“Op waarde geklopt” en “misschien wel mijn beste voorjaar ooit”: nét niet voor Dylan Teuns en Tim Wellens in Brabantse Pijl

Wellens was gestart om te winnen, vertelt hij, maar de derde plaats was het hoogst haalbare. “Ik ben er tevreden mee”, zegt de Limburger. “Ik weet niet wat ik anders had kunnen doen. Ik heb proberen aanvallen, maar raakte niet weg, daarna heb ik wat beurten overgeslagen om me te sparen voor de sprint, maar Cosnefroy was veel sneller.”

Na een tweede plaats in Kuurne en een vierde plaats in Harelbeke is dit zijn derde topnotering dit voorjaar. Ook in de Omloop, de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix reed Wellens de hele dag in beeld. Het lijkt of hij nooit beter was in de klassiekers. “Andere jaren viel ik vaak een beetje stil halfweg het voorjaar. Dit jaar was een beetje boven de verwachtingen. Misschien was dit mijn beste voorjaar ooit.”

De balans is zo positief dat ze wel eens bepalend zou kunnen zijn voor zijn toekomst. In het verleden was Wellens vooral een Ardennenman, maar bij Team UAE zien ze hem liever in de Vlaamse koersen. Dat zijn resultaten beter zijn dan ooit, is een goeie reden om vol in te zetten op de reconversie. Wellens: “We hebben bij de ploeg niet zo veel renners voor de Vlaamse koersen. Als ik dit volgend jaar weer moet doen, zal ik daar zeer tevreden mee zijn. Ik heb in heel veel koersen meegedaan voor de overwinning. Met een beetje geluk zit die een zege erin.”

De heuvelklassiekers, waar hij als jonge renner van droomde, gaat hij niet eens zo erg missen. “Het is een beetje raar dat ik er straks niet bij ben, maar mentaal ben ik wel moe. Ik heb niet zo veel gekoerst, maar de Vlaamse klassiekers vragen veel energie. Je moet constant geconcentreerd zijn en goed gepositioneerd blijven. Fysiek is het nog oké. Mijn benen zijn nog goed en bij een andere ploeg had ik misschien kunnen doordoen, maar bij UAE trekken ze nu een doos nieuwe renners open. Het is niet nodig dat ik erbij ben.”

Wellens neemt nu even rust, in mei volgt een hoogtestage, daarna de Dauphiné, opnieuw een hoogtestage en dan de Tour. Tussendoor is er ruimte voor een speciaal tripje. “Het zou kunnen dat ik over tien dagen nog eens terugkom naar België (Wellens woont in Monaco, red.). Ik wil Luik-Bastenaken-Luik een keer beleven van langs de zijlijn. Een keer voelen wat de fans meemaken: de hectiek, de spanning.”

Eén plaatsje boven Wellens, stond Dylan Teuns op het podium. Hij kwam een fietslengte te kort om Benoit Cosnefroy van de zege te houden: “Ik lanceerde van ver en reed een goeie spurt, maar er was er nog eentje sneller. Ik ben op mijn waarde geklopt, al was Benoit nog frisser dan mij. Mochten we met gelijke wapens kunnen strijden, had ik in de sprint niemand te vrezen.”

Teuns doelt op zijn move in de voorlaatste ronde op de Moskesstraat, waar hij vanuit het peloton iedereen uit het wiel kletste. Enkel Tim Wellens en Van den Berg konden nog de aansluiting maken. “Het was op dertig kilometer van de streep en het ideale moment om een bommetje te droppen, maar achteraf bekeken verspeelde ik daar al een cartouche en ook het ronddraaien nadien kostte krachten. Cosnefroy begon veel frisser aan de slotronde.”

Teuns onthoudt vooral zijn goeie benen, die hij al etaleerde in de Ronde van Vlaanderen, maar nog naast het podium viel in de slotkilometer.

Na een zwak 2023 lijkt hij weer de versie te zijn die in 2022 de Waalse Pijl won en toptien eindigde in de Amstel en Luik. “Ik trek met ambities naar de komende koersen.”