Om onze Westerse levensstijl, die gekenmerkt is door grootschalige verspilling, te handhaven, hebben we in feite 1,7 planeten nodig. In België valt die ‘Overshoot Day’ zelfs al op 1 april, waarmee we net in de top tien van de meest vervuilende landen staan.

De strijd voor een leefbare wereld lijkt stilaan op een achterhoedegevecht. Deze week bleek nog dat het zo goed als onmogelijk is om de klimaatdoelstellingen van Parijs te halen.

Een nieuwe studie van de Universiteit van Washington toont aan dat de dubbele doelstelling van Parijs – de opwarming beperken tot twee graden en streven naar anderhalve graad – nauwelijks haalbaar is.

Integendeel, de kans dat we tegen het eind van de eeuw een aarde zullen kennen die 2 tot 4,9 graden warmer is, bedraagt zelfs 90 procent.

Dat laatste cijfer is bijzonder zorgwekkend want bij een dergelijke temperatuurverhoging is het menselijk leven op aarde zo goed als onmogelijk.

Wat staat ons dan te wachten? Onder meer een fors stijgende zeespiegel waardoor kuststeden onder water raken, meer periodes van extreme droogte en extreme neerslag, mislukte landbouwoogsten en grote groepen klimaatvluchtelingen.

Laat u vooral niets influisteren door klimaatsceptici als Donald Trump en zijn geldschieters: zij ontkennen het licht van de zon. Deze negationisten spelen met onze toekomst en die van onze kinderen.

De opwarming van de aarde is een feit en de gevolgen zijn nu al merkbaar.

De ellende met de klimaatverandering is dat het risico op lange termijn groter is dan de komende decennia. We zijn als de kikker die niet merkt dat de ketel water waarin hij zit, stilaan opwarmt tot het kookpunt. Op dat moment is het natuurlijk te laat om er nog uit te springen.

Hoog tijd dus om in actie te schieten vooraleer de ‘window of opportunity’ helemaal dichtgeklapt is. Zeker nu de economie weer aardig aantrekt, kunnen we middelen vrijmaken om de overgang naar een koolstofarme, circulaire economie te financieren.

De toestand is heel ernstig, maar nog niet helemaal hopeloos.