Het bijzondere aan de overwinning van Real? Dat het bewijs is geleverd van de overbodigheid van de trainer

Wat een hoogst vervelende zaterdagavond voor de neutrale voetballiefhebber met een minimum aan historisch besef. Real Madrid tegen Juventus was kiezen tussen de pest en de cholera, want twee meer foute teams vind je niet in het hedendaags topvoetbal. Juventus Turijn is de ploeg die jarenlang via sportief directeur Luciano Moggi de scheidsrechters en de wedstrijdresultaten beïnvloedde. In 2006 werden ze daarvoor gestraft met de afname van twee landstitels en de terugzetting naar tweede klasse.

Dat was tien jaar nadat hun dottore Agricola een groots dopingprogramma had opgezet. Juve werkte met epo. Dat is bewezen door allerlei specialisten maar toen de rechter in beroep de oorspronkelijk veroordeling naar de prullenmand verwees met de melding dat hij geen snars begreep van de rapporten van de hematologen, was het duidelijk dat de octopus Juventus hele lange armen had. In cassatie was het daarna een kleintje om de zaak te begraven. Zo’n leuke, correcte club is Juventus.

Van Real Madrid weten we dan weer dat het al verschillende keren tegen de Financial Fair Play-lamp is gelopen omdat het onder meer een voordeel had genoten bij een grond- en immobiliëntransactie met de stad Madrid: Real moest 18,5 miljoen euro terug betalen, een peulenschil. Van Real is ook geweten dat ze een aanzienlijk deel van hun palmares hebben behaald op de wijze van Juventus, met het beïnvloeden van scheidsrechters, vooral onder de dictatuur van Franco, de grote vriend van Hitler.

Real was Franco, en nog steeds een beetje, en het is al bij al onbegrijpelijk dat een groot deel van de wereld zich van dat verleden niet al te veel aantrekt en voluit voor Real supportert. Overigens, als Franco nog aan de macht zou zijn, dan had hij vast en zeker Sergio Ramos als lijfwacht in dienst. En ook Pepe, maar die zagen we zaterdag alleen maar in burgerkledij, wat de mensheid toch weer een beetje meer hoop geeft.

Maar goed, het was een voetbalwedstrijd en wel de finale van de UEFA Champions League, ’s werelds belangrijkste bekertoernooi voor clubteams. De analisten hadden zich bij ontstentenis van andere wedstrijden doodgeanalyseerd, Real zou zich te pletter lopen op de heilige drievuldigheid achterin bij Juve, Gigi Buffon zou eindelijk zijn beker pakken en voorin zou Gonzalo Higuain zijn revanche nemen op Real.

Aangezien deze sport voetbal heet, een bijna-anagram van toeval, draaide het helemaal anders uit, precies door dat toeval. Juventus kreeg een goal tegen omdat een houdbaar schot van Ronaldo onhoudbaar werd nadat het onderweg een onderbeen had geraakt. Dat legde wedstrijd in een eerste plooi. Juve kwam nog wel terug, maar ook dat was toeval. Mario Mandzukic mag nog duizend keer proberen die goal te maken, no way.

We zouden ook een stevig georganiseerd uitgekookt Juventus zien en Real op de counter. Neen dus, in de tweede helft zagen we een vermoeid Juventus en een zeer actief Real dat verdiend op 2-1 kwam (maar weer met toeval en geluk door een afgeweken schot). De rest was voor de statistieken.

Het bijzondere aan deze topwedstrijd was dat hiermee het bewijs is geleverd van de overbodigheid van de trainer en dat voetbal eerder een spel is van individueel talent dan een ploegsport. Naar het schijnt - de Belgische en buitenlandse pers klinkt unisono - is Zinedine Zidane meer bezigheidsterapeut dan trainer. Kandidaat-trainers die stage liepen bij Real, keken hun ogen uit over zijn beperkte inbreng, de eentonige oefenstof en de complete afwezigheid van tactische trainingen. Ja inderdaad, zo’n beetje als Marc Wilmots bij de Rode Duivels. Die heeft overigens dit weekend met 5-0 van Nederland verloren met zijn Ivoorkust. Van Né-der-land godbetert, waar tegenwoordige de hele wereld van wint, behalve dan Wilmots en zijn Olifanten.

Het enige wat Zidane zelf doet, is de baasjes selecteren voor de wedstrijd. Vervolgens schrijft hij de namen op het bord zodat ze weten waar ze moeten staan, trekt wat pijltjes en roept drie keer vamos. Verdedigend is Sergio Ramos de baas, op het middenveld regelen de lopers-voetballers Toni Kroos en Luka Modric het verkeer en voorin is het eerst vier ballen naar CR7 en de vijfde naar een ander. Zo word je het beste team ter wereld: een foute geschiedenis, veel geld, de beste spelers kopen en vervolgens het totale negeren van tactiek. Fascisme en anarchie hebben altijd al raakvlakken gehad.