#BOOS Belgioos: Tim Hofman komt ook hier eigenzinnige YouTube-tv maken met al uw klachten

Hoe bereik je jeugd die met de smartphone in de hand leeft en nauwelijks nog weet wat een tv-toestel is? Voor veel media blijft het de vraag van één miljoen. In Nederland hebben ze Tim Hofman. Vorig jaar startte hij er met #BOOS, filmpjes van dik tien minuten die alleen op YouTube te zien zijn. Daarin behandelt hij klachten van jongeren: alles van incassobureaus tot veel te dure concerttickets.

Zijn presentatiestijl - kordaat, maar met veel humor, in een grappig taaltje - in combinatie met de leuke beeldtaal maakten van #BOOS in geen tijd een immens succes. Met net geen 275.000 abonnees op het YouTube-kanaal en tot bijna een miljoen kijkers voor de reportages haalt Hofman cijfers waar veel klassieke tv-programma's jaloers op zijn. "BNN is een tv-zender voor jongeren, maar we merkten toch dat we die wat kwijtraakten. Door via YouTube te werken, hoopten we daar iets aan te doen. En dat is dus aardig gelukt."

En nu maakt Hofman de overstap naar België. Volgende week maakt hij hier zijn eerste reportages voor #BOOS Belgioos, die dan waarschijnlijk vanaf eind juni op YouTube te zien zijn. "We merkten dat we met #BOOS veel kijkers hebben in Vlaanderen", legt Hofman uit aan de telefoon. "Waarom dan niet de oversteek maken? We kunnen bij jullie evengoed problemen oplossen."

Dat België en Nederland niet hetzelfde zijn, ondervond Hofman toen hij hier een promodag kwam doen voor de Vlaamse #BOOS. "In Nederland zijn we best rauw en direct. In België gaat het er stukken gemoedelijker en gezelliger aan toe. Het tempo is ook anders, net als de invalshoeken. Maar we zijn niet van plan ons aan te passen. We blijven #BOOS maken zoals we het gewoon zijn. We zullen wel zien hoe het loopt."

_{(Lees verder onder de video.)}

Politiek

Tim Hofman is in Nederland een beetje een fenomeen, en dat heeft hij niet alleen aan #BOOS te danken. Na zijn interviews in Spuiten en slikken, waarin hij te vaak de grens opzocht met zijn zeer expliciete vragen en er al eens over ging, groeide hij de voorbije jaren uit tot een gewaardeerd tv-maker. Onder meer dankzij Je zal het maar hebben, waar jongeren vertellen over een ziekte waar ze aan lijden.

Maar ondertussen laat hij ook op andere vlakken van zich spreken. Bij de recente verkiezingen in Nederland lanceerde hij samen enkele andere bekende landgenoten een campagne om jongeren naar de stembus te lokken. Hofman haalde er onder meer CNN en de BBC mee, maar het resultaat was wisselend.

"In mijn leeftijdsgroep zijn 15 procent meer mensen gaan stemmen dan bij de vorige verkiezingen. Bij de jongeren is er 3 procent minder gaan stemmen. Toch zag het er even nog slechter uit, want op een gegeven moment was de stembereidheid zelfs 50 procent lager dan bij de vorige verkiezingen. Is de schade uiteindelijk dankzij onze campagne beperkt geweest? Dat kun je niet weten."

Gelukt of niet, er wordt naar Hofman geluisterd. Als hij iets op Twitter (75.000 volgers) of Instagram (249.000 volgers) post, passeert dat niet zomaar. "Ik probeer mijn bereik zinnig in te zetten. Ik doe wat ik kan in het maatschappelijk debat over bijvoorbeeld discriminatie, drugs of de seculiere staat. Ik zou zelf nooit aan politiek kunnen of willen doen, maar ik vind het wel belangrijk. Op dat vlak ben ik een journalist aan de zijlijn, zelfs een activist."

Tussen het tv maken en activisme door schreef Hofman het voorbije jaar ook nog een dichtbundel, Gedichten van de broer van Roos. "Daar ben ik al heel lang mee bezig. Ik ben een ontzettende taalfanaat." En ook hier was het meteen raak. Waar een gemiddelde dichtbundel enkele honderden exemplaren verkocht, ging die van Hofman al 30.000 keer over de toonbank. "En het zijn voornamelijk jongeren die de dichtbundel gekocht hebben. Terwijl zij normaal zelden of nooit poëzie kopen."

Recensenten

Alleen de recensenten lustten er geen pap van. De Volkskrant bijvoorbeeld sabelde de dichtbundel neer. Hofman zegt er zich niets van aan te trekken. "Ik neem dat niet serieus. Dat is één man achter zijn computer. Hij mag die mening hebben, maar ik leef niet bij de gratie van De Volkskrant. Veel mediamakers hebben schrik van recensies. Ik niet. Een goede recensie is niet mijn bestaansreden."

Misschien is de kritiek ook geen toeval, want ook #BOOS is geen spek voor ieders bek. "Er zit wel vaker een generatiekloof in wat ik doe. Babyboomers kijken vaak anders naar de dingen. Maar het is goed dat er daar discussie over is. Dat betekent dat je iets betekent."