Zondagmiddag, een uur of half twee. In de Onderstal, de straat waar nog niet zo heel lang geleden de wereldbeker veldrijden van Hoogerheide startte, tracht een statige figuur op een ietwat wankelende trapladder een spandoek op te hangen. Wanneer zijn kameraad het broodnodige handje toesteekt, verschijnt de slagzin ‘Succes Mathieu’. Een aanmoedigende boodschap die vergezeld gaat van een fraaie foto van een zegevierende Van Der Poel.

LEES OOK. Mathieu van der Poel na triomf in Parijs-Roubaix als wereldkampioen: “Dit overtreft alle verwachtingen”

We staan voor het huis van Ricardo Rens, superfan van de wereldkampioen, wiens huis ver voorbij de Brabantse Wal bekend is. De reden? Die wordt duidelijk zodra je één voet binnenzet in zijn typisch Nederlandse stulpje. Wielertruitjes en enkele schilderijen van de Nederlandse superkampioen sieren de muren van de hal. “Let maar op, dit is slechts het begin”, lacht Ricardo’s koersvriend Marien wanneer we koers zetten richting zijn omgebouwde tuinhuis, waar hij samen met zijn vrienden al jaren naar het wielrennen kijkt.

Minimuseum

Al snel blijkt het houten kotje meer te zijn dan een typische mancave. Een spandoek, een poster en een vlag van MVDP aan de buitenwand ogen bijzonder, maar wat we binnenin aantreffen, tart alle verbeelding. Oldskool petjes, een wimpel van de Italiaanse wielerfederatie, oude foto’s van Adrie van der Poel, een truitje van Mario Cipollini uit 2002, wegwijzers uit de Ronde van Spanje of de GvA-trofee veldrijden. Noem iets op, en het staat er.

Ricardo bouwde in enkele jaren tijd een minimuseum van zes bij drie meter, tjokvol memorabilia uit het koerswereldje. “Een janboel, zo noemen we dat hier”, lacht Marien. “In 1997 startte ik met verzamelen van wielerspullen. Het begon met zes truitjes, waaronder een paar van Adrie van der Poel. Hij groeide hier enkele straten verder op”, vertelt Ricardo. “Ondertussen heb ik niet genoeg plaats om alles uit te stallen. Op mijn zolder zou ik nog een tweede minimuseum kunnen oprichten.”

Brabantse gezelligheid

“Waar ik het meest trots op ben? Mijn vrienden, natuurlijk”, zegt de gastheer serieus. “Die moet je in ere houden.” Die vrienden, dat zijn Marien, Rini, Gerrit-Jan en Marc. “Een select gezelschap van kunstenaars, verzamelaars en kennissen van de familie Van der Poel”, grapt Gerrit-Jan, de artiest van het gezelschap, wiens werk een respectabele plaats krijgt in het lokale minimuseum. “Ik maak regelmatig een schilderij van Mathieu. Puur uit respect”, legt hij uit. “Als ik portretten schilder van eender wie, vloek ik alles bij elkaar. Schilder ik Mathieu, dan gaat alles vanzelf. Een beetje zoals hij fietst.”

Ondertussen zet Ricardo chips, hapjes en bier op tafel. Te midden van die Brabantse gezelligheid zouden we bijna vergeten dat er in Noord-Frankrijk over de kasseien wordt gedokkerd. Met nog 130 kilometer op de teller nestelen de koersvrienden zich voor het grote scherm in het minimuseum. “Ik heb even getwijfeld om naar Roubaix te gaan, maar hier is het ook gezellig”, oordeelt de goedlachse gastheer. “Vorige week zakte ik af naar Antwerpen voor de start van de Ronde van Vlaanderen. Ik kwam maandagochtend pas terug thuis. Het was een zwaar weekend. Nu houd ik het kalm.”

Potje speculeren

Dat excuus kunnen Mathieu van der Poel en zijn teammaats niet inroepen. Maar al snel ziet het vijftal dat zijn held goed hersteld is van zijn kunststukje in Vlaanderens mooiste. “Hij gaat er alles aan doen om te winnen in de regenboogtrui”, zegt Rini. “Ik vermoed dat hij Jasper Philipsen in stelling gaat brengen”, countert Marien. Na een potje speculeren zien de vrienden hoe Van der Poel eigenhandig een bosje renners uitdunt in het Bos van Wallers, waar de gevreesde chicane een muis baart. “De poort naar de Hel is opengebeukt, maar dit is veel te vroeg. Niet doen, Mathieu, niet doen”, klinkt het in koor.

De wereldkampioen gehoorzaamt en laat zich opnieuw inrekenen door een tiental achtervolgers. De kilometers tikken weg en de Noord-Brabanders wachten vol spanning op een nieuwe couche vanVDP. Die komt er op zo’n zestig kilometer van de meet. “Het zal toch weer niet”, kijkt Ricardo vol ongeloof. “Zo gaat dat tegenwoordig, hè”, repliceert Marien. “Zestig kilometer vlammen, daar deinst zo’n topper niet voor terug. De trein is vertrokken.”

Met volle teugen

“Vroeger was solo boter, nu is het in de boter trappen”, vat Sporza-commentator José De Cauwer samen. Ricardo en co genieten met volle teugen van de krachtsexplosie van hun held. “Iedereen weet wat hij gaat doen, en toch flikt hij het iedere keer opnieuw. Dit is waanzinnig. Petje af. De spanning is eraf, nu gaan we genieten”, vult Gerrit-Jan aan. Ondertussen stormt de stijlvolle wereldkampioen de piste op in Roubaix. “Mij kloppen is niet zo moeilijk”, tekende hij op voor de start. Een klassieker winnen ook niet, zo lijkt het wel.

Een zoveelste hoofdstuk in de geschiedenisboeken. Zo is hij de eerste die sinds de Zwitser Fabian Cancellara, die andere superkampioen, in 2013 dubbelt in de Heilige Week. Wanneer Mathieu over de meet bolt, knalt de confetti door het minimuseum. Ricardo schenkt gul champagne uit, zijn kameraden laten het graag gebeuren. “Het was saai, er was helemaal niks aan. Een middag verspild”, lacht Marien. “Nee, hier hebben we stilaan geen woorden meer voor. Alles waar ik op hoop, flikt die gozer. Mathieu is een legend.”