Eddie Vedder in Lotto Arena: Magisch rondje op het reuzenrad

Eddie Vedder (52) is het laatst overgebleven icoon van de grunge. De zanger bekende in de Lotto Arena zich down te voelen voor hij aan het concert begon. "Maar gelukkig peppen jullie me op." Het is een maand geleden dat zijn goede vriend Chris Cornell, de zanger van Soundgarden, zelfmoord pleegde. Dat weegt Vedder zwaar. 

Zonder diens naam te vernoemen sprak hij over wat er gebeurd was. "Ik kijk al twee dagen uit mijn hotelkamer naar het reuzenrad hier op de foor. Zo'n rad gaat omhoog. Dan heb je een mooi uitzicht, en alles gaat goed. Maar het gaat ook naar beneden. Stap je er uit op het laagste punt?" Vedder riep iedereen op in het reuzenrad te blijven: "Want nadien gaat het weer omhoog, en ben je blij dat je het nog niet voorbij is."

Kippenvel in de loden hitte

Hij nam de Lotto Arena gisteravond mee naar die hoogtes in het rad. Met 'Porch' en 'Better Man' van Pearl Jam. Met een weergaloos 'Black' ook, bijgestaan door het Utrechtse strijkkwartet Red Limo String Quartet. "Ik wou eigenlijk niet, maar het is zo'n mooi arrangement", knikte de zanger. De Lotto Arena nam spontaan het refrein over, en bleef verder zingen toen het lied voorbij was. Kippenvel in de loden hitte. Hadden we al gezegd dat het belachelijk warm was in de concertzaal? Vedder wuifde het publiek met een handdoek koelte toe, en maakte er grapjes over. Hij vroeg of het raam niet open kon, en zei dat de klimaatsverandering alleen maar erger zou worden: "Investeer in airco, nu het nog betaalbaar is!"

Nee, Eddie Vedder is niet 's werelds beste gitarist. Maar hij toonde zich een songsmid, was oprecht en wist je te raken. Zijn prachtige stem is een gevoelsmeter. Hij startte de avond met 'Brain Damage' van Pink Floyd. In 'The Needle And The Damage Done' van Neil Young zat enorm veel emotie en zijn vibrato sloeg over. "There's no place to hide, we are safe tonight", zong Eddie Vedder (tegen zichzelf) in 'I Am Mine'. Hij refereerde ook aan dat eerste Belgische concert van Pearl Jam elf jaar geleden, net naast de deur in het Sportpaleis.

Kunstmatig haardvuur

Vedder wisselde geregeld van elektrische naar akoestische gitaar, en ging ook weer naar beneden in het rad. De zanger speelde 'I'm So Tired' van Fugazi op orgel. Hij droeg 'Satelitte' op aan de West Memphis 3, onschuldige jongeren die onterecht op death row zaten en waar hij 15 jaar voor had gevochten om ze vrij te krijgen. En Vedder haalde ook zijn ukelele boven. "Ik voel me één met jullie", meende hij oprecht. Waarop er een kunstmatig haardvuur aanging ("Ja, het is nog niet warm genoeg!") en de soundtrack van Into The Wild passeerde.

Nadien ging het concert (en het rad) weer de andere kant op. Vedder deed een rondje muzikale helden: er mocht een fan mee het podium op om 'You've Got To Hide Your Love Away' van The Beatles te zingen. 'Should I Stay or Should I Go' van The Clash volgde op elektrische ukelele, en met het strijkkwartet zette Vedder 'Heroes' van David Bowie in.

En dan kwam Glen Hansard, die het voorprogramma verzorgde, mee het podium op. Om ingetogen 'Song of Good Hope' te spelen, waarbij Vedder opnieuw met zijn demonen worstelde. Op vraag van iemand uit het publiek zetten de twee een geïmproviseerd 'Drive All Night' van Bruce Springsteen in. Waarbij Hansard Vedder de juiste noten op het orgel toonde. Pure magie, met een sterrenhemel als decor.

"Geef deze wereld nog niet op", was het devies van de zanger, die na 160 minuten uit zijn emotionele dipje was gekomen. Hij zette met Hansard een akoestisch maar stomend 'Rocking in the Free World' in. De hele zaal stond recht, om mee te zingen en de vuist te ballen. En nog was het niet voorbij. Vedder en Hansard (in witte overjas) speelden een allerlaatste bis. Met de zanger die snel een surfshort had aangetrokken, en alle zaallichten aan. 'Hard Sun' eindigde euforisch, met een allerlaatste sprong van Vedder. Dit was een concert dat lang aan de ribben zal blijven plakken.