'Hyped as fuck': Coely schudt Rock Werchter wakker
"Werchter, I'm so fucking grateful!" riep Coely na haar blitse concert voor een halve wei dolenthousiaste fans. De selfies die ze nadien nam met de voorste rijen zal ze nog lang koesteren.
"I'll lead the way, but they wanna shackle me", zong Coely vanuit de coulissen, over een wee synthbedje. Toen ze haar band en de zanger Yann Gaudeuille vervoegde, in een spectaculaire flashy mantel als die van een tovenares uit een Tolkienroman, schoot het publiek prompt wakker. U was op het vroege middaguur niet talrijk, maar u had opvallend genoeg zin in een feestje.
Wie Coely ooit aan het werk zag in de clubs van ons land, weet dat ze sowieso al behoorlijk assertief op een podium staat, maar in Werchter deed ze er nog een schepje bovenop. Zelfzekere bindteksten in het Engels, kordate raps, complimentjes voor het publiek: het totaalpakket, quoi. Bovendien schreed de Antwerpse over het podium met een swagger die wij zelden met Belgische zangeressen associëren, eerder met een Missy Elliott of een Lil' Kim.
Haar band ondersteunde die furie met gespierde jazzy funkpop en welgekomen dikke synthbassen. Partner in crime Dvtch Norris flaneerde met veel joie de vivre over het podium tijdens 'The Rise' en rapte strak als altijd, terwijl Gaudeuille en Coely hun stemmen vervlochten tot een gloeiende gospelharmonie.
Eerste regen
"I'm hyped as fuck!", vertrouwde Norris het publiek toe vooraleer hij met Coely in 'Don't Care' vloog, de felle radiohit die in Werchter moest concurreren met de eerste vallende regendruppels. U bekommerde zich niet om het weer, gelukkig, en trakteerde de rapster op een daverend applaus.
Het feestelijke 'Celebrate' trok een streep onder deze veel te korte set. Van ons had Coely gerust nog een kwartiertje mogen verder spelen. Ze joeg elektriciteit door de wei en etaleerde spunk en chutzpah. Laat dat nu net twee kwaliteiten zijn die ons aan exotische gerechten doen denken. Lunchen dan maar.
