"Wat tienermeisjes te lezen krijgen is schandalig"
Het is begonnen uit puur onbegrip over wat ze te lezen kreeg tijdens haar jeugd. Nu maken Ilona Lodewijckx (25) en haar bevriende illustratrice Aurike Quintelier (25) op hun eigen manier tienermeisjes wijzer met een online magazine. Is Fille Folle wat Joepie altijd had moeten zijn? En hoe bereik je in hemelsnaam tieners, de moeilijkst bereikbare doelgroep die er is?
Een gesprek met aseksuelen, mythes doorprikken over menstruatie, haarverlies bij vrouwen en ‘ho ho holebi: een praktische gids in coming-out’. De onderwerpen die Fille Folle aansnijdt zijn divers en prikkelend. Het onlinemagazine – een wekelijkse nieuwsbrief die ook online te lezen is – richt zich op tienermeisjes, maar behandelt zijn onderwerpen op een opvallend volwassen manier.
Fille Folle is ontstaan uit frustratie en het gevoel dat er iets ontbrak. “Als kind kreeg ik van mijn zes jaar oudere tante een stapel typische ‘meisjesmagazines’ en glossy’s toegestopt. Als jong meisje is dat het enige dat je voorhanden hebt. Op dat moment zie je daar ook geen graten in“, herinnert initiatiefneemster Ilona Lodewijckx zich. “Het is pas nu, als je daarop terugkijkt, dat je begrijpt wat daar eigenlijk instaat. Wat tienermeisjes te lezen krijgen is alles tussen gewoon oppervlakkig en ronduit schandalig voor die doelgroep.”
Ze kan zich specifieke voorbeelden voor de geest halen. “Een artikel gaf tips over hoe je tijdens de seks complexen kon verbergen. Als je onzeker bent over je buik, leg je dan onderaan zodat alles zeker ‘plat’ valt. Wie kleine borsten heeft, moet maar bovenop zitten zodat de zwaartekracht een handje helpt.”
“Als je de doelgroep voor ogen houdt, wéét je dat zoiets niet is wat jonge meisjes te horen moeten krijgen. Ze zouden moeten weten dat seks iets superleuk, open en positief is dat je zelf moet ontdekken met de persoon met wie je het doet. Die magazines graafden gewoon niet diep genoeg.”
Het is met die frustratie dat de nu 25-jarige Ilona Lodewijckx zowat een jaar geleden naar de bevriende illustratrice Aurike Quintelier trok. Sindsdien schrijft Ilona, zet Aurike de onderwerpen op een prachtige manier om in beeld en hebben ze een aantal schrijvers rond hen verzameld. Zij halen om de week onder meer de vooroordelen over seuten onderuit, spreken over diversiteit, de racistische uitspraken van Trump, fairtrademode en zetten de haters van Olga Leyers een hak.
De noodzaak is duidelijk. De doelgroep effectief bereiken is moeilijker. Het tweetal heeft nu 500 lezers via een nieuwsbrief (“want zo grijp je de aandacht vast en het was snel opgestart”) en een 750-tal mensen via Instagram. “Het is niet gemakkelijk. Tieners zitten altijd op sociale media, maar wel heel vluchtig. Het moet organisch groeien. De volgers mogen er niet ineens boem bijkomen en dan weer verdwijnen. We hebben de filosofie ‘Elk meisje dat erbij komt, is er één’. Ook al is zij de enige die leest, je hebt toch iets veranderd.”
De vrouwen achter het project doen het onbezoldigd en ook over een concreet businessmodel is nog niet nagedacht. “Nu kijken we naar hoe we op andere manieren tieners kunnen bereiken. Er zit veel in ons hoofd, zoals een vlog. Video wordt belangrijk en is populair.” Plannen om het project te commercialiseren zijn er momenteel evenmin. “Daar ken ik niet zoveel van”, moet Lodewijckx, die in het dagelijkse leven bij een online videobedrijf werkt, toegeven. “Het is superbelangrijk dat onze boodschap authentiek blijft.”
De vrouwen willen naar eigen zeggen ook radicaal inzetten op diversiteit en inclusiviteit, maar beiden zijn wel blank en heteroseksueel. “We zijn ons bewust van die privileges, maar we droegen altijd één idee in ons achterhoofd. We spreken niet in de plaats van anderen. We hebben een groep van schrijvers en daar begint ondertussen wel diversiteit in te komen. We hebben twee meisjes met Afrikaanse roots, een lesbisch meisje… Dat vind ik superbelangrijk. Je kan geen diversiteit uitstralen als je het zelf niet bent, maar je moet er wel naar op zoek gaan.”
Problematisch
Het wordt op die manier in ieder geval druk op trein met bestemmingen body image, diversiteit, feminisme en seks. Onlinemagazines als Charlie en knackweekend.be streven naar hetzelfde. “Maar dat hoeft geen probleem te zijn. Ik weet wel dat er tussen al die media wederzijdse bewondering is. Ik denk dat er eerder meer samenwerking gaat zijn, zonder dat dat tot negatieve concurrentie zal leiden.”
Ook andere magazines proberen op die trein te springen, met de nadruk op proberen. Flair pakte onlangs uit met een reclamecampagne met de nadruk op diversiteit en ondernemende vrouwen. Ondertussen staat de site van het magazine vol met trucjes om slanker te lijken, seksadvies van mannen en handige tips voor ‘bleke huidjes’. “Ik zie Flair als het volwassener alternatief van Joepie”, zegt Lodewijckx. “Leuk om te lezen, maar als dat het enige op de markt was, dan is het wel problematisch.”
Eigenlijk is Fille Folle wat Joepie altijd had moeten zijn, al willen de makers dat niet zo gezegd hebben. “Ik ga mij niet positioneren tegen Joepie. Ik zie Fille Folle niet als het grote alternatief, maar als een aanvulling voor wat er nu op de markt is. Er is niets mis mee om celebritynieuws te lezen. Maar op dit moment is er gewoon niets anders dan die typische meisjesmagazines en dat is problematisch.”
“En ja, in een ideale wereld zouden wij de maatstaf zijn en de oppervlakkige magazines de aanvulling. Maar in een ideale wereld was zoiets als Fille Folle er ook al altijd geweest.”
