"Dronken mensen, best gezellig": De Lijn brengt pendelaars vlot naar Rock Werchter, ondanks de staking

“Waarom ik het doe? Voor de sfeer, natuurlijk!” In het ochtendzonnetje gidst controleur Peter een groepje jonge festivalgangers de pendelbus op. “Hier instappen graag.” Voor liefhebbers van het openbaar vervoer is het dezer dagen op de kin kloppen: de staking van De Lijn wordt in heel Vlaanderen goed opgevolgd. Wie wel zorgeloos de bus op kan: de Werchterganger. De eerste dag vervoerde De Lijn een recordaantal van 28.500 pendelaars.  

Voor de moeder der Belgische festivals vond De Lijn immers wel genoeg vrijwilligers, niettegenstaande daar begin deze week even voor werd gevreesd. Voor de sfeer dus, legt Peter zijn enthousiasme uit. Chauffeur Debora knikt. “Zeker ’s nachts, als de mensen al wat dronken zijn, is het gezellig. En de dankbaarheid bij de pendelaars is dan ook zeer groot.”

Het is nooit echt lastig om genoeg vrijwilligers te vinden voor deze pendeldienst, weet Debora. “Sommige chauffeurs geven zich elk jaar op, of rijden de volle vier dagen.” Voor de duidelijkheid: vrijwillig betekent hier niet gratis. Het gaat om chauffeurs die hun normale shift even opgeven voor die vijftien minuten van het Leuvense station richting festivalwei.

“Dit is wel stressen”, geeft Debora toe. Ze heeft een vaste route, en die rijdt ze met de kleinste bus in het assortiment van De Lijn. Deze lange accordeonbus is toch een ander beestje. “Gelukkig is het een route zonder al te veel bochten.”

Het is vrijdagochtend, iets na elf en het is erg rustig op de bus. De grote massa, beladen met tenten en slaapzakken, is ondertussen al gepasseerd. Dus geen op elkaar gepropte sardientjes hier, en de feestvreugde spat er ook nog niet echt vanaf.

Blijkbaar zijn de Werchtergangers brave kindjes. “Als de bus echt propvol zit, wordt daarover al eens gemopperd.” Maar echte calamiteiten heeft Debora nog niet meegemaakt. Zelfs tijdens haar nachtelijke shifts – de pendelbussen rijden tot vier uur ’s nachts – houden deze feestvierders het beschaafd. “Er heeft zelfs nog nooit iemand overgegeven.” Moest het een dezer toch zover komen: de bussen zijn voorzien met een voorraadje zand om de viezigheid even te bedekken.

“Zingen doen ze wel. Of in slaap vallen.” Het valt Debora trouwens op hoe beleefd jonge reizigers zijn, en niet alleen de festivalpendelaars. “Je schrikt ervan hoe vaak ze goeiendag zeggen bij het opstappen.”

Hoe langer het festival duurt, hoe stiller de nachtelijke pendelaars. “Het verschil tussen de eerste en laatste nacht is enorm. En stìnken, tegen het einde. Dan moet je echt deodorant meenemen tegen de geur.”

Evenmin een cadeau voor de buschauffeur: slecht weer. “Bij regen is het een vettige bedoening op de bus. En dan laten mensen hun spullen achter: tenten en matrassen blijven hier gewoon liggen.”

Of het enthousiasme van de jonge muziekliefhebbers ook aanstekelijk werkt? Niet echt, geeft Debora toe. “Rock Werchter is niet echt mijn ding.”