We weten niet of zo’n decumul echt zinvol is. Lokale verankering is belangrijk voor een politicus. En voor ons als kiezers is het belangrijk dat onze stem in Brussel wordt gehoord via de politici voor wie we kiezen. Dat die cumul financieel beperkt wordt tot bijvoorbeeld 150 procent van de parlementaire wedde kunnen we wel volgen. Die regel is trouwens al van toepassing.

Het is ook de vraag waarom men enkel focust op de cumul tussen een parlementair en een lokaal mandaat. Waarom dan ook geen cumulverbod op de combinatie van een parlementair mandaat en een beroep als dokter of advocaat? Want in dit geval riskeert men belangenvermenging, al was het maar omdat dokters en advocaten in het parlement mee wetten stemmen die hen aanbelangen in hun beroep. We zijn ons bewust dat dit een verregaand voorstel is, want het zou betekenen dat dokters en advocaten na 5 of 10 jaar parlement hun beroep niet meer kunnen uitoefenen, omdat ze als dokter hun beroep niet meer in de vingers hebben of als advocaat hopeloos achteroplopen op de nieuwe wetgeving. Die cumul dus toch maar toelaten? Waarop zich een nieuwe vraag opdringt: moet er ook voor hen een financiële beperking gelden?

En nog een vraag. Wat doen we met lokale mandatarissen die de mandaten in overheidsbedrijven, intercommunales en samenwerkingsverbanden opstapelen en meer verdienen dan 150 procent van een parlementaire wedde?

Allemaal vragen waarmee we alleen maar willen aantonen dat de discussie over de decumul een heel moeilijke discussie is. Er zijn altijd pro’s en contra’s te bedenken. En toch hoeft het allemaal niet zo moeilijk te zijn. Met drie regels zijn we er. Een beperking van het aantal mandaten voor alle politici op alle niveaus tot bijvoorbeeld 3 mandaten. Een financiële beperking tot 150 procent van een parlementaire wedde zoals dat nu al het geval is. En geen belangenvermenging, wat o.a. inhoudt dat politici geen bedrijven of organisaties adviseren en zich ook niet opwerpen als hun vertegenwoordigers.