Direct naar artikelinhoud
Filmrecensie

‘La Chana’: Eerbetoon aan de Speedy Gonzales van de flamenco

La Chana

La Chana is een knappe ode aan de legendarische flamencodanseres Antonia Santiago Amador. Een must voor fans van castagnetten en zwierende rokken.

De film opent met een aanzwellend geroffel. Is het mitrailleurvuur? Een industriële naaimachine? Nee hoor, gewoon La Chana die van jetje geeft. In een andere scène zie je haar een dance battle uitvechten tegen een drumstel. Zij wint. Op het hoogtepunt van haar kunnen was La Chana een Duracell-konijn, de Speedy Gonzales van de flamenco. En toch geen machine. Want de krankzinnige ritmes die ze uit haar voeten toverde, kwamen recht uit haar ziel.

Vandaag lijkt La Chana – officieel Antonia Santiago Amador – een typisch omaatje: op haar zeventigste heeft ze haar hakschoenen ingeruild voor pantoffels, haar suikerspiegel speelt haar parten, en haar favoriete plekje is niet meer het podium maar de fauteuil voor tv. Maar wanneer ze al zittend met haar voeten begint te stampen, is de wervelwind van weleer meteen terug. Het vuur in La Chana is nog niet gedoofd.

Mysterieuze verdwijning

Documentairemaakster Lucija Stojevic volgt de Catalaanse danseres terwijl ze zich voorbereidt op een eenmalige comeback: nog één keer in de schijnwerpers, zittend op een stoel, maar niet minder adembenemend. Tegelijk onderzoekt de film ook het mysterie van haar plotse verdwijning. Dertig jaar geleden was La Chana een wereldster: ze danste in Tokio, New York en Buenos Aires, en nadat acteur Peter Sellers haar bezig zag, mocht ze meespelen in de film The Bobo. Hollywood stond klaar om haar te omarmen. 

Maar het tegenovergestelde gebeurde: La Chana verdween helemaal van het toneel. Haar jaloerse echtgenoot, wellicht geïntimideerd door de wilde passie die ze uitstraalde bij het dansen, besloot haar te beroven van de enige vrijheid die ze als vrouw genoot in de conservatieve gipsygemeenschap.

Kippenvel

La Chana won de publieksprijs op het gerenommeerde documentairefestival IDFA, en het is gemakkelijk om te begrijpen waarom. De vele dansscènes bezorgden ons kippenvel, en de magnetische flamencoritmes bleven nog lang na de eindgeneriek in ons hoofd doorratelen. Het persoonlijke verhaal van La Chana en haar dochter geeft de film een emotionele dimensie, ook al schetst Stojevic in al haar bewondering zeker geen volledig portret van de legendarische danseres.

Bovendien is La Chana een boeiende vertelster. Haar talent verklaren kan ze (uiteraard) niet, maar ze vindt wel poëtische metaforen om te beschrijven wat ze voelt: “Wanneer ik dans, is het alsof ik in een labyrint met vele deurtjes zit. Achter de ene zitten parels, achter de andere diamanten, saffieren of smaragden. Mijn ziel bepaalt welke deur ik opentrek, en welke beweging ik maak."

Genre: Dansdocumentaire
Van: Lucija Stojevic
Met: La Chana (artiestennaam van danseres Antonia Santiago Amador)
Duur: 83 minuten

Vanaf 31/5 in de zalen.