Mensen met een beperking kunnen onvoldoende participeren in de samenleving
Studeren, een job, een huis, voldoende inkomen, sporten of ontspanning. Voor veel Vlamingen is het de normaalste zaak van de wereld. Maar niet voor mensen met een beperking. Dat blijkt uit de "Inclusiespiegel" van GRIP, de mensenrechtenorganisatie Gelijke Rechten voor Iedere Persoon met een handicap. En dat is geen goed nieuws.
“Geen betrouwbare werkkracht”
In vergelijking met personen zonder beperking blijken personen met een beperking dubbel zoveel 'laaggeschoold' en dubbel zo weinig 'hooggeschoold'. 43% van de personen met een beperking werkt, tegenover 77% bij personen zonder beperking. Bij een economische crisis duiken die job cijfers voor hen bovendien omlaag, terwijl ze bij personen zonder beperking stabiel blijven.
Maar zelfs een hoger diploma is voor hen geen garantie op succes, getuigt Bart Dusart. Bart heeft een beperking en zoekt al jaren naar werk. Hij botst tegen de voordelen van de werkgevers, die ervan uitgaan dat hij meer zal kosten dan opbrengen
“werkgevers gaan er van uit dat ik vlug ziek zal zijn, vlug zal uitvallen, waardoor ik geen betrouwbare werkkracht ben in hun ogen” (Bart Dusart)
“Inkomen te laag om menswaardig te leven”
Personen met een beperking zitten vaak in een financieel enorm kwetsbare positie. 61% van hen bevindt zich in de 2 laagste inkomensklassen. Bijna 1 op 4 heeft het moeilijk om financieel rond te komen.
Door die financiële kwetsbare situatie, hebben ze ook weinig mogelijkheden om voluit te participeren in de samenleving. Zoals Hermi Ombelets. Zij betaalt een bescheiden appartementje af, maar haar woonkost bedraagt 65% van haar inkomen.
“Mijn ziekte- en invaliditeitsuitkering is veel te laag om menswaardig van te leven. Sporten, cultuur? Daar heb ik geen geld voor “ (Hermi Ombelets)
“Beleid stimuleert segregatie in plaats van inclusie”
Vinden onze regeringen personen met een handicap dan niet belangrijk? Katrijn Ruts van GRIP is duidelijk: “Het gaat allemaal veel te traag. En Vlaanderen blaast warm en koud tegelijk. Men zwaait wel met termen als inclusie en zelfregie. Maar voldoende investeringen in ondersteuning en toegankelijkheid in de gewone samenleving blijven uit. Men denkt: “We moeten iets doen voor personen met een handicap” en niet: “Hoe kunnen we de kansen op inclusie sterk gaan ondersteunen?”. Het gevolg is dat men blijft inzetten op segregatie ten nadele van de kansen op een leven in de samenleving.”