Op haar blog schreef de bekende blogster Zoe George deze week een oprechte post over de mindere ervaringen van het prille moederschap. Haar boodschap vangt ze aan met details over haar eerste bevalling, die naar haar zeggen in een "echt bloedbad" ontaardde nadat haar zoontje met behulp van verlossingstangen ter wereld moest worden geholpen. Toen ze kort daarna naar haar vagina keek, merkte ze ontzet op dat het er daar beneden toch flink anders uitzag.

"Als ik zou zeggen dat het er als een hamburger uitzag, zou ik het nogal netjes omschrijven", vertelt Zoe George in haar blogpost. "Als Frankenstein een vagina had, dan weet ik perfect hoe die eruit zou zien. Dat beeld staat echt voor altijd op mijn netvlies gebrand." Tijdens haar verblijf in het ziekenhuis vroeg Zoe meermaals om pijnverlichting en ook na thuiskomst werd de pijn er niet minder op: "Ik had moeite om borstvoeding te geven, ik had moeite om te plassen, ik had zelfs moeite om gewoon op het toilet te zitten zonder het gevoel te hebben alsof mijn ingewanden uit dat gapende gat dat ooit mijn vagina was zouden vallen."

Het zou in totaal zes maanden duren voor Zoe en haar echtgenoot het thema "seks" durfden aan te halen. Als dat gebeurde, werd Zoe overvallen door stress. Nadat ze het een keertje probeerden, was het zo pijnlijk dat ze besliste om daarna meteen naar haar gynaecologe te gaan. Die stuurde haar echter terug naar huis met de geruststelling dat zoiets wel vaker voorkwam. Zes maanden later wilden Zoe en haar echtgenoot graag opnieuw zwanger worden, maar de seks vormde nog steeds een probleem.

"We probeerden wel. Daar bedoel ik mee dat ik ondertussen huilend in een kussen aan het bijten was van de pijn terwijl mijn man zijn taak zo snel mogelijk probeerde af te ronden," vertelt Zoe onomwonden. Na opnieuw een bezoek aan de gynaecologe blijkt Zoe ersntige littekenvorming te hebben ontwikkeld die aan de basis ligt van alle ellende. Er wordt beslist om geen operatie uit te voeren, maar af te wachten of dat nog nodig blijkt na een tweede zwangerschap.

Uiteindelijk zal Zoe hierdoor wel ook nog vaginitis ontwikkelen. Desondanks wordt ze toch zwanger, moet ze tijdens de zwangerschap fysiotherapie ondergaan voor haar vagina en enkele maanden later wordt haar dochter geboren. Dankzij de tweede geboorte is de operatie niet nodig en kan alles netjes hersteld worden na de bevalling. "Al enkele dagen na de geboorte merkte ik dat alles daar beneden veel normaler aanvoelde dan voorheen", benadrukt Zoe.

Hoewel Zoe veel moeite ondervond om dit verhaal uiteindelijk toch met de wereld te delen, is ze blij dat ze het deed: "Ik heb me een tijdlang geschaamd om dit verhaal te schrijven, maar ik deed het uiteindelijk om het thema in de openbaarheid te brengen. Ik heb de meest persoonlijke informatie over mezelf naar buiten gebracht en ik ben als de dood dat mijn familie het te lezen krijgt. Maar het dient uiteindelijk allemaal een groter doel."