Dat jongens meer moeten ravotten om zich te ontwikkelen is een curieus standpunt

Mogen jongens nog genoeg jongen zijn? De Nederlandse Stichting Ideële Reclame (SIRE) vindt van niet en lanceert een campagne om “jongens de ruimte te geven om zich te ontwikkelen op een manier die bij hen past”. Er mag weer eens een scheur in de broek, laat jongens laat op de avond over stadspleinen zwerven en in bomen klimmen, niets mis met een blauw oog.

Na de langdurige strijd van het feminisme tegen de mannelijke machocultuur komt er nu een pseudowetenschappelijk gezelschap aandraven met een pleidooi voor herstel van de mannelijkheid. Een van de argumenten is dat in het basisonderwijs nog nauwelijks mannelijke leerkrachten te vinden zijn. De juffen maken de dienst uit.

Dat jongens meer moeten ravotten om zich te ontwikkelen is een curieus pedagogisch standpunt. Ik wil wel, maar waar zijn de bomen nog om in te klimmen? Waar de pleintjes vrij van GAS-boetes? Een bal door de ruit van de buren trappen, eindigt vaak in een vete. En een elfjarig nozempje dat in de late avond door de straten doolt wordt opgepakt. Hilarisch is de bewering van SIRE dat de verbanning van typisch jongensgedrag in de puberteit kan leiden tot vandalisme en blowen. Alsof uit een boom vallen deze ontaarding zou hebben voorkomen.

Genderneutraal

De gedragsdeskundigen van Sire hebben in hun perkamenten glorie natuurlijk niet gekeken naar het EK voor vrouwen. Hadden ze dat wel gedaan, zouden ze gezien hebben dat er niet veel verschil is tussen de Red Flames en de Rode Duivels. Jongens en meisjes, mannen en vrouwen leven steeds meer in een genderneutrale omgeving. Je ziet het in sport en cultuur, alleen de politiek en het bedrijfsleven hinken nog achterop.

Het onderscheid tussen jongens en meisjes vervaagt. Er leven genoeg dametjes op straat die minder schijtluis zijn voor de samenleving dan hun mannelijke vriendjes. In maatschappelijk idealisme strepen ze elkaar ook weg. Reuring in een meisjesklas of -internaat is veel spannender dan bij de testosteronelite.

Pogingen tot herdefiniëring van de mannelijkheid zijn al een tijdje aan de gang. Het masculiene machogedrag heeft weinig emancipatie opgeleverd. Integendeel, mannen doen steeds vaker een beroep op de slachtoffercultuur om hun onmacht tegenover vrouwen te verbloemen. Uiteindelijk blijven wij sukkels.

Ravoturen

Al jaren probeer ik mijn onderste hemdsknoopje in het juiste gleufje te wringen en altijd gaat het mis. Zo gaat het ook met de grotere dingen van het leven, met afscheid en verlies. En zeg niet dat het de schuld is van te weinig ravoturen en een jeugd zonder gaten in de broek. Het is inherente onhandigheid.

Het valt mij op dat twee vrouwen in een kroeg altijd zoveel te vertellen hebben. Ze ratelen maar door. Mannen daarentegen zitten meestal stug achter hun glas met een soms te luide lach en lange pauzes stilte in het gesprek. Ik weet dat dit een veralgemening is, maar ze geeft de ambianceverschillen aan die een boomhut overstijgen.

Op internet kun je eindeloze litanieën lezen van Men’s Rights Activists. Ze druipen van het onrecht dat hen is aangedaan. Larmoyante gekwetstheid. De Stichting SIRE schuurt in haar campagne tegen een onderbuik van frustraties. Mogen jongens nog genoeg jongen zijn? Het is zo’n idiote vraag dat een gezonde boerenkinkel liever in gesprek gaat met malse grond en regen. De genderziel meteen achter slot en grendel.