'Misschien Marieke': Bang Bang, My Baby Shot Me Down
Op vraag van Theater aan Zee (TAZ) schreven Lieve Blanqcuaert en Greet Jacobs Misschien Marieke. Dat levert een beklijvende monoloog op over een jonge moeder in de marge.
“Hoe laat is het? Weet er iemand alsjeblieft hoe laat het is?” Vanop een lege speelvloer spreekt een jonge vrouw het publiek koortsachtig aan. Als ze geen antwoord krijgt, blijft ze aandringen tot er iemand vanuit de tribune zachtjes het uur zegt.
Het doorbreken van de vierde wand is één van de vele manieren die actrice Greet Jacobs aanwendt om het publiek bij de les te houden. Een uur lang speelt ze zonder hulp van decor of rekwisieten een pas bevallen jonge moeder die moet beslissen of ze haar baby zal houden of niet. De kaalheid van de scène reflecteert haar armoedige achtergrond.
TAZ-curator Dirk Pauwels bracht fotografe Lieve Blancquaert en Greet Jacobs bij elkaar om deze voorstelling te maken. Ter voorbereiding ging het duo in gesprek met verschillende Oostendse moeders uit kwetsbare milieus. Op basis van die input schreven ze samen de tekst. Hoewel Blancquaert nooit eerder theater maakte, werkt de combinatie met Jacobs wonderwel.
Geen tearjerker
Zeker in de eerste helft van het stuk speelt de actrice de pannen van het dak. Aan de hand van knappe metaforen geeft ze met haar indringende en erg fysieke spel de familiegeschiedenis van haar personage weer. Hondengeblaf stelt de communicatie tussen haar ouders en negen broers en zussen weer. Door te boksen toont ze niet alleen hoe ze brutaal haar mannetje staat, maar ook hoe ze zich verhoudt tot anderen. De subtiele humor en aandoenlijke momenten die ze daartussen weet te verweven, leveren knappe theatrale momenten op.
Wanneer het verhaal zich meer en meer toespitst op de ongewenste zwangerschap en de verscheurende liefde die ze desondanks voelt voor de baby in haar buik, verdwijnt die lichtvoetigheid. Het kortstondig wisselen van rol – af en toe geeft Jacobs stem aan een arts of verplegend personeel – en opzwepende technomuziek dragen er samen met een streepje Nancy Sinatra toe bij dat de voorstelling niet afglijdt naar een topzware tearjerker. Alleen boet de tekst gaandeweg in aan subtiliteit en dat maakt ook het spel van Jacobs minder gelaagd. Op een gegeven moment is de miserie wel duidelijk en hoeven er niet nog meer woorden aan vuilgemaakt worden.
Wie ‘marginale’ personages verbeeldt vanuit een middenklassekader, dreigt al snel terecht te komen bij een rondje aapjes kijken. Blancquaert en Jacobs slagen er echter in om zonder uitschuivers een ontroerend portret te schetsen van één van die vele kranige maar kwetsbare vrouwen wier stem we anders nooit horen.
Nog tot 3/8 op Theater aan Zee, Oostende. theateraanzee.be