"Op het laatste kon Lore nog weinig. Mario hielp bij het in- en uitstappen in de auto, tilde haar in en uit het bed"

Op haar zesentwintigste had Lore Purnot de kegels voor haar leven rechtgezet: ze was haar droom achterna gegaan en leerkracht geworden, ze was verliefd geworden en getrouwd. Zelfs toen kanker roet in het eten kwam gooien, week Lore niet van haar pad. Ze zou ervoor gaan, alles ging goedkomen - haar aangeboren positivisme viel simpelweg niet te onderdrukken.