Bezorgt nachtraaf Martínez België volgend jaar de cup? Onze bondscoach heeft er alleszins álles voor over

Toen Roberto Martínez Belgisch bondscoach werd, stond dat voor hem synoniem met een pak nostalgie. Als kleine Spaanse jongen raakte hij verknocht aan de Wereldbeker, in 1982 net in zijn land, dankzij Panini. "Ik heb mijn stickers nog altijd!", lacht hij. "Ik was negen jaar en helemaal zot van dat WK, mede dankzij dat stickerboek. Ik was fan van Real Zaragoza en mijn favoriete speler was de Paraguayaan Carlos 'Lobo' Diarte. Hij scoorde de eerste goal die ik ooit op televisie zag. Ik maakte mijn ouders gek: ik moest en zou die sticker van Lobo hebben. Ooit coach zijn op een Wereldbeker, dat is altijd een echte droom geweest toen ik 23 jaar geleden als trainer begon. Ik was 20 en werd opgeroepen om mijn legerdienst in Spanje te doen. Een andere optie was gemeenschapswerk. Zo coachte ik al snel een U9-ploegje."

Toen al werd duidelijk dat Martínez geen eendagsvlieg was. "Ik stelde regels op voor dat ploegje, zo mochten de ouders louter elk om de beurt naar de matchen komen kijken. En ik verbood ze te roepen langs de kant. Ouders kunnen zowel een positieve als negatieve invloed hebben - maar wij werden al snel één grote familie." Na 265 matchen als coach in de Premier League van Wigan en Everton, was de doop van Martínez als bondscoach geen pretje met de 0-2 tegen Spanje. Vooral de fluitjes van de fans bleven hangen. "Het was een pijnlijke avond. Zoiets wil je niet meemaken voor de eigen supporters. Kijk, toen ik in België kwam wist ik niet wat me te wachten stond. Als clubcoach vind je dat internationale voetbal vooral een vervelende zaak. Maar het viel me meteen op hoe hard deze spelersgroep belang hecht aan de nationale ploeg."

3-4-3
"Ook de supporters leven intens mee, merkte ik al snel. De hoop van miljoenen moeten we zien waar te maken. En we reageerden goed na Spanje. Ik veranderde het systeem van 4-2-3-1 naar 3-4-3 en we klopten meteen Cyprus met 0-3 en hebben nu 16 op 18. Het moeilijkste aspect voor mezelf is het psychologische. Als we niet winnen, sleep ik dat weken mee. Na het gelijkspel tegen de Grieken had ik drie weken nodig om me daarover te zetten. Op clubniveau heb je meteen daarna een volgende match."

Martínez zegt het best naar zijn zin te hebben in België. Hij woont in Waterloo en leert samen met zijn Schotse vrouw Beth Frans en Nederlands. Hun dochter Luella gaat naar een plaatselijke school. Toch blijft de twijfel of de Rode Duivels volgend jaar op het WK in Rusland wel 'all the way' kunnen gaan, zeker na de ontluisterende EK-nederlaag tegen Wales vorig jaar en de soms al te povere partijen in deze kwalificatiecampagne. Martinez haalt zijn 'work in progress' aan en verwijst naar ons maagdelijk wit palmares. "Een Duitse jongen groeit op met de gedachte dat de 'Mannschaft' de finale moet halen op een groot toernooi. Spanje was hetzelfde zoals België, tot ze in 2008 de ban braken. Net zoals de Fransen en dat is waarom ik er Thierry Henry zo graag bijhad. Hij weet hoe je op dit niveau talent kan vertalen naar succes. En hoe je met die druk moet omgaan."

In het interview heeft Martínez het ook over zijn aparte en soms innovatieve gewoontes. Zo blijkt hij een echte nachtraaf te zijn. Om helder te kunnen denken 's nachts, eet hij rond half elf 's avonds een maaltijd met veel koolhydraten. Op wedstrijddagen eet hij niet, in de hoop dat zijn bloed eerder vooral in de bovenkamer zit in plaats van de maag. Om tactisch nog beter te worden en dat ook te kunnen vertalen naar zijn spelers toe, zet hij drones in tijdens trainingen. Die beelden gaan er bij de spelers makkelijker in omdat ze zo hard gelijken op die van computergames waarmee Hazard en co opgegroeid zijn. Hij is ook bezig met een bezoekronde aan alle clubs uit 1A, om meer informatie te winnen en om samen met de bond een nieuw systeem wat betreft jeugdcoaching op poten te zetten. "Ze doen in België soms ongelofelijke goeie dingen met de jeugd", vervolgt Martínez. "Dembélé bijvoorbeeld is een product van het straatvoetbal. Zo kan hij als geen ander zijn lichaam zetten om voorbij een speler te gaan. Of hij speelt de bal door die zijn benen. Je talen spreken, is hier ook belangrijk. Romelu spreekt er vijf!"

Nieuwsgierig én opgewonden
Als uitsmijter geeft Martínez nog mee dat hij dagelijks minstens één wedstrijd bekijkt. En zegt hij: "Ik heb in België hetzelfde gevoel als toen ik in 1995 mijn intrede -als speler- maakte bij Wigan. Nieuwsgierig en tegelijkertijd opgewonden. Internationaal voetbal intrigeert me. Hoe kan je een groep die je zo weinig samen ziet toch tactisch scholen zodat je daarvan het resultaat ziet het op het veld? Dat is een hele uitdaging. Ja, van coach te zijn van een U9-ploegje op zondag naar een die naar de Wereldbeker gaat, dat zou echt wat zijn."