De broers waren terughoudend toen we hen benaderden voor een interview. De vorige keer dat ze met de pers te maken kregen, was namelijk niet al te best uitgedraaid voor hen. In 2015 deden ze een bod op wel vijf frituren in het Leuvense: de frituren Tervuursepoort, Parkpoort, Sportcentrum, Heuvelhof en de Friettoerist op het Sint-Jacobsplein. Omdat ze met hun vennootschap - de bvba Silkway, die ze in 2011 samen met Mohammad Talaie en Reza Jafari hadden opgericht - twee à drie keer meer boden, voelden de andere frituren zich in het nauw gedreven.

“We werden toen als maffiabazen afgeschilderd”, zegt Hassan. Dat de broers zich tot wel 20.000 euro per jaar aan concessie konden permitteren, hield wellicht verband met dit gerucht. En dat ze uit het verre Iran afkomstig zijn, zal ook niet geholpen hebben. Het is dan ook best bijzonder: buitenlanders die voluit voor een typisch Belgische frietenzaak kiezen.

Ingenieurs

Maar het verhaal van de broers wordt pas echt merkwaardig als je hun achtergrond leert kennen: beiden hebben voor ingenieur gestudeerd aan de KU Leuven, wat ook hun oorspronkelijke migratiereden was. Sayed Ali heeft zelfs een doctoraat op zak. Niet je typische achtergrond voor frituuruitbaters.

Hoe zijn ze dan in de friet-business terechtgekomen? Dit gebeurde onder impuls van Hassan, die als student in frituur Vlinder had gewerkt, de frituur die naast de kerk op het Sint-Jacobsplein stond, maar niet meer bestaat.

“Ik vond het een hele leuke job”, zegt Hassan. In deze frituur heeft Hassan ook zijn eerste pak frieten gegeten: “Het was een geweldige ervaring. In Iran zijn er ook wel frieten in fastfoodrestaurants, maar de smaak is er volledig anders.”

Langwerpig en geel

Maar de echt doorslaggevende factor om een frituur te openen, had met nog iets anders te maken: “We wilden graag voor onszelf werken, onze eigen baas zijn”, klinkt het.

Intussen is hun zaak helemaal geëvolueerd. Vroeger hadden de Iraniërs drie frituren in het Leuvense, maar nu blijft enkel Frituur Giraffe over. Die heet trouwens zo omdat een giraf net als een frietje langwerpig en geel is.

“Het management van verschillende frituren was te moeilijk”, zegt Hassan over hun keuze om hun andere zaken van de hand te doen.

“We hadden veel personeel nodig. Nu hebben we geen enkel personeelslid in dienst. We zijn geëvolueerd naar een familiebedrijf. Naast mijn broer helpt alleen mijn vrouw mee in de frituur.” En dat willen ze ook zo houden.

Hassan is blij met de zaak. “We krijgen ongeveer honderd klanten per dag over de vloer. Dat vind ik het leukste aan mijn job: met klanten contact hebben. Ik haal er veel energie uit. Het is vooral leuk om te horen als ze tevreden zijn met onze frieten. Meer hoeft dat niet te zijn.”