'La La Land in Concert': een nog grotere krop in de keel

Zelden zie je zo’n gemengd publiek - jong en oud - bij een concert. Laat staan bij een avondje met een symfonisch orkest. Natuurlijk, filmconcerten zijn in trek en lokken een trouwe achterban van de betreffende franchise. Maar in de wildgroei aan filmconcerten valt La La Land op, al was het maar omwille van de snelheid.

Geen zes maanden na de bioscooprelease kreeg La La Land in Concert eind mei haar wereldpremière in - hoe kan het anders - Hollywood. Sindsdien trekt het cinéconcert de wereld rond. Half oktober is ons land aan de beurt. Zaterdag zagen wij de opvoering al in Madrid.

Overture en Entr’acte

La La Land in Concert start met een proloog. Muzikaal is die 'Overture' losjes gebaseerd op de hartverscheurende 'Epilogue' van de film, maar in een wat vrolijker uitvoering. De eenvoudige pancarte in huisstijl nodigt de bezoeker zo ongedwongen uit om het gigantische orkest gewaar te worden. Iets waar sommigen wel eens aan voorbijgaan tijdens zulke evenementen, omdat ze te druk bezig zijn met het bekijken van de film zelf. (Dat warmspelen doet het orkest trouwens nog eens over bij de start van het tweede deel, met een 'Entr’acte'.)

Al bij de openingsscène - op dat viaduct in L.A. - wordt duidelijk hoe bijzonder de muziek van filmcomponist Justin Hurwitz wel is. La La Land heeft een overduidelijke jazz-invloed, het is dan ook de persoonlijke queeste van Goslings personage. Tegelijk zijn de nummers geschreven in de musicaltraditie, met een erg aanwezige, symfonische orkestratie.

Hoewel we jazz en klassiek als twee verschillende muziektalen kunnen beschouwen, gaan ze in deze score hand in hand. En dat doen ook het jazzcombo en volledige orkest dat hen omringt. In dat openingsnummer ‘Another Day Of Sun’ - méér musical kan niet - klinkt ook de pure jazz, met een strakke bas en een stevige jazzdrum. En dat zijn muzikale zaken die u in elke andere visie misschien nooit waren opgevallen.

Handenwerk van Gosling

In de openingsscène wordt ook meteen een belangrijke, artistieke keuze duidelijk. Hoewel La La Land een musical is, focust het filmconcert zich enkel op de instrumenten. Er staat dus geen koor op het podium, er is niemand die de stemmen van Emma Stone, Ryan Gosling en John Legend vervangt. Maar hoe logisch die keuze ook is, ze uitvoeren is allesbehalve evident.

Want waar de muziek van de filmband is weggenomen, blijven de vocals wél meelopen. Met andere woorden: het orkest moet op exact hetzelfde moment meespelen, wil het geen kakofonie worden. Bij andere filmconcerten durft het daar wel eens anders lopen, en duurt de uitvoering soms net iets langer of korter dan de versie op band. Dat is dan hoogstens slordig, hier wordt dat een ramp.

In Madrid zat het orkest er op geen enkel moment naast. Dat is vooral straf van de pianist, voor wie precisie buitengewoon belangrijk wordt in scènes waarin het handenwerk van Gosling in beeld komt. Maar ook los van de link met Gosling, is de pianist dé ster van La La Land. Hij zet de toon in vrijwel elk nummer of suite. Dit talent valt het meest op in ‘Mia & Sebastian’s Theme’, dat aan het begin van de film al de kwetsbaarheid van de ‘Epilogue’ in zich meedraagt.

Maar hij slaat zich ook uit de slag tijdens het upbeat John Legend-nummer ‘Start a Fire’, waar de vleugel plaats maakt voor synth. (Toch waagt hij zich niet aan ‘I Ran’ of ‘Tainted Love’ - wanneer Gosling tijdens een pool party in een eighties coverbandje speelt - en dat is misschien maar best.)

In La La Land was de soundtrack al een hoofdrolspeler op zich, eentje die in muziek vertelt wat er niet in woorden gezegd wordt. En dat zorgt - zeker naar het einde toe - voor een nog grotere krop in de keel dan tijdens de eerste visie. Niet omwille van die laatste blik die Gosling en Stone uitwisselen. Wel omdat die laatste staccato pianonoten er diep inkerven.

Slovak Sinfonietta

Het openluchtdecor van Real Jardín Botánico maakte de musicalfilm natuurlijk extra magisch. Maar het zorgde ook voor mankementen. Zo past het symfonisch orkest maar nipt op het podium, in die mate dat de pianist amper in de massa te onderscheiden was. Iets wat in de Belgische opvoeringen geen probleem zal vormen, gezien de drie podia groter zijn dan dat in de Spaanse hoofdstad.

Voorts is het alleen de technische equipe die het hele wereldparcours aflegt. Het orkest wordt telkens lokaal gekozen, in samenspraak met Hurwitz en het rondreizende team. Voor de Belgische concerten is gekozen om te werken met het Slovak Sinfonietta, dat de voorstelling de komende maanden al in andere Europese landen zal opvoeren. Als zij - en dan vooral hun pianist - zo goed ingespeeld zijn, kan in ons land dat alleen maar voor nog meer vuurwerk zorgen.

Lees hier ons interview met componist Justin Hurwitz en concertproducer John Kinsner.

Op 18/10 in Stadsschouwburg (Antwerpen), 19/10 Vorst Nationaal (Brussel), 22/10 Casino-Kursaal (Oostende). Tickets en info ophttp://filmconcerts.be/filmconcerts.be