De minimensjes strijken neer in Gent

Aan de ingang van het Museum voor Schone Kunsten (MSK) in Gent warmen twee minimannetjes zich op aan een brandende sigaret. Het is een uitnodiging van streetartist Slinkachu om binnen te gaan kijken naar Manufactories of Caring Space-time. "Slinkachu vormt de ultieme synthese van ons opzet", klinkt het bij het museum. "We willen mensen weer bewust maken van elkaar. De werken van Slinkachu doen ons twee keer kijken, scherper en trager, om het hele plaatje te zien. We hebben twee jaar gewerkt rond communicatie en wisselwerking."

De Britse kunstenaar, intussen al elf jaar in de weer met zijn Little People, plaatst minimensjes in de publieke ruimte en laat hen op een hartverwarmende manier een verhaal vertellen met lege colablikjes en andere onbenulligheden. Het werk van de streetartist vormt nu ook het sluitstuk van het internationale project van Catherine de Zegher dat draait rond communicatie, migratie en de wegwerpcultuur.

Hoewel de streetartist zo min mogelijk in hokjes wil geduwd worden, ging hij toch in op de vraag van het MSK. "Manufactories of Caring Space-time trekt de nodige gesprekken op gang", verklaart de Brit. "Het is goed dat mijn werk deel uitmaakt van een project dat inzet op engagement. Ik blijf verder gewoon mijn ding doen."

Zes installaties zijn er te zien - vier ervan zijn gemaakt voor de laatste Museumnacht en twee nieuwe werken worden geïntegreerd in de expo die nog tot augustus loopt. Van een schijnbaar achtergelaten handtas waar de minimensjes een tentoonstelling in organiseren tot een rijtje kleine avonturiers die met een slakkenhuis op de rug een binnenmuur van het MSK beklimmen.

Verzamelwoede

Slinkachu deed al een aantal ingrepen in België. In 2012 installeerde hij voor het eerst een vijftal assemblages in het Middelheim in Antwerpen. De reacties waren van bij de start heel divers. De een zag er de kunst niet van in en liep er letterlijk overheen. De ander vond de mini's fantastisch. Bij enkelen sloeg zelfs de verzamelwoede toe. Ofwel postten ze hele reeksen op sociale media, ofwel verdween het werk meteen in hun binnenzak. Ook in Antwerpen waren alle Slinkachu's in een mum van tijd verdwenen.

Niet dat hij echt wakker ligt van het lot van zijn kleintjes. "Voor mij is het eindresultaat het belangrijkste. Wat er nadien mee gebeurt, kan me eerlijk gezegd niet veel meer schelen. Wanneer ik op de knop van mijn fototoestel druk, neem ik tegelijk afscheid van mijn werk. Er wordt me vaak gevraagd of het me pijn bezorgt als een werk plots vernield raakt, maar telkens moet ik er negatief op antwoorden."

Het legt het straathart van de kunstenaar bloot, steeds onderworpen aan het doel van zijn werk: mensen raken. Ooit vond hij het al te veel als iemand hem een kunstenaar noemde, maar dat is intussen al veranderd. "Ik zag mezelf niet als een artiest, het is zo'n beladen term. Daar ben ik nu wat van afgestapt want ik zit hier toch maar mooi in een museum over mijn werk te praten. Toch probeer ik de Little People verder af te schermen van al te veel hokjesdenken."

Vooral met politieke connotaties heeft hij het moeilijk. "Ik begrijp de link, maar wie denkt dat alle streetart een vorm van protest is, denkt verkeerd. Ik word een beetje verdrietig als mensen me vragen stellen over zaken als de brexit."

Klein paradijsje vol mini's

Als hij aan de toekomst denkt, begint de kunstenaar te dagdromen. "Mijn grote droom is om een tentoonstelling te organiseren met kunstenaars die allemaal met miniatuur bezig zijn, een klein paradijsje vol mini's creëren. Het lijkt me fantastisch om daar deel van uit te maken. De opkomst van miniatuur is ook een teken dat mijn werk blijft aanslaan. Vooral als scholen me contacteren of studenten me om tips vragen, word ik even stil. Anderen aanzetten tot creativiteit, dat is toch het grootste compliment?"

Manufactories of Caring Space-time, tot 27/8 in MSK Gent.