelijk is één renner nadien van de weg in de berm geraakt, en zo in aanraking gekomen met Anke.”

Anke zelf herinnert er zich dus niets meer van. Al weet ze wel zeker: “Ik stond niét op straat, wél in de berm. Ik heb zelf nog gekoerst. Mijn broers koersten. Wij weten als geen ander dat je niet op de weg of op een piste moet gaan staan.”

“Die vele reacties op sociale media dat het mijn dochter haar schuld was, deden wel pijn, ja.”

Pascelli

mama van Anke

Moeder Pascelli schudt meewarig het hoofd. “Die vele reacties op sociale media dat het mijn dochter haar schuld was, deden wel pijn, ja. Zo van: “Weer een mieke die een selfie met een renner wou”. Komaan, zeg. Mijn zoon werkt zelf bij wielerploeg Alpecin-Deceuninck. Mijn man gaf les aan de wielerschool. Als we een selfie willen, weten we wel waar we moeten zijn.”

Het incident is vooral sneu voor Anke zelf, zegt haar mama. “Mijn dochter heeft een mentale beperking. Ze is zelfredzaam, maar cognitief functioneert ze niet zoals anderen op haar leeftijd. Dat ze zo goed haar draai vond als atlete, was een opsteker voor haar.”

Anke Sneyers wordt beschouwd als een van de meest beloftevolle G-atletes in België, zowel op nationaal als internationaal vlak. Ze haalde tijdens vorige WK en EK’s al wat medailles binnen, en trainde volop voor het BK in mei, het EK in Zweden in juni én ze is nog steeds in de running voor de Paralympische Spelen.

Steunberichtjes

Maar voorlopig ligt ze dus nog even in de lappenmand. “Ik liep een hersenschudding op, een gebroken sleutelbeen en een tiental hechtingen aan mijn hoofd”, zegt ze. “Ik sliep heel slecht vannacht, moet om de vier uur een pijnstiller nemen, want alles doet nog pijn. Maar gelukkig kan ik nog lachen. Al bij al liep dit nog goed af. Ik kreeg ook al veel steunberichtjes, onder meer van profwielrenster Sanne Cant. En ik kreeg ineens ook twaalf nieuwe vriendschapsverzoeken. Dus ja, misschien ga ik er straks nog fans bij hebben.” (lacht)