** Alle namen in dit artikel zijn veranderd omwille van privacyredenen **

Ouders Jen en Danny adopteerden Samantha toen ze amper twee jaar oud was. Op dat moment hadden ze al drie biologische kinderen, maar ze namen Samantha en haar twee jaar oudere halfzus graag nog op in de familie.

Hun biologische moeder had haar kinderen moeten afstaan omdat ze haar job en haar huis was kwijtgeraakt. Ze had simpelweg niet genoeg geld om haar vier kinderen te onderhouden.

Als peuter had Samantha al opvallend veel aandacht nodig. Niet door fysieke, mentale of emotionele problemen. Ze had geen zware emotionele bagage, geen tekenen van autisme en geen leerstoornissen. Er waren geen bewijzen van misbruik. Samantha was perfect in orde.

Wraak nemen

Maar op jonge leeftijd kon ze al zeer gemeen uit de hoek komen. Zo kreeg ze als peuter slaande ruzie met een jongetje in de kinderopvang. De opvoedsters moesten hen uit elkaar halen. Maar later die dag ging Samantha dat kindje opnieuw opzoeken, deed ze haar broek af en plaste ze op hem.

“Ze wist op dat moment heel goed wat ze aan het doen was”, zegt Jen. “Ze was aan het wachten op een goed moment om wraak te nemen.”

Toen ze een beetje ouder was, deed ze haar zusjes en broertjes pijn tot ze huilden. En dan lachte ze. Op vijfjarige leeftijd spoelde ze de contactlenzen van haar moeder door omdat ze straf had gekregen. “Haar gedrag was niet impulsief. Het was berekend”, klinkt het.

- Lees hier het volledige artikel van theatlantic.com -

“Ik wil jullie allemaal vermoorden”

Radeloos contacteerden Jen en Danny meerdere dokters, psychologen en psychiaters. Hun dochtertje had gewoon nog een gebrek aan empathie, zeiden ze. Iets wat er wel gewoon “uit zou groeien”. Maar Samantha werd alsmaar gevaarlijker.

In december 2011 liep het voor de eerste keer echt uit de hand. Samantha was toen zes jaar oud. Jen was met haar kinderen naar huis aan het rijden toen ze plots geschreeuw hoorde op de achterbank. Toen ze in de spiegel keek, zag ze dat Samantha haar tweejarige zusje aan het wurgen was. Jen haalde hen uit elkaar en wees Samantha bij thuiskomst terecht.

Toen haar moeder vroeg of ze wel besefte dat haar zusje dood had kunnen zijn, zei ze: “Dat weet ik. Ik wil jullie allemaal vermoorden.”

Later die dag toonde Samantha haar tekeningen aan haar moeder. Tekeningen met moordwapens, messen, pijl en boog, chemische stoffen voor vergiftiging, een plastic zak voor verstikking. Met haar pluchen knuffels demonstreerde ze hoe ze iedereen zou vermoorden.

Vier maanden later probeerde Samantha haar twee maanden oude broertje te wurgen.

Diagnose: psychopaat

Na tientallen bezoeken aan psychiaters kregen de ouders in juli 2013 een officiële diagnose. “In de wereld van mentale gezondheid was het een terminale diagnose. Alleen ging mijn kind niet dood. Ze kon alleen niet meer echt geholpen worden.”

Samantha werd gediagnosticeerd met een gedragsstoornis met onverschillige en onheilspellende eigenschappen. Ze had alle kenmerken van een psychopaat. Alleen drukken de meeste artsen dat liever niet zo cru uit.

Eén procent van de kinderen

Onderzoekers geloven dat bijna één procent van de kinderen gelijkaardige gedragingen vertoont. Meestal blijft de toestand echter onopgemerkt. De meeste kinderen zijn slim genoeg om sociaal aanvaardbare gedragingen te imiteren en zo hun eigen gedragingen te maskeren.

Van dat kleine percentage kinderen groeit slechts één op de vijf uit tot een psychopaat. De vraag blijft waarom sommige kinderen uitgroeien tot een normale volwassene en anderen eindigen in de gevangenis.

Psychopathie zou bovendien op twee manieren kunnen ontstaan: door de opvoeding of aangeboren. “Ouders geloven graag dat hun liefde zoiets kan oplossen. Maar er zijn gevallen waarin de ouders hun best doen, maar hun kind gewoon niet te helpen valt.”

“Ik kan er niet tegen vechten”

In het geval van Samantha komt haar moeder iedere zes weken op bezoek. Zij ziet intussen al kleine verbeteringen. Onlangs toonde haar dochter zelfs een beetje empathie door een vriendinnetje te troosten in de jeugdinstelling.

Samantha beseft dat haar gedachten om mensen pijn te doen verkeerd zijn, en ze probeert ze te onderdrukken. Maar als een persoon haar irriteert, heeft ze nog steeds de neiging om hem of haar te wurgen. En dat doet ze dan ook. “Het bouwt op en dan moet ik het doen”, zegt ze. “Ik kan er niet tegen vechten.”