De 5 boeken die het leven van Goedele Liekens hebben veranderd

Hangend in de zetel of al liggend in bed naar Netflix kijken: u doet het waarschijnlijk ook. Seksuologe Goedele Liekens ergert zich mateloos als haar dochters weer eens liggen te bingewatchen. Maar nu ze erover nadenkt, deed ze als tiener exact hetzelfde met een boek. "Lezen was mijn Netflix. Dat heeft iets knus: half onder mijn deken, met mijn kussen dat in de juiste draai ligt."

Liekens houdt enorm van de Vlaamse taal. Een vertaling laat ze dus liever aan zich voorbij gaan, behalve als het een inhoudelijk sterk boek is. "Ik ben vooral fan van die Nederlandse krullen, die barokstijl. Rond de kaft van mijn boek bind ik altijd een blad en ik heb ook altijd een potlood in de hand. Als ik uitdrukkingen, woorden of metaforen zie die ik fantastisch vind, schrijf ik ze op in de hoop die later ook zelf eens te kunnen gebruiken."

Deze roman over de prehistorie vertelt het verhaal van een heel klein, moederziel alleen meisje. Haar familie is bij een aardbeving om het leven gekomen en zelf raakte ze gewond. De Stam van de Holebeer vindt haar en alhoewel ze niet tot hun stam behoort, nemen ze haar op als een bloedverwant. Naarmate ze ouder wordt, voelt ze wel aan dat ze anders, vlugger, ondernemender, slimmer is. Ze draagt de toekomst van de mens in haar bloed, wat botst met de oude cultuur van de Stam.

Door dit boek besefte Liekens dat wetenschap ook op een toegankelijke manier kan worden weergegeven. "Dat is exact wat ik vandaag, in mijn televisieprogramma’s en in boeken, ook probeer te doen." Liekens vindt het haar plicht om dit te doen. "Ik heb zeven jaar gestudeerd aan de universiteit. Altijd met glans geslaagd, voor alle duidelijkheid, maar ondanks dat heb ik de belastingbetaler ontzettend veel geld gekost. Het is dan ook de plicht van alle deskundigen om wat ze weten en kennen terug te geven aan de mensen en niet uitsluitend voor eigen kerk te prediken. Alle informatie en kennis die ik heb verzameld voor mijn vak, wil ik vertalen naar een breed publiek."

"Met twee tienerdochters in huis, komt dit boek wel eens van pas." Liekens is ook psychologe en koopt veel boeken over het thema als naslagwerk. Zulke boeken leest ze zelden in een trek uit, maar per onderdeel waarin ze zich wil verdiepen.

Ook "Het puberende brein" is een wetenschappelijk boek dat heel toegankelijk geschreven is. Liekens snapt nu waarom haar kinderen wel eens een scheldtirade afsteken of waarom ze soms naar school vertrekken in een outfit waar ze zich vragen bij stelt. "Hun frontale kwab is nog niet ontwikkeld en daardoor hebben ze bepaalde remmingen niet."

"Natte Dozen" stikt van de vrouwonvriendelijkheden, maar is volgens Liekens ontzettend grappig geschreven. Het voordeel is dat ze de auteur, Marnix Peeters, persoonlijk kent. "Het is er zo way over dat ik er luidop mee moet lachen."

Maar jammer genoeg is het ook pijnlijk herkenbaar. "In mijn omgeving hoor ik best vaak seksistische uitspraken als: 'Zij zou eens stevig genomen moeten worden.' Dat is ronduit zielig. Soms reageer ik het tegenovergestelde en dan zie je mensen erg schrikken. 'Heb je die gezien? Die heeft een lekker kontje.' Macho’s kijken dan raar op, want meestal zijn het dan van die dikbuikige lapzwanzen die denken dat ze maar met hun vingers moeten knipperen om een meisje te overtuigen."

Liekens zat op een kostschool bij de nonnen, bij wie je niet moest langskomen met vragen waarom mensen doen wat ze doen. "Dit boek betekende voor mij het einde van de dogmatische onwetendheid."

Desmond Morris probeert te achterhalen wat voor een dier de mens is. Hij vergelijkt hem met een aap die zich langs de ene kant heeft losgeworsteld van zijn oorsprong, maar langs de andere kant nog steeds gedreven wordt door zijn oerdriften. Dit geldt volgens hem zowel voor ons eetgedrag, opvoeding als seksleven. "Die biologische verklaringen van Morris over eetgedrag, paargedrag, enzovoort is om van te smullen."

"Verslonden heb ik die!" Liekens is altijd een meisje-meisje geweest. Heel haar jeugd liep ze rond met pofmouwen. "Door mijn opleiding en mijn vak ben ik geen muurbloempje, maar in mijn hoofd ben ik nog altijd Tiny."

Het hoofdpersonage was voor Liekens een voorbeeld: een lief schattig meisje met het witte jurkje en dito slipje dat onlosmakelijk met haar hondje door de mooie wereld huppelt. "Dat was het leven dat ik altijd al heb willen leiden. En eigenlijk, zó anders is het niet gelopen. Toch?"