James Blake op Rock Werchter: baas in eigen hoofd
Een volle weide voor z’n neus? James Blake toonde zich nauwelijks onder de indruk, en bouwde een bescheiden feestje op zijn voorwaarden. Dat betekende: intiem, breekbaar en niet meteen festivalvriendelijk.
‘Te fragiel voor het hoofdpodium, moi!? Dan doe ik er nog een schepje bovenop!’ Zoiets moet James Blake hebben gedacht toen hij ‘Vincent’ van Don McLean koos als opener voor zijn Werchter-show. Wie naar de tekst luisterde, hoorde een doorvoelde ode aan Vincent van Gogh, onbegrepen in zijn tijd en uiteindelijk uit het leven gestapt. Feestje? Hm.
Sowieso is het lastig dansen op Blake: veel van zijn songs bestaan uit weinig meer dan contouren. De beste optie? Zachtjes heen en weer deinen. Of zoals Blake het zelf omschreef in het prachtig ingehouden ‘Timeless’: “You know you slide out when slide in with graceful shadow.”
Ook in het nieuwe ‘Loath to Roam’ hield hij de vinger op de knip door de climax telkens weer de kop in te drukken. Toegeven aan die massa voor het podium? Nope: voor ‘Life Round Here’ wriemelde hij onverstoorbaar aan zijn apparatuur, alsof hij in zijn thuisstudio aan het klooien was. Maar wat een pracht in die song: een rondcirkelende zanglijn, een verhakkeld alarmsignaal en een cirkelzagende bas zo zwaar dat het beeld op de grote schermen meetrilde.
Pas met de bekendste bas van de jaren nul zette Blake een stap richting festivalpubliek: bij de onwerelds diepe dreun van ‘Limit to Your Love’ veerden ook de op rock beluste kroegtijgers weer recht, nadat ze bij de zachtjes bliepende experimenten van ‘Lindisfarne’ waren gaan zitten.
Wie dan bleef staan, kreeg Blake op z’n best te zien: de keurige kostschooljongen die met de ogen dicht het hoofd heen weer schudde op zijn eigen scheve technobeats in ‘Klavierwerke’. Meer rechttoe rechtaan zou het niet meer worden. Feest? Op z’n minst in het hoofd van Blake, die zijn synths liet borrelen en bubbelen, en dat van zijn kompanen, een gitarist met shoegazeneigingen en een drummer die een stevig 4x4-ritme aanhield.
Toen Blake zich voor slotsong ‘Retrograde’ nog even tot de wei richtte, leek het dan ook alsof hij zichzelf in trance had gespeeld. Blake was op Werchter zeker een baas, maar vooral in zijn eigen hoofd. In een van de twee tenten was dit vast een topshow geweest, op het hoofdpodium had het soms haast iets weg van een anti-festivalset: niet mikkend op de collectieve ervaring, maar op de individuele roes.
Dan maar ogen dicht, zachtjes wiegen en denken aan die arme Vincent: “This world was never meant for one as beautiful as you.”