Finale Koningin Elisabethwedstrijd (1): de lat ligt meteen hoog
Het eerste finalezweet is gevallen. Sihao He (23) en Brannon Cho (22) waren de eerste twee finalisten op het podium van de Henry Le Boeufzaal voor de de Koningin Elisabethwedstrijd. De twee cellisten delen per toeval samen een kamer in Chicago en volgen allebei les bij de Deense cellist Hans Jorgen Jensen, maar ze delen zeker niet alles.
Sihao He: concentratie
Het is duidelijk waarom het voor de Chinese cellist Sihao He na de halve finale nog niet gedaan was. Bij Sihao He schrijf je het woord 'cellist' met een hoofdletter: zijn techniek is feilloos en zijn houding bescheiden. Maar wie perfectionisme nastreeft, vergeet soms dat er een publiek in de zaal zit. Zelf genieten is één ding, de zaal laten meegenieten is minstens even belangrijk. Dat tweede was bij Sihao He soms ver te zoeken. Waarom? Misschien was Sihao He teveel gefocust op wat 'zal komen' in plaats van op wat 'is'. De Chinees probeerde alles tot een goed einde te brengen, waar hij ook moeiteloos in slaagde. Maar met een duidelijk einddoel voor ogen, vergeet je soms wat er gebeurt op het moment zelf. Of waren het de zenuwen? Veel zenuwen? Want geef toe: als eerste de finale openen van een prestigieus concours met een wereldjury die nauwelijks vijftien rijen van je verwijderd zit, dat doet wat met een mens. Alleen al daar neem je de pet voor af.
Brannon Cho: projectie
De 22-jarige Amerikaan Brannon Cho heeft de boodschap begrepen: een cellist moet niet alleen spelen, maar ook vertellen. Dat verhaal begon al bij zijn eerste stappen uit het zijdeurtje richting podium. De kleine Brannon Cho straalde zelfvertrouwen uit met een sympathieke blik van 'hier ben ik, laat maar komen'. Dat er toevallig ook een nieuwsgierig publiek meeluisterde, nam hij er graag bij. Enthousiasme vertaalt Brannon Cho naar kracht, waardoor zijn celloklank recht de zaal in wordt geprojecteerd (en zo meteen ook recht naar de juryleden). Brannon Cho heeft veel 'body'.
Verplichte kost
De 22-jarige Amerikaan Brannon Cho heeft de boodschap begrepen: een cellist moet niet alleen spelen, maar ook vertellen
Sihao He was de eerste die zich waagde aan 'Sublimation', het opgelegd werk voor cello en orkest dat speciaal voor de wedstrijd is geschreven door de Japanse componist Toshio Hosokawa. Dit werk als eerste uitvoeren, heeft een voor- en nadeel. Nadeel? Jouw uitvoering wordt meteen als referentie gebruikt voor de andere. Voordeel? Sihao He voelde als Chinees de Aziatische klanknuances heel natuurlijk aan. In de partituur staat bovendien zeer precies aangeduid hoe elke noot moet klinken. Dan is het de taak van elke finalist om tussen die regeltjes nog ruimte te vinden voor persoonlijke invulling. Die invulling gaf Brannon Cho door harder in te zetten op contrasten tussen cello en orkest.
De grote sprong
De sprong die de finalisten moeten maken, is niet niks. Eerst het opgelegd werk spelen, daarna een celloconcerto naar keuze dat meteen om een heel andere benadering vraagt. Sihao He koos voor Schumann. We weten dat deze Chinees technisch sterk is, maar hoe meer de personal touch binnen sijpelde, hoe meer het zweet begon te komen. In Schumann zitten emoties die hij nog meer op de voorgrond had kunnen plaatsen. Ja, het is veel. En spelen. En vertellen. En communiceren. De schoonheid in Schumann was er, dat wel. Vooral door Sihao He's academische juistheid, iets minder door de emotionele voeling.
Wie het eerste celloconcerto van Sjostakovitsj speelt, weet dat de eerste vier noten allesbepalend zijn. En dat weet ook de jury en het publiek. Hoe je ze brengt en met welke emotie, bepaalt hoe je naar de rest van dit werk luistert. Brannon Cho nam hier echt de zaal mee. Hij stelde duidelijk de vragen, dirigent Stéphane Denève gaf met het Brussels Philharmonic het juiste antwoord. Cho begreep de donkerte en het intelligent sarcasme dat achter deze muziek schuilgaat. Achteraf begreep hij ook de boodschap van het enthousiast applaus.
De schoonheid in Schumann was er, dat wel. Vooral door Sihao He's academische juistheid, iets minder door de emotionele voeling
Hoogtepunt dag 1
De cadens van Brannon Cho in het eerste celloconcerto van Sjostakovitsj. Als je de zaal muisstil kunt krijgen, zodat zelfs het hoognodig kuchen of hoesten even wil wachten, dan betekent dat iets. Brannon Cho heeft ongetwijfeld de lat hoog gelegd voor de andere uitvoeringen van dit celloconcerto tijdens de finaleweek.