De 44 Limburgse gemeenten zijn sinds 1977 allemaal fusiegemeenten van verschillende kerkdorpen. Vandaag hebben al die kerkdorpen hun eigenheid nog altijd bewaard, of het nu om Achel, Kermt, Zep-peren of Kuttekoven gaat.

Steden en gemeenten krijgen steeds meer bevoegdheden, maar hebben onvoldoende schaalgrootte en financiële middelen om voldoende gespecialiseerd personeel aan te werven. Alleen al daarom is een nieuwe fusie van gemeenten onvermijdelijk geworden. Meeuwen-Gruitrode en Opglabbeek hebben dat al langer begrepen en fuseren over anderhalf jaar tot Oudsbergen. Die fusiegemeente zal schuldenvrij zijn en een betere schaalgrootte hebben - ook al is die eigenlijk nog te klein - om de nieuwe uitdagingen aan te gaan.

Gemeentefusies zullen altijd moeilijk liggen, in de eerste plaats voor de politici zelf. Minder gemeenten betekent minder burgemeesters, schepen en gemeenteraadsleden en dus een verlies aan macht, inkomsten en prestige. Verstandige politici zetten zich daarover, in het belang van hun inwoners. Minder verstandige politici mokken als kleine kinderen die schreeuwen dat daar geen draagvlak voor is. Van lompigheid is gelukkig nog nooit iemand gestorven. De 44 Limburgse gemeenten zijn sinds 1977 bijna allemaal fusiegemeenten van verschillende kerkdorpen. Vandaag hebben al die kerkdorpen hun eigenheid nog altijd bewaard, of het nu om Achel, Kermt, Zepperen of Kuttekoven gaat. Hoe fier ze daar ook op zijn, zelfs die inwoners gaan noodgedwongen in naburige gemeenten werken, winkelen en ontspannen. En als ze op vakantie gaan noemen ze zich Limburger, Vlaming of Belg, simpelweg omdat buiten Limburg geen mens weet waar hun kerkdorp ligt. Conclusie: een verplichte, van bovenaf opgelegde fusie van gemeenten is de enige oplossing om onze gemeenten financieel, economisch en administratief slagkrachtiger te maken zodat ze hun burgers en bedrijven een betere dienstverlening kunnen geven en hun stem krachtiger kunnen laten horen in Brussel. Waar wachten we eigenlijk nog op?