‘Ripley’ met Andrew Scott op Netflix: wie eventjes doorbijt, wordt beloond door deze verrassend unieke serie

Scenarist Steven Zaillian won een Oscar voor ‘Schindler’s List’, werkte samen met Martin Scorsese aan ‘Gangs of New York’ en ‘The Irishman’ en maakte een paar jaar geleden voor HBO de ondergewaardeerde misdaadserie ‘The Night Of’. Op zijn 70ste debuteert hij nu op Netflix met ‘Ripley’, een reeks naar de roman ‘The Talented Mr. Ripley’ van Patricia Highsmith uit 1955. Waarom, kun je je afvragen. Waarom wil je, als misschien wel het laatste project uit je carrière, een boek verfilmen dat al een paar keer eerder uitstekend is verfilmd? Wat denk je nog toe te voegen aan ‘Plein Soleil’ uit 1960, met Alain Delon, of aan ‘The Talented Mr. Ripley’ uit 1999, waarin Matt Damon, Jude Law, Gwyneth Paltrow én de betreurde Philip Seymour Hoffman de show stalen?

Véél, zo luidt gelukkig het antwoord. Aan het verhaal is nochtans weinig veranderd. Thomas Ripley is opnieuw een kleine oplichter die begin jaren 1960 in New York een mooi aanbod krijgt van ene Herbert Greenleaf: hij mag op zijn kosten richting Italië reizen, om er zoonlief Richard, die al een tijdje enthousiast zijn erfenis aan het verkwisten is, over te halen om naar huis te komen. Maar Ripley raakt zo gefascineerd door ‘Dickie’, zijn vriendin Marge en hun zorgeloze luizenleven dat hij er alles voor over heeft om een plekje aan hun rijkgevulde tafel te veroveren. Uit die eenvoudige plot haalt Zaillian een acht uur durende, spannende, wondermooie en bedwelmende serie, waarin de vreemde driehoeksverhouding en het sociopatische gedrag van Ripley tot in de kleinste details worden ontleed.

De paar klemtonen die de reeks anders legt, betekenen veel. Andrew Scott, angstaanjagend goed als Ripley, en Johnny Flynn, als Dickie, zijn een stuk ouder dan Damon en Law destijds en dan de hoofdpersonages in het boek. Daardoor sluipt meer tristesse naar binnen. De twee lijken geen twintigers meer die een sabbatjaar beleven maar veertigers met een verleden: Dickies doelloosheid is eerder zielig dan charmant, Ripleys vastberadenheid neigt naar wanhoop. De film uit 1999 zat vol met kleurrijke beelden van een zonovergoten Italië, hier zijn de dorpjes, de kronkelende kustlijn en de personages gevat in zwart-wit. Er hangt onheil boven elke seconde, maar het resultaat is wel prachtig: het moet van ‘Better Call Saul’ geleden zijn dat ik bij een serie het gevoel had dat ik op gelijk welk moment op pauze kon drukken en mijn scherm mooi genoeg zou zijn om in te kaderen.

Ook al zit ‘Ripley’ op Netflix, de thuisbasis van zoveel veilige tv, het is allesbehalve een hapklare, makkelijke brok. Niet alleen omdat alles in zwart-wit is, ook omdat het tempo erg laag ligt, nog lager zelfs dan in die laatste vijf minuten van de match tussen Westerlo en Genk toen beide teams het op een akkoordje hadden gegooid. Zeker de eerste afleveringen, wanneer alles sowieso nog op gang moet komen, zitten vol met shots van mensen die langzaam de trap op lopen, peinzend in de verte turen of gesprekken voeren waarin het enorm veel moeite lijkt te kosten om een zin uit te spreken . Af en toe krijg je zelfs de indruk dat de makers bewust spelen met het cliché van de pretentieuze Europese cinema dat onder Amerikanen bestaat.

Maar als je even doorbijt, raak je het tempo gewoon en kun je je laten meevoeren door de onbehaaglijke sfeer en de schoonheid van de beelden. Het is een verfilming in een lange rij, maar toch is ‘Ripley’ verrassend uniek.