Wandelaarster die schedel van Émile (2,5) vond, vertelt haar kant van het verhaal: “Ik wist meteen dat hij het was”

Op zaterdag 30 maart verliet Manon (een fictieve naam, red.) rond 12 uur haar woning om een wandeling te maken. De vrouw is een fervente wandelaarster en wisselt vaak af van route. Die dag besloot Manon naar een populair wandelpad te gaan in de buurt van Le Vernet, het gehucht waar de kleine Émile op 8 juli verdween. “Ik had die weg al lang niet meer genomen, het was zeker een maand geleden”, vertelt ze.

Een smartphone heeft Manon naar eigen zeggen niet. Daardoor kan ze tijdens haar wandelingen nooit iemand bereiken. Ook een horloge had de vrouw tijdens haar tocht niet op zak. Ze weet dus niet hoelang ze aan het wandelen was voor ze de gruwelijke ontdekking deed. “In het midden van de weg zag ik plots iets wit liggen”, aldus Manon, die al snel doorhad dat het een schedel was. “Ik wist meteen dat het om Émile ging”, zegt ze.

Overmand door emoties probeerde Manon rationeel na te denken. “Ik wou de schedel niet zomaar laten liggen en weggaan, want tegen de tijd dat ik terug was kon hij verdwenen zijn.” De wandelaarster gebruikte uiteindelijk twee plastieken zakken die ze bijhad om haar schoenen tegen de regen te beschermen. Daarmee raapte ze de schedel voorzichtig op.

Voor ze vertrok, realiseerde Manon zich dat ze de exacte vindplaats later aan de politie zou moeten tonen. “Vlak bij het pad was een grote boom omgevallen. Die besloot ik als markering te gebruiken”, herinnert ze zich.

Op weg naar huis kon Manon alleen aan de ouders van Émile denken: “Eindelijk zouden zij hun zoon kunnen begraven”.

Manon kwam thuis rond 14 uur. De schedel liet ze buiten op haar terras liggen, want hem mee naar binnen nemen vond ze te beangstigend. De vrouw verwittigde onmiddellijk de politie, die een uur later arriveerde. Nadat Manon haar verhaal had gedaan, nam ze de agenten mee naar het pad waar ze de schedel had gevonden. Nadien werd de wandelaarster urenlang ondervraagd. “Maar dat ging eigenlijk wel vlot. De agenten deden hun werk en ik beantwoordde gewoon hun vragen.”

Een dag later nam de politie alle elektronische apparaten van Manon in beslag, maar die heeft ze ondertussen weer teruggekregen. Manon wordt voor alle duidelijkheid niet beschouwd als een verdachte in de verdwijningszaak van Émile. De procureur van Aix-en-Provence benadrukte eerder nog dat de vrouw “alleen maar goed wou doen”.

Hoewel Manon opgelucht is dat de schedel duidelijkheid kan scheppen over de doodsoorzaak van de kleine Émile, heeft de vondst een zware tol van haar geëist. Manon is sinds 30 maart niet meer gaan wandelen. “Ik ben mentaal en fysiek uitgeput en heb tijd nodig om dit alles te verwerken”, besluit ze.