'Monument Valley 2': Poëtisch draai- en puzzelwerk
De feeërieke puzzelgame Monument Valley, waarin u M.C. Escher-eske labyrinten naar uw hand moest zetten, leek zo'n unicum dat het idee van een sequel wat onbenullig leek. Maar de makers kregen met Monument Valley 2 iets unieks voor elkaar: ze maakten een game die qua gameplay bijna zo sterk is als zijn voorganger, en hem op gebied van emotionele resonantie zelfs overtreft.
Uw naam is Ro. Uw reis, en die van uw kind dat u moet meeloodsen doorheen de tocht, is er eentje doorheen een vergeten landschap van verdwenen trappen, draaibare platformen en visuele illusies, maaksels die M.C. Escher alleen maar kon verzinnen in een droom. De smartphone- en tabletgame Monument Valley, die vooral bekend werd omdat hij door de gamende president Frank Underwood werd gespeeld in seizoen drie van Netflixserie House of Cards, kreeg een vervolg, en dat is ietwat vreemd: de eerste was zo'n unieke, op zichzelf staande trip - de eerste indie-arthousegame voor mobiele systemen die ook een breed publiek aansprak - dat een nieuwe game met gewoon dezelfde titel en een cijfer erachter triviaal en overtollig lijkt.
Same shit, different game: dat is het gewoonlijke stramien dat een sequel op een succesvolle videogame vertoont. De opvolger ziet er doorgaans wat mooier uit, en voegt een paar mechanieken toe aan de gameplay, maar los van die kleine extra likjes verf wordt er zelden iets essentieels bijgedragen aan de formule, laat staan dat die laatste gevoelig wordt aangepast. Ook Monument Valley 2 valt in de meeste opzichten in dat klassieke sequelvakje: er zitten wel een paar nieuwe puzzelmechanieken in de manier waarop je als speler de monumentale, op Moorse architectuur en Japanse miniaturen gestoelde bouwsels moet hanteren, maar Monument Valley 2 betekent in geen geval een aardverschuiving ten opzichte van de eerste game, en gebeurtenissen die in de eerste als een verrassing aankwamen, behoren voor iemand die de tweede aanvat gewoon tot het rijk der verwachtingen.
Kleine verschillen met de eerste game zitten misschien in de verbluffende eenvoud van de puzzels, waar de makers duidelijk een hoop schaafwerk aan hebben besteed
U bent dus opnieuw een uur of twee zoet met het draaien en takelen van platformen op een selectie driedimensionale diorama's, die hun doorgangen vaak presenteren via optische illusies. Kleine verschillen met de eerste game zitten misschien in de verbluffende eenvoud van de puzzels, waar de makers duidelijk een hoop schaafwerk aan hebben besteed: geen enkele puzzel voelt (ook al kom je bij momenten stevig vast te zitten) alsof hij overdreven moeilijk is gemaakt, en u krijgt op geen enkel moment het gevoel dat u te dom bent voor deze game.
Moeder en dochter
Dat komt vooral omdat de puzzels niet eens de bedoeling hebben om ware breinkrakers te zijn: hun ware bedoeling zit in het emotionele parcours dat u als speler mee aflegt met Ro en haar dochter. Gevoel primeert in iedere morzel van Monument Valley 2 op logica en behendigheid. En het centrale thema - ouderliefde, en het eeuwige tweespalt van loslaten en aan de borst drukken dat daarmee gepaard gaat - zit veel nauwer verstrengeld in de gameplay dan bij de eerste game.
Het puzzelwerk van Monument Valley 2 heb je misschien al wel gehad, maar de moeder-dochterrelatie wasemt ondanks de kleine en rudimentaire figuren een enorme, warme emotionele intensiteit uit, en ze wordt subtiel in je bewustzijn ingemasseerd via de subtiele evolutie in het speelelement. Een poëtisch, surreëel pareltje, waarin verhaal en design naadloos in elkaar overgaan.
Monument Valley 2 is voorlopig alleen te koop op iOS.
