“Ik voel me zo dom”: Wiebes ontroostbaar nadat ze te vroeg juicht, Vos profiteert en wint Amstel Gold Race

Er vloeiden bittere tranen, langs de dichtbevolkte Rijksweg in Berg en Terblijt. Niet van intense vreugde, maar van immens verdriet. Hoe kon ze nou toch zó...? Lorena Wiebes verborg het hoofd in beide handen. Kreeg liefkozende armen over zich heen. Troostende woordjes ingefluisterd. Van wereldkampioene Lotte Kopecky. Europees kampioene Mischa Bredewold. Demi Vollering ook. Meisjes die zich in de finale compleet voor haar hadden weggecijferd. “’Ach, trek het je niet aan, zei Demi me. ‘Dit gaat je des te hongerig maken voor volgend jaar’.” Het kon Wiebes mentaal niet van de grond schrapen. “Ze hadden zo geweldig hun job gedaan allemaal. Dit voelde echt stom.”

Een sprint die ze in principe nooit kon verliezen, werd het. Maar toch verloor. Wiebes, op papier ‘by far’ de snelste van dit vrouwenpeloton, deed nochtans wat ze al zo vaak deed: uitgaan van eigen explosieve kracht, vol in het initiatief op 200 meter van de finish. “Zij was de te kloppen vrouw”, wist Marianne Vos. Maar wat zij zelf ook had ondervonden: “de wind blies in de laatste rechte lijn op kop.” Toen Wiebes aanzette, dacht Vos de sprint gereden. “Ik zag geen opening meer. Tot ik toch vanachter Lorena uit geraakte en plots naast haar kwam. Nooit gedacht dat ik haar nog zou remonteren. Maar ze sloeg vroegtijdig aan het juichen, waardoor ze snelheid verloor.” Die dekselse wind, dus. Vos, doorspurtend tot op de streep: “Ik ken het effect, want in 2021 overkwam het me ei zo na zelf.”

Zelf kon Kopecky zich geen voorgaande herinneren. “Ik maakte het nooit eerder mee. En ik hoop het ook nooit te móeten meemaken.” Ook voor Wiebes was het haar eerste keer. “En hopelijk de laatste keer.” Zuur, vond Kopecky. “Voor de ploeg, omdat al het geleverde werk wel een mooie beloning had verdiend. Maar natuurlijk zal het vooral Lorena zelf enorm veel pijn doen. Dit zijn fouten die je liever niet maakt. Zo bestempelde ze het ook, in de teleurstelling meteen na de finish. ‘Ik maak gewoon een fout’. Ze had Vos niet zien of voelen komen. Waardoor ze onbewust de deur opendeed voor haar. Blijft ze gewoon doorspurten ‘aan de koord’, komt Marianne er nooit meer over. Dit was de kans van haar leven om de Amstel Gold Race te winnen.”

Dat was het zeker, gediend door de omstandigheden. Want na een rustig openingsuur werd de vrouweneditie geneutraliseerd door een ongeval buiten de koers. Politie en ambulances moesten het peloton voorbij om de eerste hulp toe te dienen. Door het oponthoud dreigden de mannen en vrouwen in elkaars vaarwater te geraken, waardoor Van der Poel en co. tijdig werden omgeleid en Kopecky en gezellen zich liefst een uur lang zoet hielden. Om dan te vernemen dat het ‘in colonne’ naar Valkenburg zou gaan, waar hen nog amper... drie lokale ronden of 55 kilometer wedstrijd wachtten. Kopecky: “Een flink stuk korter. Wat de vermoeidheid uiteraard minder in de kleren deed kruipen. Ideaal voor Lorena. Ik en de andere meisjes draaiden meteen de knop om. Omdat ik zelf niet het allerbeste gevoel had op de Cauberg vandaag.”

Je zou je dus voor minder de haren uit het hoofd rukken, als kopvrouw. Falen kan en mag al eens, maar op zo’n lullige manier? Verzameld Nederland leefde mee met Wiebes. Tot Henk Vos, papa van Marianne toe. Met de armen wijdgespreid voor zich uit en beteuterde, oprecht meevoelende blik kwam hij achter het podium op het nummer twee afgestapt. “Ja, sorry Lorena...”, klonk het. Het deed Wiebes toch weer heel even glimlachen. Vos deelde haar vaders medeleven. “Het was exact wat ik zelf voelde naar Lorena toe. Niet dat ik het ooit zelf ervaarde, maar ik kan me voorstellen dat je je hier verschrikkelijk slecht moet bij voelen. Maar net als Demi ben ook ik ervan overtuigd: ze keert hier terug om te winnen.”

Wiebes bleef er het hoofd bij schudden. “Een domme misser”, herhaalde ze tot drie keer toe. “Even voorbij de finish drong het tot me door: ‘whoo, dit wordt echt wel close. Ik denk dat ik hier wel een paar nachten slecht van ga slapen. De woorden van Marianne en Demi indachtig: volgend jaar dan maar, zeker? Ik las nu even een korte break in, blijf een paar dagen van de fiets en dan zien we wel weer. Via een lang trainingskamp in Girona zal ik me voorbereiden op mijn volgende doelen. Maar eerst ga ik een beetje van het leven genieten.”