De eerste keer: vier Belgische bands over hun Rock Werchter-ontmaagding
Rock Werchter is ontegensprekelijk het summum van de Belgische festivals, en een artiestenpasje het ultieme bewijs van doorbraak – zeker als Belgische muzikant. Daan, Tout Va Bien, Absynthe Minded en Triggerfinger klappen uit de biecht over hun eerste keer.
“Natuurlijk is die eerste keer magisch!” Paul Van Bruystegem, alias Lange Polle van Triggerfinger, stond er met zijn band een eerste keer in 2004. Ze speelden toen in een bloedhete tent. “Die hitte en mijn zenuwen maakten me bijna misselijk. Nu heb ik al zo veel gespeeld dat die mythische podia steeds kleiner lijken. We hebben intussen ook veel bijgeleerd. Op zo’n groot podium kun je je achter niets verstoppen. Behalve achter ons eigen lawaai misschien.”
Maar Van Bruystegem liep eigenlijk al veel vroeger dan 2002 voor de eerste keer door de backstage van Werchter. Op de eerste editie ooit, in 1975, toen het nog Rock & Blues Werchter heette, was hij mee met Big Bill Krakkebaas. “Ik was toen roadie, maar in feite was die ervaring vooral één grote kwajongensstreek. Bill en ik hadden hetzelfde stamcafé. En al die jonge gasten rond hem – we waren toen dertien, veertien jaar – gingen zogezegd mee om zijn gitaar te dragen. Het was toen vooral een kwestie van zo veel mogelijk mensen mee op de guestlist krijgen die er niets mee te maken hadden, om de ambiance te vergroten. Je kunt dat vergelijken met de hiphop nu: er is één artiest die speelt en daar hangt een gigantische posse rond.”
'Die hitte en mijn zenuwen maakten me bijna misselijk'
Schaapjes
Wanneer Van Bruystegem op Werchter staat, is dat trouwens zo goed als in zijn achtertuin. Toeval of niet, ook Daan en Jan Wouter (Tout Va Bien) kenden de wei al zonder de grote meute, maar met schaapjes.
“De studio waarin ik mijn muziek schreef, lag heel dicht in de buurt van Werchter”, vertelt Wouter. “Elke keer als ik daar voorbij fietste, droomde ik over een mail die ooit zou binnenkomen: 'Proficiat, u mag op Werchter spelen!' Ik geloof wel een beetje dat visualiseren werkt: als je je iets genoeg voorstelt, dan gebeurt het ook. En áls het dan gebeurt, is het zo spannend, en zo eng, en vooral ook heel ongeloofwaardig. Al bij al een overwegend vrolijke mix van gevoelens, hoor.”
Spelen doet hij dit jaar voor de tweede keer, maar een echte festivalganger is hij niet. “Ik heb claustrofobie, dus een plek met zoveel volk is voor mij te beklemmend. Zelfs als artiest is zo’n festivaldag voor mij allesbehalve ontspannend. Mijn wereldvreemdheid werkt ook niet erg goed in de backstage. Ik herinner me nog dat Noel Gallagher mij een vuurtje vroeg, en dat ik dacht: ‘Who the fuck ben jij?’ Iemand is het mij nadien dan komen vertellen.”
'Ik herinner me nog dat Noel Gallagher mij een vuurtje vroeg, en dat ik dacht: ‘Who the fuck ben jij?’'
Gospelkoor
Wouter mag dan geen festivalfan zijn, achter zijn eerste Werchter-passage zit wel een prachtig verhaal. “Ik moest vandaag nog denken aan een foto vanop die dag. Ik kom uit een heel muzikaal gezin. Mijn vader is geen professionele muzikant, maar hij heeft wel veel gevoel voor ritme, en een mooie stem. De beste manier om hem gelukkig te maken was om hem ooit te vragen om met mij op het podium te staan. Ik zei: ‘Papa, doe gewoon een lang kleed aan en go for it!’ Hij stond die dag tussen het gospelkoor met mij op het podium.”
“Dat optreden was trouwens nogal een dubbeltje op zijn kant. We hebben toen maar twee keer gerepeteerd, waarvan één keer met dat koor. Het optreden was fantastisch, maar nu weet ik waarom mijn manager toen zo zenuwachtig werd van ons! Les geleerd: deze keer hebben we tientallen repetities gedaan, dus ik ben veel zekerder nu.”
Memorabel?
De eerste keer Rock Werchter is niet voor iedereen een even memorabele ervaring, zo blijkt. “Onze eerste en enige keer op Werchter moet 2010 geweest zijn”, zegt Bert Ostyn. Mis: hij stond er ook al in 2005 met Absynthe Minded in de tent. Na ons te betichten van leugenachtigheid, kijkt hij er even YouTube op na. “O, je lijkt gelijk te hebben. Er komt iets terug.” Ostyn zegt dat hij de podia op den duur niet meer uit elkaar kan houden, en relativeert meteen het succes van de bands die spelen. “Sommige bands staan er tegenwoordig zonder een album uit te hebben. Pas op: ik kijk wel uit naar de festivalzomer, maar nog veel meer naar de release van onze nieuwe plaat.”
'Sommige bands staan er tegenwoordig zonder een album uit te hebben'
Busje naar Nederland
Het eerste Werchter-verhaal van Daan is hem op het lijf geschreven. “Wij waren in 1998 aan het feesten in Antwerpen", zegt hij. Ben Harpers vader was net overleden, en Dead Man Ray kreeg om twee uur ’s nachts de vraag of ze hem de volgende dag wilden vervangen. Of ze op dat moment niet een béétje getwijfeld hebben? “Natuurlijk niet! Dat was echt iets voor ons: we moesten daar om 10 uur zijn en we hebben gewoon de hele nacht doorgefeest! Het mag bij ons wel wat chaotisch, bruut en spontaan zijn. Onze enige eis was dat we een busje kregen om ons naar ons volgend optreden in Nederland te rijden. ’s Avonds konden we daar ook meteen mee terugrijden naar de wei: we wilden Nick Cave niet missen.”
'We moesten daar om 10 uur zijn en we hebben gewoon de hele nacht doorgefeest!'
Daan woonde als kind tegen de berg van Holsbeek. Hij vertelt dat hij alle schapen op de wei al kende voor hij ooit de festivalsite mocht betreden. “Ik kon de bassen van Werchter horen tot thuis. De leukste Werchters waren voor mij diegene nog voor ik er mocht spelen. Ik probeerde altijd gratis binnen te geraken met de meest onmogelijke excuses. Als de security me in het Leuvens aansprak, begon ik meteen in het Amerikaans. Zo geraak ik tien meter verder tegen de tijd dat ik een nieuwe vraag moest beantwoorden. Het was allemaal een oefening voor later: er zo rock-'n-roll mogelijk uitzien." Maar vanaf dat hij bekender was, geraakte hij de wei helaas niet meer zo gemakkelijk onopvallend op. "Ik heb alles geprobeerd, met een vuilniszak met twee gaten in ben ik ooit gaan kijken naar de Pixies. Maar het mocht niet baten: ik ben te herkenbaar geworden.”