De nu al beruchte chicane voor het Bos van Wallers blijft gemoederen beroeren: “Wie hier tegen is, zou beter zijn mond houden”

Beeld van de Australiër Mitchell Docker uit 2016: de renner zit op zijn gat in de modder aan de rand van de kasseien van Arenberg. Zijn gezicht is een rode vlek, er is alleen bloed. “Is dit wat de fans willen zien?”, vraagt Matteo Jorgenson zich af op X/Twitter. “Renners compleet onder het bloed nadat ze met hun gezicht over scherpe kasseien glijden aan 80 kilometer per uur?”

Voor wie eraan twijfelt: de Amerikaan van Visma-Lease a bike is voorstander van de nieuwe chicane. Hij kan dat simpel uitleggen: ook al brengt de wegaanpassing nieuwe risico’s met zich mee, het is altijd beter dan het gevaar dat ligt te wachten in het Bos van Wallers. Jorgenson: “Ik kies altijd voor enkele bochten extra en wat renners die uitschuiven op de stoep.”

Collega Oliver Naesen is het volmondig eens. “Vallen op kasseien is altijd erger”, zegt de kopman van Decathlon-AG2R. “Het Bos van Wallers is een echte k*tstrook. Ik heb acht keer Parijs-Roubaix gereden, zes keer daarvan ben ik bij de eerste tien of vijftien opgedraaid, maar nooit ben ik vooraan uit het Bos gekomen. Je stort je aan 65 kilometer per uur in een put stenen. Zodra je op de kasseien bent, hoor je overal gekraak en gescheur van carbon. Je wéét dat er gaat gevallen worden. Je kan alleen hopen dat het achter je gebeurt en niet voor je. Ik heb er alles meegemaakt: kaderbreuk, stuurbreuk, kettingbreuk, vorig jaar is mijn voorwiel gewoon in twee gebroken.”

Yves Lampaert herkent het gevoel van machteloosheid. “Op die hobbelige kasseien is remmen heel moeilijk. Zeker aan die snelheid. Er is ook geen ruimte om uit te wijken als er iets gebeurt. Voor mij was het geen optie meer om het Bos van Wallers in te duiken zoals we altijd gedaan hebben. Er zijn ieder jaar zware valpartijen en het wordt erger en erger.”

Daarom is hij voorstander van de chicane. Is ze perfect? Wellicht niet, zegt de renner van Soudal Quick-Step. Lampaert denkt dat een aanloop over de parking van de mijnsite de beste oplossing zou zijn. Daar is ruimte en kan je met een paar brede bochten de snelheid vrij veilig uit het peloton halen. “Dit moet nog gefinetuned worden, en je kan je ook afvragen waarom er nu pas iets gebeurt, een paar dagen voor de koers, maar ik ben al blij dat er iéts verandert. Wie hier tegen is, zou beter zijn mond houden.”

Naesen: “Het is voor een organisator tegenwoordig niet gemakkelijk om goed te doen, maar dit moeten we een kans geven. Er gaat gedrumd en geduwd worden richting die chicane, dat klopt, en het is inderdaad een bocht van 180 graden, maar we moeten zo veel bochten pakken in de koers. Parijs-Roubaix zal nooit rondspringen worden op een springkasteel - zo plezant gaat het nooit zijn. Die chicane ziet er wat gemaakt en onnozel uit, maar het is zeker veiliger. Ik sta hier achter.”

Lampaert is een van de coureurs die in de winter mee gesprekken voerde met de CPA, de rennersvakbond, over veiligheid in het peloton. “Ik heb gezegd dat het Bos van Wallers een van de plekken is waar iets moést gebeuren. Anders was het wachten tot iemand verlamd het Bos zou verlaten. Dit initiatief slaat de goeie weg in. Als we in die chicane vallen, zal het aan 30 per uur zijn en niet aan 65 kilometer per uur. Ik weet wat gekozen.”

Adam Hansen, voorzitter van de CPA, is de man die de zaak uiteindelijk aankaartte bij wedstrijdorganisator ASO. Hij zegt dat er in het peloton een breed draagvlak is voor de huidige oplossing. “ASO was eerst niet gewonnen voor het idee, maar als de renners erachter stonden, wilden ze meewerken. Ik heb de renners laten stemmen en een meerderheid was voorstander. Zo heb ik ASO kunnen overhalen.”

Volgens Naesen zal Wallers 2.0 door de ingreep minder wedstrijdbepalend zijn. Wat hem betreft is dat fair, want nu speelden geluk en pech zo’n grote rol dat het soms op koersvervalsing leek. “Hoe dan ook heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik zondag voor veiligheid kies”, zegt de Oost-Vlaming. “Ik hoef niet meer vooraan op te draaien. Plaats veertig is oké voor me. Ik ga het op mijn gemak doen, serieus. Ik heb genoeg zware valpartijen gezien en meegemaakt.”

Nog dit, voor wie benieuwd is naar de blessures die Docker overhield aan zijn horrorcrash: tong halfdoor gesneden, lip halfdoor gesneden, zes tanden afgebroken, smaakzin kwijt en oogkas gebroken.