“Vliegen is een microbe die met de jaren alleen maar erger wordt.” Het zijn de woorden van Lucas Van den Eynde die twee maanden geleden in de talkshow Van Gils & Gasten tegenover Anthony Caere zat, de piloot uit Flying Doctors die na een zware crash boven het Virungapark in Congo opnieuw rondvliegt om de mensen en de dieren in het park te helpen. Van den Eynde, zelf amateurpiloot en Afrikaliefhebber, hoorde zijn verhaal met open mond aan. Hij werd op een uitnodiging ­getrakteerd toen hij zei dat hij een benefiet wou opzetten om Flying Doctors te steunen. De acteur was trouwens niet de enige die Caere een warm hart toedroeg: voor zijn nieuwe vliegtuig werd via crowdfunding 164.266 euro ingezameld, bijna 40.000 euro meer dan eigenlijk nodig was.

Roadmovie in de lucht

Naar aanleiding van die ontmoeting is nu beslist dat Van den Eynde mee in het nieuwe seizoen van Flying Doctors stapt. In dat derde seizoen zoekt Caere in Afrika helden op die zich inzetten voor mens en dier. Van den Eynde vliegt mee en wordt Caeres klankbord, want de vorige seizoenen van Flying Doctors leren dat twee mensen in een cockpit ­betere televisie opleveren dan één. De twee zullen een roadmovie maken, maar dan in de lucht. De opnames starten begin 2018, uitzending is gepland voor het najaar van 2018.

Voor Van den Eynde gaf de bevlogenheid en onbevangenheid van de piloot de doorslag: “Ik was echt ­gecharmeerd door zijn engagement en zijn veerkracht. Anthony vervoert mensen, dieren en medicijnen. Die man heeft echt een roeping. Het grappige is dat hij mij kende van toen hij marshall was in Oostende (een marshall loodst vliegtuigen met handgebaren of een lichtgevende stok naar ­binnen, red.). Hij heeft mij geloodst, al was ik dat vergeten. Het is een ­ongelooflijk sympathieke kerel.”

Dieren op de landingsbaan

Naast Caere rondvliegen boven Congo is op Van den Eyndes lijf geschreven: de acteur is niet alleen een fervent vlieger, hij is ook Afrika-fan. In 1997 speelde hij de hoofdrol in de VRT-reeks Kongo, over het einde van het koloniale tijdperk in Belgisch-Congo. “Zes maanden hebben we toen in Zimbabwe gezeten. Ik ben sindsdien een paar keer in Zuid-Afrika geweest, maar midden-Afrika is twintig jaar geleden. Ik hoop volgend jaar uiteraard ook zelf af en toe de stuurknuppel te hanteren. Boven Congo vliegen is een uitdaging met minimale verkeersleiding, minder referentiepunten, een gebrek aan landingsbanen. ­Anthony vertelde me dat er soms mensen of dieren over de baan ­lopen. Een vliegtuig heeft geen claxon, he (lacht). Maar ik kijk er heel erg naar uit. Met Anthony in een vliegtuig boven Afrika, voor een nobel doel: dit is een buitenkans.”