Zimmer zelf leek zich nog het meest van iedereen te amuseren in een vrijwel uitverkocht Sportpaleis. De 59-jarige Duitser ziet er uit als een wat saaie boekhouder, met op het podium de uitstraling van een bloempot, maar hij speelde enthousiast de gastheer van de avond, met anekdotes tussen de nummers door en veel lovende woorden voor zijn muzikanten, onder wie “de beste drummer van het universum”, een blazer uit Venezuela die “de meest buitengewone muzikant ter wereld” is en Tina, de celliste, “die u van uw sokken zal blazen, hoe warm het hier ook is en hoe moeilijk het stuk ook dat ze gaat spelen”.

Dat stuk was de overbekende melodie van Pirates of the Carribean en Tina maakte er inderdaad een spectaculair kijk- en luisterstuk van. Evenals een paar soloviolistes was ze in een strak, zwart jurkje gekleed en speelde ze wijdbeens, staande achter haar elektrische cello in een uitdagende pose, alsof ze auditie deed voor de nieuwe Mad Max.

Koning van Hollywood

Zimmer is niet voor niks een van de koningen van Hollywood. Hij entertaint zonder genade, met nog voor de pauze al de hoogtepunten uit onder meer Gladiator, Da Vinci Code, The Lion King en Pirates. Game, set, match heet dat. Welke componist kan uit zo’n oeuvre putten? De overbekende eerste woorden van The Circle of Life uit The Lion King, gezongen in een extatische kreet, zorgden voor een rilling in de zaal. Het was dan ook, in de woorden van Hans Zimmer, ‘de Lion King zelf’, de oorspronkelijke vertolker van het nummer, die op het podium stond in Antwerpen, niet een of andere musicalacteur. Zimmer zei nog over Lebo M dat die in Los Angeles was beland als politieke vluchteling uit Zuid-Afrika en dat zijn optreden voor de film (‘begonnen als iets kleins waarin niemand geloofde’) samenviel met de historische eerste verkiezingen in zijn land.

Na de pauze gingen de bijna zestig muzikanten en koorleden helemaal in overdrive in de dreunende tracks voor actiefilms als Spider Man, Batman en andere Supermannen. Met gillende gitaren, bassen die je ingewanden deden trillen en donderend geroffel van de drummer en drie percussionisten ging het van de ene climax naar de andere. Heel knap, maar zonder de bijbehorende achtervolgingen en gevechten in de betreffende films toch ook een beetje eentonig.

Het mooiste bewaarden Zimmer en zijn virtuoze muzikanten gelukkig voor het einde, met de betoverende scores voor Interstellar en Inception (ingezet met de al klassiek geworden ‘braaam’, die door het Sportpaleis vibreerde alsof het dak eraf moest). Ze kregen er een staande ovatie voor. Verdiend, al had het wat minder een aaneenschakeling van dramatische crescendo’s mogen zijn en al leek de geluidsbalans zich te verslikken in zoveel elektrisch geweld in combinatie met klassieke instrumenten. Maar wat een componist, wat een oeuvre, wat een muzikanten.