Handen geven of niet? Hoe Trump zijn dominantie etaleert met zijn handen
Donald Trump bezocht ons land en de NAVO. Maar dit staatsbezoek is evengoed memorabel omdat het handjes schudden met Macron uitmondde in een halve worstelwedstrijd en Melania net Trumps hand wegduwde. Of hoe ook handen dominant kunnen zijn.
Misschien vond Melania fysiek contact niet gepast in een land als Israël. Misschien wilde ze echt een haarlok uit haar gezicht vegen, net toen haar echtgenoot haar hand probeerde te grijpen in Rome. Of misschien zit er bij de president van Amerika en de first lady toch een serieuze haar in de boter.
Feit is dat de halve wereld zich verkneukelt over mevrouw Trump die de laatste dagen toch twee keer de uitgestoken hand van Donald Trump afwijst. Net zoals er nauwlettend op wordt toegezien welk staatshoofd de typische dominante handdruk van Trump – hij trekt zijn gesprekspartner met een snok naar zich toe – kon weerstaan.
De voorlopige winnaar: zijn Franse collega Emmanuel Macron, die Trumps hand zowat tot moes leek te knijpen, al ontaardde de tweede ontmoeting toch in een heen- en weergetrek. Ook premier Charles Michel hield redelijk goed stand. Maar wat heeft dat handengefriemel allemaal te betekenen?
'Staatshoofden die zeker zijn van hun positie en relatie, houden bijna nooit de hand van hun partner vast'
Allereerst: “In de lichaamstaal van wereldleiders is weinig spontaniteit te vinden”, weet Jo De Poorter, die onder meer Bart De Wever (N-VA) mediatraining gaf. Wereldleiders die bij officiële gelegenheden hun wederhelft bij de hand nemen, doen dat niet als een uiting van liefde maar willen eenheid uitstralen, en het idee dat ze elkaar versterken.
Want koningen en koninginnen hebben een soort duobaan, net als een Amerikaanse president en zijn first lady. “Daarom zie je gewone politici zelden hand in hand lopen met hun partners. Er is geen first lady van cultuur of onderwijs”, zegt Frank van Marwijk, een Nederlandse sociotherapeut en specialist lichaamstaal.
Tegelijk is het een uiting van twijfel. “Wie zeker is over zijn of haar positie en relatie, doet het bijna nooit”, zegt De Poorter. Hij maakt zich sterk dat er nauwelijks beelden te vinden zijn van de Britse koningin Elisabeth die haar echtgenoot Philip bij de hand neemt. “Beiden zitten heel geconsolideerd in hun rol, net als Máxima en Alexander. Ze hebben geen uiterlijke bevestiging nodig.”
Ons vorstenpaar, dat wel vaak elkaars handen opzoekt, maakt volgens De Poorter een meer twijfelende indruk. “De eenheid van België staat onder druk en het koningshuis is niet vanzelfsprekend populair.”
Maar uit alles blijkt dat Trump zichzelf centraal zet: in zijn relatie, zijn functie en in zijn omgang met andere staatshoofden aan wiens armen hij trekt. “Een duidelijk teken van dominantie”, zegt Van Marwijk. De rest van de wereld heeft dat inmiddels al door, wat resulteert in gênant armgeworstel.
En ook bij Trumps echtgenote ligt het duidelijk moeilijk. Deze keer was het Melania die zijn hand wegmepte, maar het omgekeerde is ook al gebeurd. “Het zijn dit soort spontane reacties die veel onthullen: ze zijn beide nog erg ongemakkelijk in zijn rol.”
Trump loopt alleszins vaak net voor zijn vrouw. Ook daar in Israël, toen hij zonder omkijken Melania zijn hand aanbood – als een vader die een kind bij de hand wilde nemen. Zij die weigerde.
'Spontane reacties onthullen veel: het presidentieel koppel zit nog erg ongemakkelijk in zijn rol'
Waarnemers menen dat Trump nu vaker haar de hand zoekt dan tijdens de verkiezingscampagne, toen hij zich nog voluit als alfamannetje in de markt zette. “Hij kon omgaan met vrouwen zoals hij wilde, dat was toen de teneur. Maar een first lady heeft een zekere status in Amerika en die moet hij respecteren”, zegt van Marwijk. “Alleen hebben ze duidelijk nog niet goed geoefend.”