We weten niet of het waar is, maar ons is ooit ter ore gekomen dat Vanhamel eigenlijk alleen maar een nieuwe plaat wou uitbrengen, maar niet per se weer wilde gaan touren. Waar of niet: in Diest zag je duidelijk dat hij er wel degelijk opnieuw zin in heeft om met zijn eigen band op de planken te staan. Een ‘nieuwe’ Vanhamel is het: eentje die een paar (emotionele) meppen te verwerken kreeg, op zoek ging naar antwoorden en uiteindelijk een soort nieuwe rust heeft gevonden. Spirituele stuff, die er altijd heeft ingezeten maar die zich nu nog meer in zijn muziek uit. Pak ‘Under a Bamboo Moon’, waar je de ‘gris gris’ van Dr. John in voelt zinderen. Ook live kon je die voodoo voelen.

Goed volk

Hoe de eerste nieuwe single ‘I m Not Who You Think You Are’ werd gebracht, was ronduit fe-no-me-naal. Nooit gedacht dat een song die qua sound zo delicaat klinkt op plaat –soms lijkt het nummer kopje onder te gaan – zo goed live kon gespeeld worden. Inclusief die indrukwekkende, ja ietwat Jane’s Addiction-achtige gitaarsolo in de staart. Nu, de band stond ook met genoeg op het podium om dat te kunnen realiseren: naast oude bekenden Aldo Struyf en Bas Remans was er op toetsen Hans De Prins (Go March, Broken Glass Heroes) en op gitaar de inmiddels al tot halve Limburger genationaliseerde Sjoerd Bruil. Op drums het grootste verschil met Damien Vanderhasselt, al was Dave Schroyen – diezelfde avond achter de vellen bij The Sha La Lees in Muziekodroom - ook nog te horen in de loops die een aantal songs op gang trokken.

Splinterbom

Drie gitaristen dus, maar alweer was het Vanhamel zelf die – nu meer Jimi-gewijs- ‘Love Has Eyes’ tot een hoogtepunt soleerde. Stevige, catchy riffs is hij niet vergeten na al die jaren radiostilte: de instrumentale opener ‘Visa Running’ heeft iets van het beste van Masters Of Reality, en een song als ‘Little Boy Blue’ is als een splinterbom die in slow motion tot ontploffing komt. Een donkere track is het, eerder elektronisch van gevoel, die zich uitstekend laat beluisteren op een nachtelijke trip onder oranje autostradelichten.

Trump

Om maar te zeggen hoe divers de nieuwe Millionaire op plaat én live is, maar je merkte wel na ongeveer een uur dat het publiek smachtte naar ‘ouwe shit’. Het werd op de wenken bediend met ‘I’m On A High’ en vooral met ‘Champagne’ in een langere versie en met op elkaar gestapelde, hoekigere gitaarpartijen die zo uit de jaren ‘70 kwamen aangewaaid.

Naar het einde toe mocht de boel nog eens ouderwets in overdrive gaan: het volume hoger, wat meer chaos, maar met beukende versies van ‘Petty Thug’ en ‘Alpha Male’, opgedragen aan Donald Trump, met een blaffende Vanhamel in de micro waar ondertussen de elektriciteit van af spatte.

Wat kunnen we nog meer zeggen? Dat we zó fuckin’ blij zijn dat ze terug zijn, is dat niet voldoende? Wij zien u op Rock Herk.