Roger, Dan, Aldous, Amber of Ricardo? Dit zijn de 10 beste platen van de week

1. Various Artists 'Funky chimes'

Vers snoepgoed voor liefhebbers van obscure funk en jazz, uitgegeven via het Gentse platenlabel SDBAN, dat André Brasseur en René Costy uit de vergetelheid haalde en onlangs ook de nieuwe plaat van STUFF. op de wereld losliet. Met Funky Chimes focust het platenhuis op Belgische grooves en jams die te lang onder het stof lagen en waarvoor de doorsnee “crate digger” tegenwoordig zo’n slordige 880 euro moet neerleggen (althans, in het geval van ‘Mona Call’, schelle jazzfunk van de band Kiosk). Dit vervolg op de hippe Funky Chicken-compilatie uit 2014 biedt een stal aan usual suspects zoals Philip Catherine, Hugo Raspoet (het onwaarschijnlijke Hammonddeuntje ‘Spuitje Op Laat Je Rijden’) en André Brasseur maar ook aan nobele onbekenden zoals The Sumos, The Soul Scratchers of het illustere Skleroptak, dat klinkt als de backing band van Sade. Fraaie selectie in een prachtige layout.

Lees hier het interview met Stefaan Vandenberghe van SDBAN.

2. Aldous Harding 'Party'

Kakelnieuwe en fonkelverse hipsterfolkie uit Nieuw-Zeeland. Op haar tweede, alom bewierookte album Party rijt ze haar borstkas open en pleurt ze haar bloedende hart op een zilveren schaaltje. Wij hoorden echo’s van Kate Bush, Kristin Hersh en Perfume Genius . Haar creepy live-performance in de BBC-show van Jools Holland was de voorbije week een hit op de sociale media. Op 24 augustus jaagt ze u de stuipen op het lijf op Feeërieën in het Brusselse Warandepark.

3. Ricardo Villalobos 'Empirical House EP'

De keizer van de minimal techno keert terug van lang weggeweest. Wat heet: zijn laatste soloalbum, Dependent And Happy, is alweer vijf jaar oud. Empirical House is een overheerlijke traktatie (vier lange tracks op vier vinylkanten) waarmee de Chileen de concurrentie opnieuw van de troon schopt. Zijn geheim? Villalobos mijdt de saaiheid. Waterige digitale klankjes, een warme vibrafoon, gekke stemsamples, een koddige contrabas, knisperende clicks & cuts: minimal klonk zelden zo maximal.

4. Dan Auerbach 'Waiting On A Song'

Black Keys-frontman doet het solo. "Auerbach is op z’n best als hij deze laidback songs van broeierige soul voorziet", schreven we. Ook de songs waarin zijn rock-'n-rollhelden meespelen, zijn onweerstaanbaar. Countrylegende John Prine schreef mee, rockabillyheld Duane Eddy serveert galmende twangs en Mark Knopfler van Dire Straits geeft de radiohit 'Shine On Me' een groovy lick mee. Zonnig en zorgeloos.

5. Amber Coffman 'City Of No Reply'

Wervelende, romantische popplaat van de voormalige zangeres van Dirty Projectors (herinnert u zich haar zoete r&b-vocals in cultclassics 'Stillness Is The Move' en 'The Socialites'!). Geproduceerd door haar ex-liefje Dave Longstreth (van Dirty Projectors) bovendien, die in zijn eigen recente songs de verbittering niet onder stoelen of banken stak. Coffman onthult haar kant van het verhaal nauwelijks op City Of No Reply. Liever giet ze haar verrukkelijke zang onbekommerd over Longstreths lichtjes scheve arrangementen. Voor fans van Solange, Natalie Prass of Neko Case.

6. Burial 'Subtemple / Beachfires'

Burial goes ambient. De mysterieuze Londense elektronicavernieuwer heeft al tien jaar lang geen volwaardig album meer uitgebracht, maar trakteert ons sinds 2011 met de regelmaat van de klok op EP'tjes die zo grensverleggend en overrompelend zijn dat de concurrentie er deemoedig het hoofd bij buigt. Zo ook wellicht deze keer weer. 'Subtemple' verruilt de klikkende garage-ritmes voor vinylgekraak en mechanisch geratel. 'Beachfires' verjaagt de sluimerende stilte met tergend traag opdoemend synth-ambient. Kippenvel.

7. ALT-J 'Relaxer'

Het wankele Britpoptrio ALT-J schuwt de risico's niet op zijn derde plaat.  Sixties-garagerock, pastorale folk, symfonische pop, hiphopbeats én een weirde cover van 'House Of The Rising Sun' dwarrelen er onbekommerd door elkaar. "U mag de jongens gerust bewonderen om de gretigheid waarmee ze hun songs van de platgetreden paden weren", schreven we. Gewaagd maar vermakelijk.

Lees hier de recensie.

8. Miles Mosley 'Uprising'

Al even via iTunes en de streamingsdiensten verkrijgbaar, nu opnieuw onder de aandacht naar aanleiding van de festivals: de nieuwe plaat van Miles Mosley, kameraad van Kendrick Lamar en boezemvriend van de Californische jazzmeester Kamasi Washington met wie hij het collectief The West Coast Get Down oprichtte. Op Uprising pakt de zanger-bassist uit met zonnige seventiessoul, jazzy popsongs, bluesy ballads, salsa, klassieke strijkerspartijen en op hiphop geënte funk. Good vibes. 6 juli te zien op Gent Jazz.

9. Roger Waters 'Is This The Life We Really Want'

Roger Waters van Pink Floyd liet zich op dit nieuwe soloalbum bijstaan door Nigel Godrich, de huisproducer van Radiohead. "Het mag overigens een wonder heten dat deze krasse zeventiger nog dramatisch kan uithalen", schreef onze journalist, "maar net zo goed klinkt er vaak een aandoenlijke krak in zijn stem, ergens tussen Leonard Cohen en Johnny Cash in."

Lees hier de recensie.

10. Lil Yachty 'Teenage Emotions'

Zoals Future en Travis Scott is Lil Yachty één van die straatschoffies die complexloos de hitparades induikt. Op zijn studiodebuut Teenage Emotions haalt hij zonder enige schaamte de meest catchy hiphoptrucjes uit de kast: karikaturale AutoTune-vocals, lichtvoetige trap-beats, kleffe popmelodietjes, Caraïbische vibes en gastbijdragen van ronkende namen als Diplo en Migos. Cheesy maar onweerstaanbaar.