De zomer kondigt zich weer mooi aan. Sinds twee jaar herdenken we bij het begin van de zomervakantie onze helse strijd tegen borstkanker. We hebben goede en slechte momenten gekend. Ik heb demonen verslagen door positief en optimistisch op te rukken. Met een beetje geluk draag ik tegen het einde van de zomer weer een mooie jurk met decolleté.

Mijn borsten staan nu nog te ver uit elkaar en de ene lijkt groter dan de andere. Maar ik wist dat ik van de eerste operatie geen perfectie mocht verwachten. Toen zijn als het ware de fundamenten gelegd. Nu gebeurt de fijnere afwerking. De expanders in mijn borsten worden vervangen door definitieve protheses, de tepels worden geconstrueerd en de dokter zal nog enkele kleine correcties uitvoeren voor een zo mooi mogelijk eindresultaat.

De operatie zal fysiek veel minder zwaar zijn dan de eerste, maar de mentale impact zal des te groter zijn. Eindelijk weer borsten die op borsten lijken, of toch bijna. Voor het inkleuren van de tepels – een tepeltatoeage – moet ik nog een viertal maanden wachten.

En daarvoor ga ik niet naar een tattooartiest. Deze medische tatoeage gebeurt door een deskundige in micropigmentatie, een beetje zoals permanente make-up. Als alles goed gaat, ziet het er tegen het einde van het jaar allemaal weer een beetje normaal uit. De littekens zullen met de tijd vervagen.

Mijn borsten zullen vanaf 12 juli ook zachter en natuurlijker aanvoelen. Nu zitten er nog zakjes met een zoutoplossing – expanders – in mijn borsten en dat voelt hard aan.

Het uitzicht wordt dus weer mooi, maar het gevoel is er allang niet meer. Mijn borsten zijn in het geheel niet meer gevoelig voor aanraking. Hier heb ik mij anderhalf jaar geleden, na de amputatie, al mee moeten verzoenen.

Ik ga alvast op zoek naar de perfecte strapless jurk en na de operatie van 12 juli leest u hier mijn laatste column. Dan mag voor ons de geweldige zomervakantie beginnen.