“Het lijkt erop dat Netanyahu en zijn legertop zich voorbereiden op een oorlog die verder reikt dan Gaza”

Als de oorlog in Gaza vroeg of laat ontspoort tot een regionaal conflict, dan is dat omdat Israël zelf de escalatie opzoekt. Maandag voerden Israëlische F-35-gevechtsvliegtuigen een verwoestende aanval uit op het Iraanse consulaat in de Syrische hoofdstad Damascus. Elf mensen kwamen daarbij om. Onder de doden: zeven leden van de Iraanse Revolutionaire Garde, met brigadegeneraal Mohammad Reza Zahedi, de leider van de Al Quds-brigades in Syrië en Libanon, als belangrijkste naam.

Meteen rees de vraag wat Israël te winnen heeft bij een aanval diep in Syrië. Het is niet de eerste keer dat de Israëlische luchtmacht toeslaat op Syrisch grondgebied. Sinds Iran na de revolte in 2011 de Syrische dictator Bashar al-Assad van de ondergang redde, werd het land het schaduwtheater voor de sluimerende strijd tussen Israël en Iran. Maar een aanval op een consulaat gaat verder dan de eerdere eliminaties van Iraanse militairen op Syrisch grondgebied.

Het heeft er alle schijn van dat de regering-Netanyahu bewust aanstuurt op een beperkt regionaal conflict in het noorden. Een conflict dat de aandacht moet afleiden van de oorlog in Gaza, waar nu ook Israël zelf lijkt te beseffen dat een militaire overwinning een fata morgana is. Temeer omdat de druk van buitenaf toeneemt om de oorlog te stoppen. Zelfs de VS, Israëls belangrijkste bondgenoot en wapenleverancier, gunnen Netanyahu geen veto meer in de VN-Veiligheidsraad. De vele burgerdoden kan niemand nog goedpraten.

Maandag blunderde de Israëlische luchtmacht opnieuw met een aanval op een hulpkonvooi van World Central Kitchen, een ngo die nochtans Israëlische bescherming had gevraagd. Onder de slachtoffers: zes westerlingen. Excuses van Netanyahu volgden. Voor de overige tienduizenden Palestijnse doden – naar verluidt nu al 32.000, het gros burgers – klonk er nooit een woord van spijt. De verwoesting toont vooral aan dat Israël geen exitstrategie heeft, buiten nog meer verwoesting aanrichten.

Als Netanyahu een overwinning wil claimen, dan heeft hij een andere vijand nodig. Enter: Hezbollah, de Libanese sjiitische militie die strijdt tegen Israël met de steun van Iran. Het heeft er alle schijn van dat Netanyahu en zijn legertop zich voorbereiden op een oorlog die verder reikt dan Gaza. Dat ze doelbewust de confrontatie zoeken met Iran en zo ook met Hezbollah. Dat Tel Aviv daarmee met vuur speelt in een geopolitiek kruitvat, lijkt nauwelijks nog door te dringen.