Blijf ik voor jou altijd die "andere"? - Yasmia Setta
Yasmia Setta is projectmedewerker positieve identiteitsontwikkeling bij Mondiaal Socio-Cultureel Centrum jeugd, studente aan UAntwerpen en bestuurslid bij de vereniging van jonge Moslims Muslinked & Amana.
Enkele weken geleden stond mijn Facebook vol met artikels over de dubbele nationaliteit. Er wordt zoveel belang gehecht aan enkele documenten en onzichtbare grenzen. Grenzen die (honderden?) jaren geleden werden bepaald door personen om geopolitieke belangen te beschermen en naar hun hand te zetten. Maar ze zijn voorbij het menselijk aspect gegaan en ontkennen tot op de dag van vandaag belangrijke fenomenen die het gevolg zijn van migratie:
Jongeren die vandaag ongevraagd gebonden zijn aan twee of meerdere landen, die ongevraagd gebonden zijn aan een dubbele nationaliteit.
Nu gaan er stemmen op van politici om een einde te maken aan de dubbele nationaliteit, maar opnieuw gaan ze voorbij de realiteit van de identiteit van mensen.
Je voelt je nooit ergens echt thuis
Identiteit is geen statisch gegeven, er bestaat niet zoiets als één identiteit. Elk van ons heeft meerdere deelidentiteiten die voortdurend evolueren. Zo ben ik een dochter, een zus, een vrouw, een jeugdwerkster, een studente en ga zo maar verder.
Toch durf ik zeggen dat ik twee ‘hoofd’identiteiten heb. Identiteiten die gepaard gaan met loyaliteit. Loyaliteit naar mijn moederland, België, en naar mijn vaderland, Egypte.
Opgroeien in twee culturen is niet evident. Terwijl iedereen discussieert over dubbele nationaliteiten vraag ik me af of iemand stilstaat bij het intern conflict dat dit voor vele jongeren oproept. Je groeit op in twee culturen, maar voelt je nooit ergens thuis.
In België word ik nooit 100% gezien als Belg, in Egypte zien ze mij als toerist. Een stapje hoger op de moeilijkheidsladder vinden we jongeren waarvan beide ouders een migratieachtergrond hebben. Ze groeien letterlijk op in twee culturen en elke jongere zal in zijn/haar identiteitsontwikkeling een manier moeten vinden om deze twee te verzoenen.
De eerste generatie had het makkelijker
De eerste generatie had het makkelijker, zij hadden een sterke identiteit. Opgegroeid in hun land van herkomst, een rugzak vol waarden en normen, toekomend in een nieuwe omgeving. Zij wisten wie ze waren, een vreemdeling in een nieuw land, maar hun identiteit uit het land van herkomst kon hen niet afgenomen worden. Zij waren Marokkaan, Egyptenaar, Turk in België.
De generaties die volgen, zijn hier geboren en verliezen gaandeweg de affiniteit met het land van herkomst van hun ouders. België wordt de facto hun enige thuis, maar toch voelen ze zich niet thuis. Hoe goed ze hun best ook doen om erbij te horen, ze krijgen al te vaak te horen dat ze geen echte Belgen zijn. De eeuwige allochtoon, dat is de stempel waarmee ze door het leven moeten gaan.
Om het helemaal af te maken kunnen personen met de dubbele nationaliteit het land uit gezet worden. Is dit de (polariserende) boodschap die de Belgische bevolking nodig heeft?
Je wordt voortdurend gezien als de andere
Ik zal me, net zoals duizenden kinderen, jongeren en volwassenen, altijd de andere voelen. Mijn boodschap is gericht tot politici die gebruik maken van polariserende en populistische uitspraken om stemmen te winnen en machtsposities te vrijwaren ten koste van onze samenleving. Tot hen die ervoor zorgen dat jongeren het ongelooflijk moeilijk krijgen om hun plek te vinden in onze maatschappij.
Weet dat wanneer jullie spreken over het afnemen van een nationaliteit, zij zich nogmaals onnodig bedreigd voelen in hun identiteit. Het afnemen van een nationaliteit lost het complexe identiteitsvraagstuk niet op. Integendeel.