“Een typische Turks-Koerdisch gezin.” Zo noemt Demir het Genkse nest waarin ze opgroeide. Haar vader was mijnwerker, haar moeder bleef thuis om voor de vijf kinderen te zorgen. Het gezin moest het dus doen met één loon en had het niet breed. Demir kreeg afdankertjes, zoals een boekentas, van haar zus. In hun mijnwerkerswoning was er geen warm water en de badkamer was gewoon in de keuken. “Maar als kind sta je daar niet bij stil”, zegt de staatssecretaris. “Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets tekort kwam. Ik heb heel veel liefde en warmte gekregen. Mijn ouders wilden het beste voor ons, met de weinige middelen die ze hadden.”

Demir groeide op in een Genkse wijk met allemaal verschillende nationaliteiten, maar problemen gaf dat zelden. “Mijn vader zei altijd: ‘In de mijnen zijn we allemaal gelijk, we zijn allemaal zwart’.” Toch was het gezin een buitenbeentje in de multiculturele wijk, want ze droegen geen hoofddoek en gingen niet naar de moskee. “We waren wat anders. Wij droegen blousjes met korte mouwen en kortere rokken. We namen niet deel aan de ramadan of gingen niet naar de moskee”, vertelt Demir. Haar vader werd er wel eens op aangesproken, maar trok er zich niks van aan. “Chapeau van hem dat hij erop stond dat we dat allemaal niet deden. Dat waren eigenlijk goede tijden.”

In het begin van de jaren negentig sloten de mijnen in Limburg. Een drama voor het gezin. Vader wou terug naar Turkije, de moeder wou absoluut hier blijven. Zij was bang dat de kinderen niet voldoende Turks spraken. Er werd dan maar besloten om naar een ‘blanke’ wijk in Genk te verhuizen, een hele verandering. “Er waren vooroordelen. Mijn ouders zijn bij de buren gaan aanbellen om te zeggen dat ze het goed bedoelden. Daarna waren de vooroordelen helemaal weg en werden we opgenomen in het sociale leven”, aldus Demir. Praten is essentieel, zo heeft ze geleerd. “Onbekend is onbemind.”

Scheiding

Demir had het ook over haar huwelijk dat enkele jaren geleden spaak liep. De N-VA-politica zegt dat ze haar toenmalige echtgenoot Jan “doodgraag” heeft gezien. “We zijn tien, twaalf jaar samen geweest. Ik had hem leren kennen tijdens mijn studententijd in Leuven. Ik zat in mijn derde licentie Rechten, het laatste jaar dus. Hij volgde een opleiding tot piloot. Jammer genoeg waren we uit elkaar gegroeid. De reden? Hij beoefende natuurlijk een beroep - dat van piloot - waardoor hij vaak van huis weg was. Ik was van de advocatuur in de politiek gestapt, waardoor ik mijn agenda niet meer onder controle had. Kortom, hij had zijn leven en ik het mijne. Met alle spijtige gevolgen vandien.”

De politica beweert “vijftien à zestien maanden” serieus te hebben afgezien te hebben van de echtscheiding. “Gelukkig werd ik goed omringd door mijn ouders en familie. Maar nog meer dan mijn vriendinnen. Ze waren ook allemaal alleenstaand. En ze hielpen me met verhuizen en daarna met het inrichten van mijn appartement. Door hen kwam ik weer buiten, ging ik naar activiteiten en feestjes, trok ik op vakantie. Leefde ik weer.”

Moeder worden

Demir is intussen 37 en heeft naar eigen zeggen (opnieuw) “de man van mijn leven” gevonden. “Ik wil graag moeder worden. Een kind opvoeden en liefde geven: dat lijkt mij het mooiste gevoel.” Als die baby er ooit zou komen, is dat volgens haar perfect te combineren met haar politieke loopbaan. “Het is niet omdat ik nu staatssecretaris ben, dat ik het moederschap op ‘on hold’ moet zetten. Dat zou onverstandig zijn.”