Grootste vluchtelingenkamp in Jordanië "viert" 5e verjaardag

Middenin de Jordaanse woestijn, op zo’n 12 kilometer van Syrië, ontstond vijf jaar geleden onder de verzengende zon het vluchtelingenkamp Zaatari. Om de Syrische burgeroorlog te ontvluchtten, verlieten mensen hun thuisstad om in slechts een handvol geïmproviseerde tenten en in erbarmelijke omstandigheden een nieuw tijdelijk, maar veilig leven op te bouwen.

Vijf jaar na de opstart van het kamp is er nog steeds geen einde gekomen aan de oorlog in Syrië. Ongeveer 5,1 miljoen mensen zijn officieel hun land ontvlucht. 600.000 asielzoekers verblijven in Jordanië en daarvan hebben officieel zo’n 80.000 mensen zich gevestigd in Zaatari. Meer dan de helft van de inwoners zijn kinderen. Hiermee is Zaatari de vierde grootste stad van Jordanië en het tweede grootste vluchtelingenkamp ter wereld.

(Lees voort onder video)

Samen met de toestroom aan vluchtelingen, kwamen er ook meer hulporganisaties en medewerkers om de levensomstandigheden te verbeteren. Ondertussen hebben de tenten plaats geruimd voor caravans en wooncontainers. De erbarmelijke omstandigheden worden aangepakt met de aanleg van straten, waterleidingen, rioleringen en een elektriciteitscentrale op zonne-energie.

Daarbovenop is er ook een bruisende economie ontstaan met zo’n drieduizend informele winkels en bedrijven. Er zijn kappers, restaurants, tapijtverkopers, groothandelaars, ziekenhuizen, maar vooral: scholen en kinderdagverblijven. Bijna 21.000 kinderen krijgen er een educatieve opleiding.

Ondanks de vele vorderingen, staat het kamp nog voor grote uitdagingen. 25 procent van de kinderen in het kamp zit nog niet aan de schoolbanken. Deels omdat de klaslokalen uitpuilen en deels omdat er te weinig geld is om nog meer onderwijs te faciliteren. De bevolking blijft stijgen, met ongeveer 80 boorlingen per week.

Ook onder de mensen is armoede er troef. Volgens UNICEF werken zo’n 3.300 kinderen voltijds om zichzelf en hun familie in leven te kunnen houden. Die financiële nood leidt op zijn beurt ook tot gedwongen kindhuwelijken op vaak nog heel jonge leeftijd. Het leven in Zaatari is dus nog niet te vergelijken met een normaal leven en de meest vurige wens is een blijft het einde van de Syrische oorlog, zodat iedereen weer naar huis kan en zodat kinderen weer kind kunnen zijn.