OPINIE. “Waarom stond de Duitse ambassadeur moederziel alleen bij ‘zijn’ gesneuvelden?”
Matti Vandemaele is directeur van Peace Village, het jeugdhostel in Mesen dat nauw betrokken is bij de herdenking van de Eerste Wereldoorlog. In een opiniestuk stelt hij zich vragen bij de ceremonie die vandaag plaatsvond naar aanleiding van de honderdjarige Mijnenslag van Mesen.
Vandaag tekenden prins William, prinses Astrid, de Ierse premier, minister Van De Put, minister-president Bourgeois en een hele rits andere prominenten present voor de herdenking van de Mesenslag. Het getuigt van een diep respect dat we 100 jaar later de vele gesneuvelden van de vreselijke oorlog die de Eerste Wereldoorlog was nog steeds actief herdenken.
© PTB
Hier in Peace Village waren we erg verheugd dat Prins William en de Ierse premier even de tijd namen om ons een bezoekje te brengen. We werken dan ook dag in dag uit met hun en onze kinderen om de herinnering levendig te houden en om uit de Groote Oorlog toch enkele lessen voor vandaag te trekken.
Maar tussen al die drukte van zo’n dag viel mij plots een tweet op van de Duitse ambassadeur Rüdiger Lüdeking. De man stond moederziel alleen op een Duitse begraafplaats om ‘zijn slachtoffers’ te herdenken. Geen Britse royals, Belgische vertegenwoordigers of Vlaams ministers-presidenten meer in de buurt. Maar helemaal alleen op zo’n begraafplaats waar je stil van wordt.
Natuurlijk was hij als vertegenwoordiger van Duitsland de hele dag aanwezig op de verschillende plechtigheden, maar is het verhaal misschien toch te eenzijdig. De Duitse soldaten waren ook bakkers, arbeiders en gewone jongens die ergens ver van huis een strijd streden die niet de hunne was. Dat ze vandaag 100 jaar later niet de aandacht krijgen die ze verdienen, is betreurenswaardig.
Ons Europa, het grootste vredesproject uit de Geschiedenis slaagt er 100 jaar later niet in om een stuk van haar geschiedenis gebalanceerd te brengen. Het baart mij eerlijk gezegd een beetje zorgen. Een oorlog en de vrede die erop volgt herdenken, het is niet eenvoudig.
Met Peace Village proberen we net een andere boodschap te geven aan de 20.000 jonge mensen die we jaarlijks over de vloer krijgen. Vrede moet je maken en daar moet je actief aan werken. Met wederzijds respect en aandacht voor de verhalen van beide zijden. Herdenken zou een verhaal moeten zijn dat de iedereen een plek geeft en een even mooie herdenking. Ten slotte is een Duits mensenleven, 100 jaar later, niet minder dan een Brits.
Hier staat ingevoegde content uit een social media netwerk dat cookies wil schrijven of uitlezen. U heeft hiervoor geen toestemming gegeven.
