Pidcock klopt medevluchters en schrijft Amstel Gold Race op zijn naam, Van der Poel speelt geen rol van betekenis

De Amstel Gold Race vormde het startschot van de heuvelklassiekers. Een Mathieu van der Poel in bloedvorm was torenhoog favoriet om na zijn fabelachtige zege in 2019 voor een tweede keer te zegevieren in Valkenburg. Over 253,6 kilometer koers met 33 beklimmingen - waarvan er één zou wegvallen door een ongeval - waren het outsiders als Pidcock, Benoot, Teuns en Cosnefroy die de Vliegende Hollander het vuur aan de schenen moesten leggen. Titelverdediger Pogacar gaf verstek.

Nog voordat een kopgroep zich vormde, zorgde de geneutraliseerde wedstrijd bij de dames ook bij de mannen voor ophef. Het peloton liet de Bergseweg - waar een ongeval gebeurd was - links liggen. Via een gewijzigd traject ging het naar de Korenweg. Het was net op dat aangepast traject dat een viertal zich kon afscheiden. Onze landgenoot Van der Sande, Leijnse, Hajek en Kyffin vormden de ontsnapping. Het Alpecin-Deceuninck van Van der Poel en Ineos Grenadiers namen de bovenhand in het peloton. Met Vermeersch zag Van der Poel weliswaar een belangrijke pion binnen zijn ploeg uitvallen.

Onderweg naar de eerste passage van de Cauberg werd - vooral door de ploeg van Van der Poel - het tempo opgevoerd. De voorsprong van de koplopers verdween dan ook als sneeuw voor de zon. Eens op de Cauberg probeerden meerdere renners ervanonder te muizen, maar elke meter werd steevast dichtgereden door Alpecin-Deceuninck. In de afdaling van de Geulhemmerberg werden de vier vluchters definitief gegrepen. Wie zou als eerste zijn duivels ontbinden?

Tot twee keer toe ging Soudal Quick-Step-renner Vervaeke zijn kans. Het was pas bij zijn tweede poging dat hij een gaatje sloeg. Honoré en Lapeira glipten mee. Het trio draaide goed rond, maar kreeg nooit meer dan een halve minuut ademruimte en was zo een vogel voor de kat.

Op 43 kilometer van de meet ondernam Kwiatkowski een poging op de Gulperberg. Een alerte Van der Poel neutraliseerde die poging. Een voorbode voor meer spektakel? Verloren hoop, zo bleek. De rust wederkeerde.

De manschappen van de wereldkampioen behielden controle over de wedstrijd. Op de Eyserbosweg was er dan toch de poging van Hirschi. Mollema, Madouas en Adrià sprongen mee. Vansevenant, Bilbao, Pidcock en Benoot maakten nadien nog de sprong. Anticiperen richting de venijnige Keutenberg, zo leek het.

Op die Keutenberg waagde Benoot zijn kans, maar het was Vansevenant die op zijn geheel eigen stijl counterde. Van der Poel hield zich gedeisd, en liet het elitegroepje - met outsiders als Pidcock, Benoot en Hirschi - begaan. Door een soepele samenwerking liep de voorsprong snel op.

Onder impuls van Skjelmose counterde het peloton nog, met ook Matthews, Teuns en Carapaz die zich waakzaam toonden. Van der Poel gaf een afwezige indruk.

Om de winnaar van de 58ste Amstel Gold Race was het toch vooraan te doen, ondanks de tegenaanvallen van het peloton. Hirschi, Benoot, Pidcock en Vansevenant toonden zich het scherpst. Het werd dan ook dat viertal dat om de zege zou strijden. Pidcock waagde op vijf kilometer van de finish zijn kans, maar werd door Benoot teruggehaald. In een bloedstollende sprint - met aan ei zo na terugkerende achtervolgende groep - toonde Pidcock zich toch het sterkt. Vansevenant ging (te?) vroeg aan, waarna de Brit het snelst uit zijn wiel kwam. Hirschi snelde naar een tweede plek, terwijl Benoot derde werd - net als in 2022.