“Ik plan alles. Mijn sociale leven, mijn lief,...”, vertelt Van den Steen in Humo, en dat is nodig ook om toch nog een sociaal leven te kunnen hebben als radiomaakster. “In mijn agenda staat zelfs genoteerd wanneer ik me kan ontspannen. En toch blijf ik met die angst zitten: wat als ik dit nog een paar jaar volhoud en daarna moet toegeven dat ik niet jong ben kunnen zijn? Wat als ik het allemaal aan het missen ben?”

“Maar ook dat gaat voorbij. Bovendien is radio maken wat me gelukkig maakt. Ik sta soms doodongelukkig op, vanmorgen barstte ik bijna in tranen uit toen mijn wekker afging, en dat overkomt me wel vaker. Maar hoe dichter ik bij de VRT kom, hoe opgewekter ik word.”

Het combineren van ‘Typisch Mensen’ en haar radiowerk bleek ook geen sinecure. “Het was een heftige periode. Toen heb ik wel een paar keer moedeloos in de auto gezeten omdat ik zo moe was. Het viel ook op, vertelden mensen me. Ik begon afwezig voor me uit te staren tijdens gesprekken.”

“Waar ik het vooral moeilijk mee had was het gevoel dat ik maar half voor de radio werkte en ook maar half voor de tv en dus geen van beide echt goed kon doen. Bovendien had ik amper tijd voor mijn familie en vrienden. En dan hoor je je ouders aan de telefoon zeggen dat ze je missen omdat ze je al zo lang niet gezien hebben.”