“We doen vaak veertig telefoontjes per dag waar dan één con­crete afspraak uitkomt om een woning te gaan bekijken. Van één vluchteling weten we dat hij ­intussen al drie maanden dakloos is, ondanks de rechtstreekse hulp van een van onze medewerkers.” Onder leiding van team­begeleider Debby Van Belle ­probeert CAW Oost-Vlaanderen met een groep vrijwilligers de ­erkende vluchtelingen aan een woning te helpen. Maar de zoektocht verloopt zeer moeizaam. “De ­woningmarkt was al zo krap. Nu wordt het dus nog veel erger”, zegt Van Belle.

De sociale huurwoningen zitten vol en op de private huurmarkt is er bij de verhuurders veel ­wantrouwen. “We merken heel veel vooroordelen en discriminatie. De immokantoren zijn niet altijd bereid te verhuren aan erkende vluchtelingen”, zegt Van Belle. “Zeker omdat ze vaak de taal ook nog niet kennen”, zegt Knikman. “Als we al eens een ­afspraak kunnen maken, dan is de woning plots al verhuurd of niet meer beschikbaar. De poule van ‘goede’ huisbazen was in Antwerpen ook heel snel uitgeput. Nu komen ze vaak in huizen van heel slechte kwaliteit terecht.”

Ook een groot probleem is de betaalbaarheid. “Maximaal een derde van hun loon mag naar de huur gaan. Maar vind in Antwerpen maar eens een huis als de ­vluchtelingen een leefloon van 876 euro hebben. We merken nu al dat er veel vluchtelingen op straat moeten slapen, of op de ­sofa bij een vriend,” zegt Joke Dillen van Caritas Housing Café Antwerpen.