Verleiden voor gevorderden

We zijn hier precies twee weken en het lijkt wel een maand. Als ik me niet vergis schreef ik dat vier jaar geleden in Londen ook. Het leven achter de schermen van zo’n Olympische Spelen is intens, je rent van verhaal naar verhaal en met een beetje geluk heb je er wat foto’s van genomen om de herinneringen op te slaan. Dat gevoel dat je dingen hebt meegemaakt en mensen hebt gesproken en niet meer zeker bent of dat wel vandaag was. En eigenlijk is dat zonde.

Ik maakte mij de bedenking toen ik vannacht, na de gouden medaille van Nafi Thiam ging slapen. Het was hier een uurtje of vier ’s nachts. Het moment waarop jullie in België wakker werden met het nieuws van die weergaloze prestatie (dat kunnen we niet genoeg herhalen). Ik kreeg sms’jes van vrienden dat ik toch zo’n gelukzak was dat ik dat moment van Belgische sportgeschiedenis letterlijk vanop de eerste rij mocht meemaken. En of ik ze de volgende keer toch niet wilde meenemen, al was het maar om mijn koffer te dragen. Bij deze: jullie zijn allemaal uitgenodigd.

Want ik zou vijf à tien minuten per dag een extra paar handen kunnen gebruiken. De vijf à tien minuten dat het spektakel zich voor je ogen voltrekt. De minuten waarin je vijf keer controleert of de batterij van je microfoon het nog wel doet en of je toestel toch echt wel aan het opnemen is. En waarin ik altijd – zonder uitzondering – een gevecht op leven en dood lever met de kabels die zich rond mijn lichaam bevinden.

Om het dan allemaal nog veel erger te maken, omdat je gsm onderaan in je rugzak zit en je nog een kolossale digitale voetafdruk wil maken van wat je aan het beleven bent en je als een spin door een web je weg probeert te zoeken in de vierkante meter die je aan het bezetten bent. Wel, voor die tien minuten zijn jullie allemaal zeer welkom, de volgende keer. Het is schijnbaar om te lachen, dus je hebt er zelf ook nog iets aan.

Dat hele gestuntel hebben we hier vrijdagavond ingeruild voor een avond uit. We hadden tot een uur of 9 nog een reportage gedraaid en gingen daarna uit eten. Via een uitgebreide bevraging hadden we ook al uitgezocht waar je nog een beetje leuk kon dansen tussen da carioca’s.

En zo belandden we in een prachtig koloniaal huis met drie verdiepingen in het centrum van Rio. Een opzwepende band op de gelijkvloerse verdieping deed ons vergeten dat we er zaterdag veel te vroeg uit moesten en over het hele pand verspreid kon je nog wel op een plek of drie dansen. Beetje lachen, beetje praten, beetje drinken, beetje dansen. Pri-ma.

Je moet het Braziliaanse mannen wel nageven, ze zijn niet vies van een beetje ritme en al helemaal niet om daar een paringsdans voor gevorderden mee in te zetten. Die verplaatst zich in geen tijd van één-twee keer kijken naar een vrouw vastpakken om te dansen, drie dingen te fluisteren in elk oor om dan meteen frontaal de aanval in te zetten op de mond. Als dat op niks uitdraait wordt er een huwelijk beloofd, eeuwige liefde en in tijden van Olympische Spelen een gouden medaille tussen de lakens. Over de hele zaal zie je hetzelfde tafereel opduiken.

Ik weet niet wat de succesratio is van verleiden voor gevorderden, maar zelfs al is het maar één op tien, dan nog mag je niet klagen, toch? Toen we naar buiten gingen, stonden twee Belgische slungels tegen een taxi de dreigende kater op te wachten. Ze probeerden er nog een leuke openingszin tegenaan te gooien bij een handvol vrouwen, maar je moest zelfs al goed je best doen om er een verleiding in te ontwaren. Als het nettoresultaat hetzelfde is, valt er misschien toch wat te zeggen voor de Braziliaanse aanpak.

Team Rio is trouwens gewoon netjes naar huis gegaan. Samen uit, samen thuis. Zo zijn we wel.